#21 Een meeting die een feestje werd

Nadia had de uitnodigingen gemaakt en het was een verrassing voor iedereen die kwam. Roy was er niet bij. Hij was op de donderdag ervoor al vertrokken. Dat was zijn laatste collegedag. Gelijk na collegetijd pakte hij zijn koffers en vertrok. Hij had de avond ervoor zijn koffers al ingepakt en klaar gezet. Niemand miste hem die zaterdagmiddag. Het leek erop dat iedereen blij was dat hij er niet bij was. Tijdens de meeting kletste iedereen eerst over het afgelopen schooljaar en wat men ervan vond. Daarna werd het reuze gezellig en kletste iedereen met elkaar over van alles en nog wat. Dat was onder het genot van een drankje en allerlei lekkernijen waar Nadia voor gezorgd had. Nick en ik wisselden af en toe een blik met elkaar uit zonder dat er iemand ook maar iets van merkte. Maar naar elkaar toe komen of met elkaar praten deden wij niet. We hadden elkaar niet meer gezien sinds die dag op het basketbalveld naast het studentenhuis. Ik had het al die tijd geheim gehouden van wat er die dag gebeurd was en dat wilde ik ook zo houden. Blijkbaar dacht Nick er net zo over en had hij het ook geheim gehouden, want ik hoorde er niemand over. Daarnaast was ik blij dat Hugo ook zijn mond had gehouden tegenover de rest van de groep. Het leek erop dat hij het niet zo belangrijk vond om het aan iemand te vertellen. Elke keer dat Nick naar mij keek glimlachte ik verlegen. Andersom deed hij dat ook en soms draaide hij zijn hoofd verlegen een andere kant op. Op den duur gaf Marijn aan dat ze zou vertrekken, maar voordat ze kon vertrekken nam Nick het woord. "Vandaag is het onze laatste dag samen in dit studentenhuis. Na vandaag zal ik jullie voorlopig niet meer zien, omdat het vakantie is en ik ga verhuizen. Jullie vertrekken allemaal vandaag, behalve Nadia. Zij zal nog wat dingen moeten regelen, onder andere met mij. Maandag zal ik hier vertrekken om naar mijn nieuwe huis te gaan, maar voordat ik in het huis ga wonen zal ik eerst nog een korte vakantie vieren. Daarna zal ik mijn nieuwe huis samen met Bram moeten gaan inrichten. Ik heb er zin in, maar ik vind het toch ook wel jammer. Ik heb hier in het studentenhuis een aantal nieuwe leuke en goede vrienden ontmoet. Ik ga jullie missen." Daarbij keek hij mij kort recht aan. Ik kon op dat moment even niks zeggen, maar ik werd gered door Marijn zonder dat zij het door had. Nick keek snel naar haar. "Maar waarom is het jammer? We hebben elkaars e-mail adres en elkaars mobiele telefoonnummer toch? Zo kunnen nog wel contact met elkaar houden als we dat willen." "Dat is waar, maar het zal toch anders zijn. Daarom zal ik het hier wel missen." "Je hebt gelijk. Het zal inderdaad anders zijn als jij straks weg bent, maar ik heb een idee. We kunnen jou en je broer eens een keer bezoeken zodra jullie daar een poosje wonen." ging Jochem er op in. "Wat een goed idee." stelde Hugo vast. "Dat lijkt mij ook wel een goed idee, maar dat zal pas kunnen wanneer wij alles hebben ingericht en zelf dan ook nog eens tijd hebben." gaf Nick aan. "Je kunt zoiets doen als een housewarming party. Dat jullie ons dan verwelkomen in jullie nieuwe huis zeg maar. Lijkt je dat wat?" stelde Hugo voor. "Mij lijkt het helemaal geweldig. We kunnen dan helemaal los gaan en flink feest vieren als inwijding van jullie nieuwe huis." begon Jochem enthousiast. "Mmmmm.... Ik weet het niet hoor. Ik zal het er eerst met Bram over moeten hebben wat hij ervan vindt." "Probeer hem dan te overtuigen. Het zal geweldig worden als we dat doen." ging Hugo er verder op door. "Mij lijkt het ook wel leuk, maar ik denk niet dat Bram zo'n type is die dat nou helemaal geweldig zou vinden. Hij lijkt mij nogal een rustige jongen toe. Als hij het niet zo'n geweldig idee zou vinden kunnen we natuurlijk een wat rustiger feestje houden. Ik bedoel dan gewoon wat kletsen afwisselend met een groepsspel of zoiets dergelijks." gaf Anita aan. "Maar dat is toch saai." brachten Jochem en Hugo er samen tegen in. "Ik denk dat je gelijk hebt Anita. We kunnen wel van alles willen organiseren, maar Bram moet er ook mee instemmen. Tenslotte woont hij daar ook en mag hij ook beslissen wat er in hun huis gebeurd. Hij is tenslotte samen met Nick de baas in dat huis." beaamde Nadia. "Toch ben ik wel van mening dat wij wel iets leuks moeten gaan doen wanneer wij bij Nick en Bram komen, maar dat laat ik verder aan jullie over." richtte Nadia zich tot Nick. "Daar ben ik het mee eens. We zouden eigenlijk wel iets leuks moeten doen wanneer we bij jullie langskomen. Als jullie nou gewoon met z'n tweeën overleggen hoe en wat, dan moet het vast goed komen. Bedenk gewoon iets leuks en verras ons maar." stelde ik voor. "Maar dat is toch niet leuk?" wierp Jochem tegen. "Maar dat is juist wel leuk. Wat een goed idee van je Carmen. Ik zal met Bram overleggen wat we gaan doen en dan zien jullie vanzelf wel wat het wordt. Het wordt vast en zeker gezellig. Dat weet ik zeker. Ik laat jullie wel weten wanneer jullie welkom zijn in ons huis." reageerde Nick enthousiast. Ik bloosde een klein beetje, maar gelukkig zag niemand het. Zelfs Nick niet.

Het gesprek werd afgebroken door een toeterend geluid. "Oh.... Ik geloof dat het mijn ouders zijn." zei Marijn. We namen allemaal afscheid van haar. Het afscheid ging snel. Voordat het goed en wel tot mij doordrong was ze al vertrokken met haar ouders. Marijn ging eerst met haar ouders vakantie vieren en daarna met een aantal vriendinnen, die ze sinds het begin van haar studie niet meer gezien had. Al snel namen Jochem en Hugo ook afscheid. Hugo ging ook gelijk weg om te gaan feesten met zijn vrienden in de grote stad. Wat hij verder in de vakantie ging doen wilde hij niet vertellen. Ik vermoedde dat het een feestvakantie zou worden. Jochem had een zomervakantie voor zichzelf geboekt. Helaas mocht Anita niet mee, maar zij had dan ook andere plannen. Dus dat was niet zo erg. Nadat beide jongens vertrokken waren wilde Nadia naar boven gaan om haar laatste spullen in te pakken voor haar vertrek. Ze wenkte naar Anita. "Ik heb nog wat voor jou. Loop je met mij mee?" vroeg ze. Anita liep achter haar aan. Nick en ik bleven als laatsten in de woonkamer achter. Hij kwam naar me toe. Ik hoopte dat hij mij weer in zijn armen zou nemen en deze keer wel zou zoenen, maar dat deed hij niet. Het was de laatste kans voor de zomervakantie. In plaats daarvan sprak hij mij op een kleine afstand aan zonder mij verder aan te raken. Ik kon zijn heerlijke parfum ruiken. "Ik ehmmm….. vind jij het ehmmm….. niet vreemd deze ehmmm…….situatie?" vroeg Nick ongemakkelijk. "Hoe bedoel je?" vroeg ik nieuwsgierig. "Nou….. het is nu vakantie en ehmm….. we zien elkaar voorlopig niet meer." Hij legde zijn rechterhand in zijn nek. Hij bewoog zich wat ongemakkelijk en schuifelde met zijn voet. Daarbij keek hij mij nogal onzeker aan. "Ik weet niet ehmmm……. Wat ga jij doen deze vakantie? Aangezien je ouders……… nou ja……. dat ze…… niet meer……." Zijn hand ging weer naar beneden. "Dat ze niet meer in leven zijn?" "Ja, dat bedoel ik, want waar ga je heen als je geen vakantie hebt geboekt?" "Ik ga samen met Dennis naar Anita haar ouders en daar vakantie vieren. Haar ouders en Anita zijn nu eigenlijk onze familie geworden." Hoe kon hij toch zo onzeker en verlegen zijn? Hij was zo zelfverzekerd voordat Marijn vertrok. Ik begreep het niet zo goed. "Oh, oké. Gaan jullie nog weg?" vroeg hij voorzichtig. "Zoals ik van Anita begrepen heb blijven we eerst nog een poosje thuis. Daarna hebben haar ouders nog iets in petto voor ons allen. Wat het precies is weet ik niet en of we dan ook weggaan weet ik dus ook niet. Daarnaast wil Dennis nog met Nadia ergens heen. Die twee hebben elkaar echt gevonden." "Het is dus nog een verrassing wat je allemaal gaat doen." Ik knikte. "Ik had gehoopt dat…….. wij ehmmm…….. misschien iets ehmm……..," Hij schuifelde weer met zijn voet terwijl hij ongemakkelijk naar de grond keek. "Ehmmm…..iets samen gaan doen, maar het lijkt erop dat ehmmm…….. dat niet gaat gebeuren." Nick keek mij ineens weer strak aan. Hij leek nog steeds onzeker. Misschien was hij zelfs wanhopig. Mijn hart maakte een klein sprongetje. Hij wilde iets samen met mij doen. Ik glimlachte even. Ik had een voorstel. "Ik vind het nog wat vroeg daarvoor, maar we kunnen in elke geval contact met elkaar houden." "Maar hoe dan? Ik heb je e-mailadres wel, maar als je op vakantie gaat dan zal het wel een tijd duren voordat je mijn e-mails leest. Ik kan je mijn mobiele nummer geven, maar volgens mij heb jij nog steeds geen mobieltje of wel soms?" Ineens realiseerde ik me dat hij gelijk had en keek hem somber aan. "Ehmm…..nee, nog steeds niet. Ik denk wel dat ik er eentje ga aanschaffen. Misschien doe ik dat wel samen met Anita en Dennis, want zij hebben ook nog geen mobieltje." We keken elkaar een tijdje aan. We wisten allebei niks meer te vertellen. Het liefste wou ik hem beetpakken en hem proberen te zoenen. Dat was mijn wens op dat moment, maar het leek wel alsof ik aan de grond genageld stond, omdat ik het niet durfde. Bij hem leek hetzelfde aan de hand te zijn. Toch was hij degene die de ongemakkelijke stilte verbrak. "Moet jij jouw laatste spullen nog inpakken voordat je vertrekt?" "Ehmmmm……ja, je hebt gelijk. Ik ga dat gelijk doen." zei ik en draaide me in de richting van de deur. Nick zuchtte hoorbaar terwijl ik door de deuropening liep. Ik keek niet meer om.

Eenmaal boven hoorde ik Anita en Nadia rommelen in de kamer van Nadia. Ze hadden overduidelijk een hoop lol in wat ze deden. Ik wilde ze niet storen en liep mijn kamer binnen om de laatste spullen voor de vakantie in te pakken. Ik was sneller klaar dan ik verwacht had. Ik liep met mijn koffers naar de trap. Even bleef ik staan luisteren of Anita en Nadia al klaar waren, maar daar leek het niet op. Inmiddels waren ze in Anita haar kamer. Ik besloot om mijn koffers naar beneden te brengen en in het halletje te zetten. Daarna wilde ik de woonkamer weer binnen gaan om op Anita en Nadia te wachtten, maar ik twijfelde nog even. Ik ging ervan uit dat Nick ook naar zijn kamer was gegaan om nog wat in te pakken voordat hij definitief uit het studentenhuis zou vertrekken. Ik had dubbele gevoelens over die situatie. Hoe moest het nu verder als ik hem echt niet meer zou zien? Ik wilde nog steeds geen relatie met Nick, maar ik was zo enorm verliefd op hem geworden dat ik het misschien toch wel wilde. Ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik wilde. Ik zuchtte diep en deed vol goede moed de deur rustig open. Ik sloot de deur achter mij en liep rustig een stukje naar binnen. Tot mijn verbazing was Nick nog in de woonkamer. Hij zat op de bank tegenover de deur. Hij leunde met zijn onderarmen op zijn knieën en had zijn handen tegen elkaar aan. Hij zag mij niet binnenkomen. Hij had zijn hoofd naar beneden en staarde naar de grond alsof hij heel diep over iets nadacht of juist zich ergens zorgen over maakte. "Nick, is er iets?" Hij schrok zichtbaar van mij. Snel wreef hij in zijn ogen alsof hij tranen wegveegde. "Carmen, ik ehmmm…….ik had je niet zo snel weer terug verwacht. Nee, er is niks….. Het is alleen dat ik mij afvraag hoe……..ik de vakantie door ga brengen als ik hier eenmaal weg ben en niemand meer zie. Vooral j……..." Meer kon hij niet zeggen, want de deur zwaaide weer open. Anita en Nadia kwamen binnen. "En is Nick klaar om afscheid te nemen van ons?" vroeg Anita. Nick stond gelijk op. "Maar natuurlijk." antwoordde hij met een gemaakte lach. Hij had er voor mijn gevoel veel meer moeite mee dan hij wilde toegeven. Bij Marijn, Jochem en Hugo had hij nergens last van. Zo leek het tenminste, maar bij mij en Anita wel. Waarschijnlijk bij mij meer dan bij Anita. "Dan blijven alleen Nadia en ik hier nog tot en met maandag." Nadia zou tot maandag blijven om nog wat laatste dingen te regelen in het studentenhuis nadat Nick vertrokken was. Anita liep op Nick af en nam met een snelle knuffel afscheid van hem. Ondertussen deed ik dat bij Nadia, omdat zij een goede vriendin van mij was geworden. "Ik zie je over een poosje bij Anita’s ouders thuis en dan gaan we leuke dingen doen met elkaar." zei ik tegen haar. "Tot dan. Ik zie jullie snel weer." zei Nadia. Anita stond inmiddels naast mij. Nadat ik Nadia los liet liep ik naar Nick. Geheel onverwacht pakte hij mij liefdevol en stevig beet. Nick legde zijn gezicht zo tegen mijn gezicht aan dat Anita en Nadia het niet konden zien of horen wat hij zachtjes in mijn oor fluisterde. "Ik hhhhhh......" het leek erop dat hij 'ik hou van jou wou fluisteren, maar zich toch inhield. Daarbij knuffelde hij me nog steviger dan hij al deed. "Ik zal je missen." stamelde hij fluisterend verder. Dat deed me goed en ik begon te glimlachen. "Ik zal jou ook gaan missen…….," fluisterde ik zo zacht terug dat niemand het kon horen. "mmm….....maar.....hoe......moet het nu verder?" waagde ik de gok. "Ik ehmmm....weet het niet. Ik zal je in elk geval nu niet gaan zoenen, maar laten we afspreken dat we contact met elkaar houden. Dan zien we wel verder." antwoordde hij fluisterend. "Je hebt gelijk. We houden contact. Ik probeer een mobieltje te kopen. Dan kan ik je een sms sturen en misschien kunnen we zelfs bellen als de omstandigheden het toelaten." "Dat doen we. Afgesproken. Hier is mijn telefoonnummer." Nick stopte stiekem een papiertje in mijn hand en liet mij vervolgens los. Zowel Anita als Nadia hadden niks gemerkt van wat Nick en ik tegen elkaar fluisterden.

Daarna was het tijd om te vertrekken. "We moeten gaan Carmen. Anders missen we de bus en de trein nog. Papa haalt ons over ongeveer twee uur op van het station in de kleine stad in de buurt van hun huis. Daarna rijdt hij ons naar huis in het o zo kleine dorpje. Ik wil daar eigenlijk niet meer wonen. Het is een gat!" Daar had ze gelijk in. Ik wilde daar ook niet meer wonen. Ik had daar ook nog eens slechte herinneringen liggen. Daarnaast liep ik gevaar als ik daar weer zou gaan wonen. We liepen met zijn allen naar buiten en naar de straat. Zowel Anita als ik namen onze eigen koffers zelf mee. "Tot gauw." riep Nadia ons na. "Tot gauw." riepen Anita en ik terug. We keken om terwijl we langzaam op weg liepen naar de bushalte. Nick hield zich stil. Hij zwaaide alleen maar. Hij keek bedroefd, maar Nadia kon het niet zien. Hij stond namelijk een klein beetje achter haar. Terwijl Anita haar hoofd weg draaide zag ik dat Nick in zijn oog wreef. Diep in mijn hart voelde ik dat ik Nick heel erg ging missen. Ik voelde me een beetje verdrietig en ik kreeg een brok in mijn keel. Ondanks dat gevoel probeerde ik toch te lachen zodat niemand het zag. Het voelde heel raar en het leek erop dat Nick het zag. Hij keek mij recht aan alsof ik daar alleen liep. In zijn ogen kon ik iets zien wat leek op een dubbel gevoel bij hem. Misschien had hij dezelfde gevoelens als ik. Dat beeld zou me nog lang bij blijven.