3 jaar geleden
Wat is geluk?
Ik heb altijd een gevoel van onrust in mijn lijf. Nooit tevreden zijn terwijl ik alles heb. Ben ik gelukkig?
In mijn vorige post heb ik veel beschreven van wat ik momenteel meemaak en dat mijn eigen rugzakje ook aardig vol begint te raken. Afgelopen vrijdag heb ik eindelijk de huisarts gebeld en een eerste afspraak gemaakt om met iemand te gaan praten.
Ik denk zelf eigenlijk wel te weten waar de schoen wringt. Mijn relatie. Ik denk dat ik eigenlijk nooit echt oprecht ben geweest omtrent mijn gevoelens voor K. Aan het begin heb ik vaak getwijfeld, maar dacht ik vaak ook dat dit kwam omdat ik enorm kwetsbaar was.
Ik had net een 7 jaar lange relatie verbroken die al lang niet goed ging. Mijn ex had last van depressieve gevoelens en ik trok dat niet meer. Ik had het gevoel dat ik er alleen voor stond en had het laatste jaar eigenlijk al afscheid genomen van onze relatie, waardoor het definitieve eind mij makkelijker afging als bij hem. In plaats van dat ik echt goed de tijd nam om mezelf opnieuw te leren kennen startte ik vrij snel de relatie waar ik nu in zit.
In het begin was het fantastisch. Hij zorgde voor mij, was ambitieus en sterk, in de zin dat hij altijd voor mij klaar stond. Hij had alles wat ik zo mistte bij mijn ex. Ik wilde graag verzorgd worden, maar merkte soms ook wel dat het mij benauwde. In het eerste jaar had ik soms al het idee er mee te willen stoppen, maar de gelukkige momenten overheersten. Nu denk ik vaak had toen die keus maar gemaakt...
Toen ik vrij snel in verwachting raakte merkte ik voor het eerst ander gedrag bij K. Het enorm overbezorgde maakte hem helemaal gek. Hij had geen controle over mijn zwangerschap en die controle heeft hij nodig. Toen de eerste zwangerschap eindigde in een miskraam heb ik op hem geleund. Hij had ook verdriet maar ging vrij snel over in de orde van de dag. Daar verbaasde ik mij over en vroeg hem hiernaar of hij niet wilde huilen. Hij zei dat hij heeft gehuild en dat hij ok was. Ik geloofde hem.
Door de miskraam (12w) was ik erg onzeker waardoor ik bij de volgende zwangerschap elk symptoom nauwlettend in de gaten hield. K. Was nog bezorgder als eerst en vroeg continu of ik mijn borsten nog voelde en of ik misselijk was. Wederom de controle die hij mistte. Als ik even langer nadacht als normaal om te bedenken wat ik precies voelde werd K. Gek. Soms zelfs boos. Toen ik bij 7w dacht, omdat ik zo gefocust was op die symptomen, dat ik weer een miskraam ging krijgen, heb ik direct de verloskundige gebeld. Ik had geen eens kramp of bloedverlies, maar was er stellig van overtuigd dat het foute boel was. De verloskundige zij: afwachten. Dat zei ik tegen K. En die hamerde erop om te kijken of we niet ergens anders een echo konden doen. Ik vond een, wat achteraf bleek, een kwakzalver die een uitwendige echo kon doen bij 7 weken. Jezus, wat zijn we naïef geweest.
Bij de echo zag dokter kwakzalver een lege vruchtzak. ‘Helaas, meisje, geen leven’ zei hij
Verdrietig en teneergeslagen gingen we naar huis. We hebben een fles wijn geopend en zijn naar bed gegaaan. Na 2 weken nog steeds geen bloedverlies of kramp toch de verloskundige weer gebeld. Verteld over de echo, maar dat ik mijn baarmoeder leeg wilde zuigen in het ziekenhuis. Zij zei prima, maar eerst gaan we controleren. Gelukkig maar, want in het ziekenhuis zagen zij een kloppend hartje!!!
Wat een rollercoaster aan emoties maar wat een blijdschap.
Toen werd de bezorgdheid echt een ding. Ik werd continu gecheckt door K. Wanneer ik even op de bank lag en ik niet direct de baby voelde, was er paniek. Als ik iets voelde wat nieuw was, was er paniek. Als ik niet voldoende at, dronk of noem het maar.. gek werd ik ervan. Ik snap het. Alles is spannend en nieuw. Ik vertrouwde langzaam mijn eigen lichaam weer, maar K Maakte mij continu aan het twijfelen. Waardoor ik zo vaak alsnog moest bellen van hem.
Tijdens de bevalling deed hij het wel super en heeft hij me erdoorheen geholpen. Toen onze zoon gebieden was, 6 weken te vroeg, werd de bezorgdheid wederom weer erger.
Nog steeds, hij is bijna 4, als er iets is, al eet hij 1 broodje ipv 2, dan worden alle scenario’s erbij gehaald...
Ik irriteer mij zo erg. Ik kan er soms niet mee omgaan. Ligt het aan mij. Hoort die bezorgdheid zo groot?