Mooier wordt het niet

Een moeder wilde ik worden, dat wist ik al vroeg. Op mijn 23e werd mijn eerste zoon geboren en vier jaar later mijn tweede. 

Wat ik niet wist is dat ik twee jaar later de keuze zou maken om alleen met de jongens verder te gaan. Het was op, ik wilde het niet meer. Ik had gezien hoe mijn moeder altijd gebukt was gegaan onder een ongelukkig huwelijk. Dat wilde ik nooit. Toch gebeurde het me nog een keer.

Ik kreeg een nieuwe relatie en een jaar na ons huwelijk werd mijn dochter geboren. Maar haar geboorte had een enorme impact op mij. Ik voelde in mijn buik al hoe ze me zou spiegelen. Hoe ze mij terug zou brengen naar mijn innerlijke kind. De wonden uit mijn zware jeugd en de tijd daarna werden pijnlijk zichtbaar en ik ging in therapie. 

Ik was ongelukkig. Met mezelf, met mijn leven, met mijn relatie. Maar ik kon toch niet weer scheiden? Ik kon toch niet weer een gezin kapot maken? Wat zouden ze wel denken. Maar wat ik ook probeerde, het lukte niet. Dit was niet mijn man. Ik had weer gekozen vanuit mijn innerlijke gewonde kind. Ik wilde weg en met hulp van mijn therapeuten zette ik een nieuwe scheiding in.

Daar zit ik dan nu, bijna vier jaar na mijn tweede scheiding, hartstikke gelukkig te zijn. Ik ben er nog niet. Want het waren de moeilijkste beslissingen uit mijn leven. De zwaarste gesprekken. Het heeft ervoor gezorgd dat ik door hele diepe dalen ging (ik zal er later meer over delen)  Maar het heeft me alles gebracht. Namelijk mezelf. Ik koos voor mij omdat ik voelde dat ík er gelukkig van zou worden en daarmee mijn kinderen ook. 

Dit is het. Mijn kinderen en ik, ik en mijn kinderen. We wonen met z’n vieren in een klein huis in het centrum. We leven in ons ritme, in onze gewoontes en tradities. Ik doe het niet alleen. We doen het met z’n allen, naar ieders behoefte.. Een bijzondere dynamiek. Ik ben niet de standaard moeder, naar zo blijkt. Maar het werkt wel. Iedereen is blij en we doen het geweldig samen.

 Mooier wordt het niet....

Liefs,

Meinou 🤍💫