Vijf kids, drie vaders… Hoé dan?!

Op m’n 22e raakte ik zwanger van m’n toenmalige vriend. Een slons met weinig volwassen plannen voor z’n leven… Toch kwam het als een enorme klap toen hij mij met 7 maanden zwangerschap zomaar in de steek liet…Het huis was nog niet af, de babykamer al helemaal niet en daar stond ik dan… met m’n dikke buik. Dit heeft emotioneel veel bij mij kapot gemaakt, en de rest van de zwangerschap, bevalling (vlak voor kerst, met en keizersnede) en kraamtijd waren zwaar en verdrietig. Wat zet je op een geboortekaartje… Wil je de vader nog wel bij de bevalling… en, hoe zit het met de kraamvisite?

Ik besloot hem uiteindelijk te vragen om bij de keizersnede aanwezig te zijn, en de eerste week na de bevalling bij mij en de baby in huis te komen. Het zal wel koudwatervrees zijn toch…? Hoe kan je nog weggaan als man, als je eenmaal je bloedeigen kindje voor het eerst in je armen hebt gehad?

Maar het mocht allemaal niets baten. De spanning in huis was om te snijden. Hij schold op m’n moeder, die ik juist zo hard nodig had op dat moment en hij hield het niet eens 5 dagen uit. Twee dagen voor kerst wist hij niet hoe hard hij terug moest rennen naar z’n eigen vader en moeder, om vervolgens nooit meer terug te komen…

Ik denk dat mijn verdriet hierom er uiteindelijk voor heeft gezorgd dat ik met open ogen in de leugens van man #2 ben gelopen. Hij had zulke mooie praatjes en bleek ontzettend manipulatief. Hij liet me geloven dat ik in m’n handen mocht knijpen dat hij voor mij koos… een vrouw mét kind..! ‘Dat zouden vast niet veel mannen doen hoor’. Toen we eenmaal getrouwd waren bleek het klassieke scenario waar;

Hij veranderde razendsnel in een controlerende man met losse handjes en hield mij graag klein. Isoleerde mij van al m’n sociale contacten en ik had binnen de kortste keren geen enkele vriendin meer over. Ik had alleen nog contact met het religieuze groepje waar hij ook de leiding over had. Als een soort pastoor, adviseur, prediker.

Thuis zag ik meer dan eens alle hoeken van de kamer en ook m’n oudste dochtertje kreeg al vanaf het begin de nodige klappen. Ook tijdens de zwangerschappen van nummer 2 en 3 belandde ik meer dan eens in het ziekenhuis “als gevolg van”.

Ik beviel uiteindelijk in één jaar (januari én december 2012) van een meisje én een jongen.

Ondertussen had ex #1 al jaren een rechtszaak tegen mij lopen en was ik gebroken. Hij wilde ineens ‘zijn dochter’ zien. En ik wist niet hoe hard ik haar moest beschermen. Het was een ware uitputtingsslag om al die jaren in de rechtbank te zitten en daar voor mijn dochter te vechten en thuis letterlijk de klappen op te moeten vangen en 3 kindjes in mijn eentje te moeten verzorgen. Ik had geen eigen inkomen, geen eigen huis meer, geen sociale contacten en een groot geheim. Niemand zou me geloven, dacht ik… want meneer leek juist zo’n vriendelijke christen…

Voor juni 2016 stond er (zoals wel vaker) een gezamenlijke vakantie met vrienden gepland. Sommigen uit ‘ons groepje’ begonnen langzamerhand wat dingen op te merken. Zo was ik in de week voorafgaand aan deze vakantie tijdelijk bij mijn moeder ingetrokken, omdat de situatie thuis, voor de zoveelste keer, onhoudbaar was geworden.

Ik heb in die week ontzettend getwijfeld tussen ‘meegaan op vakantie’ of ‘thuisblijven terwijl mijn ex-man in Spanje zat, en al zijn spullen uit het huis zetten’. De keus om uiteindelijk tóch te gaan nam ik met name met oog op de kinderen. Zij keken immers al zo lang uit naar een vakantie in de zon. Ondertussen bleek mijn ex-man zijn financiële bijdrage nog niet te hebben voldaan en was er blijkbaar nog onduidelijkheid over het vervoer. Zo bleek althans toen ik gebeld werd door enkele vrienden, die mij vertelden dat hij niet te bereiken was. Dit was de eerste keer dat ik in alle eerlijkheid heb verteld dat ik zelf ‘ook geen idee had, omdat ik bij mijn moeder zat om even tot rust te komen met de kinderen’. Op aandringen van deze vrienden heb ik uiteindelijk besloten een klein deel van mijn thuissituatie te delen.

Dat ik en de kinderen geslagen werden en dat mijn ex mij wijsmaakte dat ik het aan niemand mocht vertellen omdat ‘iedereen thuis problemen had, maar het niet netjes/christelijk was om je echtgenoot zo tentoon te stellen bij anderen.’ Dat ik constant in geldnood zat en letterlijk mijn eigen eten aan de kinderen gaf, dat ik langzamerhand begon te geloven in de leugen dat ik dit verdiende en dat mijn ex er niks aan kon doen ‘omdat ik het uitlokte’. Ik legde uit dat, doordat mijn vrienden nooít uiting gaven aan hun eigen twijfels aan mijn ex, ze daarmee eigenlijk onbewust zijn gedrag voedden en hem het idee gaven dat hij ver boven iedereen stond.

Hij kon hun immers moeiteloos naar zijn pijpen laten dansen en kreeg zelden commentaar. Zo werd er bijvoorbeeld aan mijn ex toestemming gevraagd om te trouwen, om te verhuizen en waar naartoe, om te gaan studeren in het buitenland en of het een goed idee was om een auto te kopen… Er werd ontzettend (!!) veel geld gedoneerd, wat zogenaamd ‘voor de gemeente was’, maar wat stiekem verdween in …tsja waarin eigenlijk? Een deel op zogenaamde spaarrekeningen van de kinderen, die later, zo ontdekte ik, net zo hard weer leeg gehaald werden. Een deel in luxe voor zichzelf, een deel in een koffertje met cijfercode onder het bed waar ik de combinatie niet van wist en zélfs een deel in de aankoop van zíjn huis. Ik noem het bewust ‘zijn huis’, omdat hij ook altijd de behoefte had om te benadrukken dat ik bij hém mocht wonen. Dat híj de hoofdbewoner was. ‘Hij kon mij er dus uitzetten wanneer hem dat uit kwam’, was een vaak gehoord dreigement.

(Ik hoor je denken; ‘Dit is eng…’ en dat was het ook. Het werd langzamerhand sektarisch maar als je er middenin zit, heb je dat niet door.) Ik ben lang bang geweest dat ik ook daadwerkelijk niet geloofd zou worden, maar op dat moment voelde het alsof ik niets meer te verliezen had. Tot mijn verbazing vroegen mijn vrienden mij of ik het ok vond dat zij mijn ex zouden aanspreken op gedrag wat hún stoorde aan mijn ex.

Deze confrontatie kwam er uiteindelijk op vakantie in Spanje. Mijn trouwring was inmiddels al af, mijn besluit stond vast. Maar hoe…?

Woest werd mijn ex. En ik heb ook daar, alle hoeken van de kamer gezien. Meneer liet mij en de kinderen vanaf dat moment ook gewoon aan mijn lot over. Ging uit in Spaanse clubs (zo bleek uit de foto’s die ik vond op zijn computer) en deed bij de anderen net of hij ‘tot bezinning’ probeerde te komen. Na die vakantie heb ik eindelijk de knoop doorgehakt om het huis uit te vluchten. Op een onbewaakt ogenblik. De kindjes met 1 koffertje met speelgoed en op slippertjes, ik met niks.

De vrienden die het tijdens de vakantie voor mij op hebben genomen heb ik in vertrouwen genomen. Sommigen van hen zijn toen ook uit de groep gestapt. Met (financiële) hulp van deze vrienden, de politie en Veilig Thuis heb ik uiteindelijk een eigen huisje kunnen krijgen en inrichten… Een flatje met veel kriebelbeestjes, maar voor mij was het een paradijs.

Nou kan je je afvragen; waarom deze blog…? Is het nou echt nodig om dit soort verhalen met iemand te delen? Maar helaas komt huiselijk geweld ontzettend vaak voor. Veel en veel vaker dan je denkt. Vaak gaat het om structureel geweld, dat maandelijks, wekelijks of zelfs dagelijks voorkomt. In meer dan de helft van de gevallen gaat het om partner-geweld dat gepleegd wordt door de (ex)partner*.

Een blauw oog camoufleerde ik door mijn andere oog met oogschaduw óók blauw te maken. En ik had altijd wel een goede smoes om blauwe plekken bij mijzelf op de kinderen te kunnen verklaren...

Deze blog is voor íedereen die denkt in een situatie te zitten waar geen uitweg uit lijkt te zijn. Maar ook voor de mensen die het vermoeden hebben dat een familielid of bekende in een situatie zit waarbij er geweld (seksueel, fysiek of psychisch) wordt gepleegd. Voor diegene die zich op dit moment in een situatie bevind waarin jij, je kinderen of allebei bedreigd of mishandeld worden;

NEEM IEMAND IN VERTROUWEN EN GA ZO SNEL MOGELIJK WEG!

Mocht je (vanwege geloofsovertuiging) bang zijn dat je het je kinderen aan doet? Ik weet dat een scheiding een enorme impact op je kids zal hebben, maar vraag jezelf af wat blíjven met je kinderen zal doen en wat voor les je ze leert voor de toekomst. Je partner hoort op een respectvolle en liefdevolle manier met je om te gaan! En dát is wat je ze mee wil geven. Ook mag je ze leren om voor zichzelf op te komen en mag je daarin een voorbeeld zijn.

Vanuit mijn eigen ervaring zou ik iedereen die in een vergelijkbare situatie zit mee willen geven dat er écht hoop is voor de toekomst. Hoe uitzichtloos de situatie ook lijkt… Ik ben weggegaan met 3 kleine kids, geen huis en geen geld… Ik kan niet zeggen dat de ellende direct voorbij was. Ook ik zit nog steeds in een rechtszaak, en heb, nadat ik weg ben gegaan nog de nodige keren de politie moeten bellen. Het verwerken van alles wat je hebt meegemaakt is een lange en lastige weg. En het opnieuw leren vertrouwen van mensen lijkt op sommige dagen een onmogelijke opgave…

Om terug te komen op de titel van deze blog… nu ben ik hier, gelukkig getrouwd en inmiddels bevallen van mijn vijfde kindje. Ik heb besloten om te blijven geloven in de Liefde en heb mezelf zo nogmaals een kans gegeven op geluk. Jonathan, mijn huidige man, maakte ook onderdeel uit van het religieuze vriendengroepje wat ik had en waar mijn ex-man de leiding over had. Hij is een van de personen die zich ook bewust heeft losgemaakt van de groep en ik heb hem pas écht leren kennen tijdens het hele proces van wegvluchten. Hij bleek ontzettend lief en zorgzaam en langzamerhand zijn we steeds dichter naar elkaar toe gegroeid. Al vroeg in onze relatie bespraken we het onderwerp “kinderen”. Ik had er immers al een heel stel. En wát voor een stel…! Alledrie getraumatiseerd, eentje zonder vader (want die liet Chloë na een klein jaartje afgedwongen omgang, weer net zo hard in de steek als bij haar geboorte), allemaal opstandig en in de war door alles wat ze gezien en meegemaakt hadden, én een ventje met destijds de kersverse diagnose ‘Autisme’.

Hij daarentegen had nog helemaal geen kinderen maar wél de wens… Hij besloot dat zijn hart groot genoeg was voor mijn bewerkelijke kindjes en ik besloot dat er in mijn hart nog meer dan genoeg ruimte was voor een kindje van ons samen. Als verassing werden dat dus zelfs twéé kindjes van ons samen en ik kan écht vanuit de bodem van mijn hart zeggen dat ik eíndelijk gelukkig ben…

Liefs, D.

PS.Wanneer je een vermoeden hebt, kan het lastig zijn om iemand hierop aan te spreken. Wat als je vermoeden (toch) niet blijkt te kloppen? Je kunt terecht bang zijn dat dit je je vriendschap kan kosten.

Mijn advies in deze situatie is, schrijf ál je vermoedens op. Houd een schriftje bij met situaties waarin je vriendin bijvoorbeeld een vage smoes had voor een blauwe plek, of momenten waarop haar kinderen een uitspraak deden waarvan je wenkbrauwen omhoog schoten. De soort opmerkingen waarvan je jezelf later overtuigd dat je het “waarschijnlijk verkeerd geïnterpreteerd hebt”.

Schrijf iedere keer ook de datum erbij. Mocht je vriend/vriendin ooit de moed hebben om weg te gaan bij degene die hem/haar misbruikt, kan dit soort informatie zeer waardevol zijn in een rechtszaak waar een geweldpleger bijvoorbeeld omgang eist met zijn kinderen. OP deze manier is er dan ondersteunend materiaal bij hetgeen het slachtoffer zegt. In plaats van dat het enkel het ene woord tegen het andere is.

Ook is het belangrijk om te blijven herhalen dat deze persoon áltijd bij je terecht kan, en iemand te laten weten dat hij/zij waardevol en geliefd is, ook al wordt dit misschien weggewuifd (of lijkt iemand zelfs boos of geïrriteerd te reageren).

Het zijn waardevolle woorden die bij iemand, in het achterhoofd zullen klinken als hij/zij op het punt staat om weg te gaan uit een extreem moeilijke situatie, en die net even die extra motivatie kunnen geven om door te pakken.

*bron https://www.huiselijkgeweld.nl/publicaties/factsheets/2019/02/25/huiselijk-geweld-feiten-en-cijfers-2019