Ons maandagochtend huwelijk 😉

Yeahh vandaag zijn we 5 jaar getrouwd!!

Hoelang we samen zijn? Poehhh, dan moet ik altijd even rekenen. Ik heb volgens mij wel eens verteld dat Hans de enige jongen was in mijn klas op 4 VMBO en ik dus weinig keus had 😉 . Eind dat jaar (2004) kregen we verkering. Deze strandde net voordat we vier jaar samen waren (2008).Ik zat sinds een jaar op kamers in Maastricht en we groeiden uit elkaar. Het ging compleet mis, ik werd verliefd op een ander en ging vreemd. Natuurlijk kwam dit uit. Het was absoluut niet goed te praten en het ergste wat ik iemand ooit heb aangedaan, maar dat we uit elkaar gingen was de beste keuze.

Hoewel we beiden in Gemert woonde (ofja ik natuurlijk doordeweeks op kamers), verloren we elkaar uit het oog. Tot die ene avond met Oud & Nieuw in 2010-2011. We kwamen elkaar tegen in de kroeg in Gemert. Hans al dronken, hij vertelde namelijk 10x hetzelfde verhaal, maar ook ik had de nodige drankjes al op. Desondanks hadden we serieuze gesprekken. Hij miste mij, niet perse als zijnde relatie, maar wel als zijn beste vriendin. Zo begonnen we namelijk toen der tijd, als beste vrienden, onafscheidelijk. Er was veel gebeurt in de afgelopen 3 jaar, we hadden ons eigen leven geleid. Meer dan genoten van onze studententijd. Beiden een nieuwe relatie gehad en beiden in het laatste jaar van onze studies. Hans woonde inmiddels ook op kamers, in Arnhem. En ik zat inmiddels in Eindhoven.

Na die nacht met elkaar gesproken te hebben, enkele uren lang, was het daarna stil. Maar ineens uit het niets ontstond er enkele weken later een gesprek (via FB geloof ik). We bleven contact houden, niet veel, maar we spraken elkaar wel wekelijks.

En toen was het carnaval. Tja, volgens mij hoef ik daar weinig over uit te leggen 😉 maar gezellig was het wel. Bij ons in het dorp vieren we vooral carnaval in dezelfde kroeg, dus ik kwam Hans steeds weer tegen.. We ouwehoerde wat af. En aan het eind van de avond, stonden we daar ineens te zoenen in een volle kroeg. En nu? Dat vroegen wij ons ook af. We begonnen te appen in de dagen daarna, spraken af, ik ging naar Arnhem en hij kwam naar Eindhoven. Maar ook in Gemert spraken we af. Zijn moeder woonde een straat verder dan mijn ouders, dus gingen we vaak nog even een stukje wandelen. We praatten veel, want zoals toen onze relatie was dat wilde we echt niet meer. We werden al snel weer verliefd en er werd heus niet alleen gepraat. We stonden ook gerust een uur met elkaar te zoenen (ohhh heerlijk toch die verliefdheid als ik daar zo aan terug denk 😉 ).Nou ja het eind is duidelijk: we kwamen weer bij elkaar. Sinds 27 april 2011 zijn we weer samen. Alweer 9 jaar. En vandaag dus ook 5 jaar getrouwd.

Iets wat we beiden eigenlijk niet voor ogen hadden. Hoezo trouwen? Wat zegt zo’n papiertje nou? En die belofte van eeuwige trouw? Alles kan kapot, dus ook een huwelijk. En ja, ik zou best een mega bruiloft willen met alles erop en eraan, maar ik wilde liever kinderen dan een bruiloft. Dus toen we 3 jaar samen waren, besloten we daarvoor te gaan. Eenmaal zwanger komt dan toch het moment van de erkenning. Want als je niet getrouwd bent, kun je vast laten leggen wie de vader is. Daarnaast kies je dan ook welke achternaam het kindje krijgt.

En vooral dat laatste vond ik niet perse vanzelfsprekend dat het Hans zijn achternaam zou krijgen. Ik wilde namelijk ook graag dat mijn kind dezelfde achternaam zou hebben als mij. Ik wilde niet dat Loa een andere achternaam zou hebben dan ik. Ik wilde een gezin zijn, met dezelfde achternaam, zo voelde dat voor mij. De enige manier: trouwen of een geregistreerd partnerschap (verschil tussen die 2 is er overigens nauwelijks). We kozen om te trouwen. Op deze manier was alles ook direct geregeld tussen ons en voor ons kind (en eventuele kinderen in toekomst). En omdat we dus geen bruiloft wilde, kozen we voor de gratis variant. Lekker praktisch, precies zoals we zijn. Maandagochtend om half 9 op het gemeentehuis. 2 getuige erbij en Loa in de maxi-cosi. Binnen 5 minuten stonden we weer buiten.

Niets romantisch, gewoon het papiertje. Uiteindelijk kregen we alsnog een heerlijk feest in onze achtertuin, geregeld door onze ouders. En hebben we het dus wel gevierd.Overigens wilde ik wel een ring haha, dus een trouwring heb ik wel. Hans niet, die vond dat onhandig met zijn werk als hij hem steeds af moet doen 😉.

Een trouwdag vieren doen we dus ook niet perse. Zoals we 5 jaar geleden op maandagochtend vierden dat we getrouwd waren, vieren we nu ons maandag ochtend huwelijk. We zullen er vanavond op proosten en er een gezellige avond van maken, maar verder zegt deze datum ons helemaal niets. 5 jaar dat papiertjes zegt ons niets.En ik ben trots dat wij als gezin dezelfde achternaam dragen, ik ben trots dat ik Hans mijn man mag noemen en ik dus zijn vrouw ben. Ik ben trots op waar we nu samen staan, wie we zijn. Ook wij kennen onze downs en met alles wat je meemaakt in het leven hebben wij ook tijden gehad dat het minder ging, maar we zijn een ijzersterk team samen. Ik hou ongelofelijk veel van mijn vent, ondanks dat ik hem ook vaak genoeg achter het behang kan plakken. En ik heb respect voor hem dat hij het al zolang met mij uithoudt, hij in mij zijn droomvrouw ziet. Maar dat is niet alleen vandaag op 22 juni, dat is iedere dag zo!