Snap
  • Vakantie dagje weg
  • #happykid
  • #happyme

We made it, just the two of us 3

Sinds april is het stil... Té stil. Iets in mij is bang dat er een dag komt dat mijn ex voor de deur staat. Of dat er een brief op de mat valt van zijn kant. Gelukkig is de keerzijde ook, dat wij, Jo en ik, bij kunnen komen. Jo haar eerste jaar op deze aardkloot is niet makkelijk geweest, voor ons allebei niet.

Het heeft ons ook sterker gemaakt. Ik ben niet alleen de consequente moeder, Jo en ik zijn ook een team. Wij beslissen samen. Soms word zij daardoor gedwongen snel "groot" te worden, zelfstandig, maar tegelijkertijd leert Jo zo snel, dat geen uitdaging groot genoeg lijkt. 

Inmiddels hebben wij onze weg gevonden in het dagelijks leven. We hebben een lieve gastouder gevonden, ik draag de beste vrouw op handen. We hebben weer contact met mijn moeder, die inmiddels ook een gewaardeerd onderdeel is van ons leven. Mijn directeur haar dochter past om de week op. Zij is onze "leuke dingen oppas". Een speciale, jonge vrouw, die engelengeduld heeft en dol is op Jo. Jo natuurlijk op haar. Zij is speciaal door het prachtige hart dat zij heeft, zo integer, zo lief, zo warm. Een prachtige, zachte vrouw. Daarnaast is mijn manager ook dol op Jo, en haar dochters al helemaal!

Kortom, wij hebben een dorp. Een warm dorp, met mensen die er voor ons zijn, die er staan wanneer ik hun nodig heb. Deze mensen heb ik lief, zo ontzettend lief!

Hun hebben ons door dit moeilijke rotjaar heen geholpen. En nu staan wij hier, samen, halverwege de top.

De top zullen wij nooit bereiken, waarom zouden we? De reis naar de top, is zoveel mooier. Dankzij ons dorp kan ik mijn ambitie waar maken. Ik kan verpleegkundige worden, zelfs specialisaties. The sky is the limit. Ondertussen hebben Jo en ik nog genoeg fijne dagen en heeft Jo regelmaat. We zijn oprecht gelukkig.

Ik denk wel eens terug natuurlijk, aan de mooie momenten in mijn huwelijk. Momenten die ik met mijn dochter wil delen als zij ooit naar haar vader vraagt. Inmiddels weet ik, dat ik nu gelukkiger en geliefder ben, dan ik ooit ben geweest. Jo en ik hebben echt een schone start gemaakt.

Ook aan Jo is te merken dat ze eindelijk geniet en zich kan ontplooien. Ze leert zo snel! Sinds een maandje is mijn wijffie zelfs van de speen af. Perongeluk 1 nacht vergeten bij de oppas en sindsdien, nog 2 keer een speen (1x na een val en 1x bij de gastouder), moeiteloos zonder speen. 19 maanden. Dit had ik niet verwacht, niet aan zien komen. Mijn "kleine" meisje is ineens een peuter. Bij het huishouden helpt ze graag. Ze kan zelf de radio aanzetten (3 knoppen op 2 afstandsbedieningen), volume omhoog en als ik haar dan een doekje geef, sopt ze mijn hele keuken. Met de stofzuiger idem. Samen schoonmaken is gezellig! Laatst had Jo gezien hoe ik samen met mijn oom een schuttingdeel op had gehangen. De volgende dag heeft ze met een schroevendraaier mijn slot uit de poort gepeuterd. Schroeven kwam ze netjes even brengen, ik moest de laatste eruit halen, daar kon ze namelijk niet bij. Ik loop nooit meer naar binnen om koffie te zetten...

Naast de poets en buiten vaardigheden die Jo op doet, groeit ze sociaal ook enorm. De baby die ook bij de gastouder verblijft, heeft er een "gastouder" bij... Jo knuffelt hem, geeft de fles, geeft kusjes en is de hele dag in de weer met hem. Sinds Jo geen speen meer heeft, word ik platgekust, geknuffeld en zoekt ze mij meer op. Ik ben weer die veilige haven. Ik zit lekker in mijn vel, dus zij ook.

Na een jaar merk ik pas, hoe mijn ex mijn leven beïnvloedde. Nóg heb ik last van wat er is gebeurd. Soms nachtmerries, vooral moeite met mensen vertrouwen. Meestal houd ik mensen even op afstand. Kwetsbaar ben ik niet, alleen bij Jo of mijn dorp. Ook dat komt wel goed. Ooit. Maar voor nu, gaan we vrolijk door met gelukkig zijn!