Eerst eventjes voorstellen

Hallo lieve mama's en mama's ToBe,Mijn eerste blog en wat vind ik dit spannend, maar ook weer zo veilig om mijn gedachten aan het papier toe te kunnen vertrouwen en met jullie te delen. ik zal me eerst eens even voorstellen, Ik ben Zusjeongeduld 29 jaar en al weer 2 jaar getrouwd. Mijn man heb ik leren in 2011 en in 2017 zijn we samen in het huwelijksbootje gestapt. 

1 ding is in mijn leven altijd heel duidelijk geweest, op de vraag "wat wil jij later worden?" was er voor mij maar 1 antwoord: 'mama'. Dit was zo duidelijk voor mij dat dit al vrij vroeg bij het daten te spraken kwam. Gelukkig voor mij stond hij er voor open. De kinderwens is nu wel duidelijk aanwezig ook bij hem. het is dan denk ik ook iets geweest wat bij hem heeft moeten groeien. 

Na dat we samen een huis hadden gekocht in 2015 zijn we begonnen met onze verdere toekomstplannen want naast mama zijn wilde ik nog heel graag 1 ding. je snapt het al, ja ik wilde trouwen. Heerlijk hopeloos ouderwets eerst trouwen dan kinderen want je kan het leven zo lekker plannen. Al snel samen een datum gerikt na een prachtige dag een heerlijk ontspannen huwelijksreis was het dan eindelijk zo ver. Onze volgende stap stoppen met de pil. 

Wat was dat eigenlijk spannend stoppen met de pil. En tegen al mijn verwachtingen in had ik ook mijn twijfels op het moment dat ik stopte met de pil. Wilde ik dit wel en doe ik er wel goed aan? Maar als we hem relativeren het is natuurlijk ook wel even een stap. En het mama gevoel was er nog steeds dus de twijfel was ook zo weer weg. 

Achteraf gezien bleek dat nog niet eens het moeilijkste. Het wachten, dat was moeilijk. Nu, 23 maanden later, wachten wij nog steeds... Ik weet dat er ergere dingen in het leven zijn en dat wij niet het enige stel zijn. Er zijn al stellen die nog veel langer van een kindje dromen, of verder in het proces zitten, dus voor ons valt het nog mee. Maar deze gedachten zorgen er wel  weer voor dat ik mijn gevoel niet altijd toe laat. 10 minuten mokken 10 minuten onredelijk boos zijn en dan moet het maar weer over zijn.Vandaar ook Zusjeongeduld omdat ik mezelf zo ongeduldig vind:).

Ik hoop zo af en toe hier mijn hart te kunnen luchten, mijn gevoelens van me af te schrijven en ze te delen. en dan ook even langer dan 10 minuten boos of verdrietig te mogen zijn. Want ik weet dat wij niet alleen in dit schuitje zitten. 

ik hoop jullie een volgende keer meer te vertellen over onze weg naar klein geluk.