Wanneer het sterren regent

De komende weken gaan in een sneltrein vaart voorbij. Alles gaat langs mij heen. Het lijkt of ik droom. Nick heeft kanker. In zijn prostaat en in 90% van zijn botten. Hij is niet te redden zeggen de artsen. Ze geven hem geen 6 maanden meer. Een voorspelling die ze eigenlijk niet mogen doen, leer ik later. Want mensen kunnen zich nogal vastpinnen op 6 maanden. Maar géén 6 maanden meer zegt niet hoeveel maanden wél. Mijn moeder is sterk. Ik denk dat ik haar nog nooit zo sterk heb gezien. Nick en mijn moeder hebben besloten te trouwen. Over een kleine 3 weken vindt de plechtigheid plaats. Ik help waar ik kan. Het voelt goed om ergens mee bezig te zijn. Om mijn aandacht op iets moois te zichten en mijn gedachten te verzetten. Nick is sterk. Ik zie nu nog meer dan daarvoor, in wat een goed duo mijn moeder en Nick zijn. Wat gun ik hun de liefde en wat doet het zeer dat ze geen “lang en gelukkig” met elkaar zullen hebben. Mijn moeder zal trouwen in een wijnrode jurk. Ik zag er direct de ironie van in. Mijn moeder is goed in regelen. Het siert haar. Ik heb bewondering gekregen voor haar kracht. Ik ben closer geworden met haar door Nick. Ook dat steekt. Hij is de lijm die ons te samen brengt. Hoe moet dat zonder hem? Sjors spreek ik dagelijks en ik zie hem zo vaak ik kan. Ook dat heeft Nick teweeggebracht. Ook wij zijn dichter naar elkaar toegegroeid. Alle moeilijkheden lijken ineens niet zo zwaar meer nu we weten dat Nick er straks niet meer zou zijn. Want liefde is toch echt het allerbelangrijkste wat er is. Alles eromheen zijn maar bijzaken. Soms vergeet ik zelfs even dat Nick ziek is. Hij is nog steeds zijn stralende zelf. Hij vliegt nog steeds van hot naar her om anderen te helpen. Hij lacht en heeft blosjes op zijn wangen. Op een dag na werk toen ik onverwacht bij Nick en mijn moeder aanbelde zag ik het ineens. Nick voelde zich ziek. Zijn haar begon uit te vallen. Hij zat telkens op het toilet. Het deed pijn. Maar behalve dat moment toen, heb ik weinig gemerkt van hoe ziek hij wel niet is. Ik zie mijn moeder piekeren. Ze is veel afgevallen. Ze regelt van alles met verzekeringen en heeft ervoor gezorgd dat als het straks nodig is ze Nick thuis kan verzorgen. Mantelzorg noemt men dat. Ik wil niet teveel stilstaan bij mijn eigen verdriet. Ik hou van Nick. Hij is als een vader voor mij geworden. Ik wil er voor hem zijn, voor mijn moeder en Sjors. Nick zijn dochters spreek ik ook veel meer dan voorheen. Ze wonen nog in bij Nick. Hoewel ze meer van huis zijn dan dat ik ze thuis zie. Beide hebben een vast vriendje waar ze het merendeel van de tijd doorbrengen. Boris, de broer van Sjors heb ik niet gezien noch gesproken. Hij is al een lange tijd aan het reizen dus het is lastig contact met hem te krijgen. Volgens mij zat hij momenteel in Japan.

Op een gure ochtend word ik wakker. Mijn hoofd vol gedachten. Sjors ligt naast me. Ik wurm me onder zijn arm door. Hij trekt me tegen zich aan. Ik kijk naar hem en zou willen dat hem dit leed bespaard zou blijven. Straks heeft hij geen vader meer. Met zijn moeder heeft hij al jaren geen contact meer. Sjors ziet mij denken en pakt mijn hand vast. Zijn krullen steken wild omhoog en zijn beginnende baardje kriebelt in nek terwijl hij mij kust. Ik vraag me af of ik zo sterk zou kunnen zijn zonder zijn liefde? Als ik alleen was. Ik schud de gedachten weg. Ik ben niet alleen. “Lies”. Ik schrik op zodra Sjors mijn naam zegt. “Lies, waar zit je met je gedachten”? Hij wrijft een lok uit mijn gezicht en drukt opnieuw een kus op mijn nek. “Bij jou”. En dat is niet gelogen. We kussen. Zijn handen gaan over mijn buik naar beneden. Hij raakt mijn dijbenen aan en streelt langzaam met zijn vingers op en neer totdat ik het niet meer hou en zijn hand tussen mijn benen breng. Hij laat me tot een hoogtepunt komen. Ik draai me om en kus Sjors zijn buik, zijn navel, steeds verder naar beneden en laat hem kreunen van genot. Vervolgens klim ik op hem. Met zijn handen liefkozend op mijn heupen bewegen we ritmische op en neer. Hij laat het sterren regenen. Ik voel me euforisch. Liefde is alles en liefde zal alles overwinnen. Ook dit. We geven niet op hoe donker de dagen ook lijken, hoe uitzichtloos een situatie ook lijkt te zijn. Er is altijd hoop want zonder hoop is er geen leven.