PCOS, en nu?

Wij gingen in 2017 samenwonen en hadden het altijd al over kinderen. Het was ook wel heel duidelijk dat wij een totaal ander leven hadden dan de vrienden die wij om ons heen hadden. Toen wij ons 1e huis kochten was dit geen appartement. Wij kochten samen een mooie eengezinswoning met grote tuin dicht bij het centrum. Zowel mijn man als ik hadden onze opleiding afgerond en allebei een vaste baan. Hoe oud wij waren ? 21 jaar... maar wij wilde graag een toekomst opbouwen en hebben geen behoefte gehad aan het feest leven. Allebei drinken wij geen alcohol. En wij houden zeker wel van een feestje, maar zijn altijd weer blij als wij weer lekker thuis zijn.

Ook had dit helaas een nadeel, wij hebben van veel vrienden afscheid genomen. Hun levens paste niet bij dat van ons. Hun gingen naar festivallen en ontdekte de drugs. En daar hadden wij geen behoefte aan. Inmiddels hebben wij gelukkig nieuwe vrienden ontmoet, met dezelfde doelen en interesses.

Op 5 juli 2017 hebben wij getekend voor ons geregistreerd partnerschap. Deels voor het kopen van ons huis, maar ook om ons samen te verbinden op papier. Ook hierna werd het gesprek over kinderen serieuzer, maar kwam de PCOS weer om de hoek kijken. Iets wat ik eigenlijk 4 jaar aan de kant heb gelegd. Ik heb een afspraak gemaakt bij de huisarts voor meer informatie. Samen met haar heb ik gekeken naar mijn cyclus en we waren het er over eens dat de kans op een zwangerschap zeer klein zou zijn. Als ze er een percentage aan mocht geven was dit zo’n 5-10% zonder medische hulp. Dat was behoorlijk slikken. Mijn menstruatie daar was geen pijl op te trekken. Soms maanden niet 3,4,5 of soms zelfs wel is 6 maanden niet. Dan weer wel. Of een kleine bloeding, maar of je er een naam aan kon geven??

Samen met mijn man heb ik overlegd, wat nu? Ik had een paar opties gekregen van de huisarts. Samen besloten het gewoon een kans te geven. Ik slikte sowieso al geen anticonceptie meer sinds 2014 ivm een longembolie die ik toen heb gehad. Maar waarom zouden we het eerst niet een kans geven? Hoe klein de kans ook is. De andere trajecten gingen zorgen voor verplichtingen en bemoeienissen van buiten af. Wilde wij dit nu al echt? Ovulatie testen, afspraken, gepland seks. Nee onze keuze stond voor nu vast. We zijn nog jong. 

2017 ging voorbij... en zo leek ook 2018 voorbij te kruipen. Tot december. In november had in mijn laatste menstruatie gehad, daarvoor weer 5 maanden niks. Het was s’ avonds 19 december. Niks anders dan anders. Die dagen ervoor ook niet, eigenlijk geen enkele aanleiding om te denken dat ik wel is zwanger zou kunnen zijn. Mijn man had een late dienst hij zou rond 01:15/01:30 uur thuis zijn. Meestal wacht ik op hem, maar ik was alvast naar boven gegaan. Zwangerschapstesten had ik altijd in huis, omdat ik soms maanden niet ongesteld was door de PCOS. Maar toch voor de zekerheid altijd even controleerde. Ik was gewend aan de negatieve testen zou je kunnen zeggen. Maar die avond.. 19 december 2018 had ik een ander gevoel, een soort drang..

(Lees het vervolg binnenkort in mijn andere blog )