Mijn Postnatale depressie

08/09/2015 de dag dat ik jarig was en de dag dat ik een positieve zwangerschap vast had. Bang, zenuwachtig, blij en kots misselijk was ik die dag eindelijk had ik een positieve test vast ookal was het naar 5 maanden en mag ik in me handjes klappen dat ik zo snel zwanger was want dat is niet van zelf sprekend. Naar samen besloten te hebben om een kindje te willen was daar dan de dag dat een hele mooie tijd zou aan breken maar dat was het zeker niet 38 weken aan ellende, stres, er alleen voor staan, want op 8 september 2015 die mooie dag werd al snel een grote ellende want de vader van me kinderen (we zijn naar de geboorte van onze dochter weer samen gekomen) besloot op die dag dat hij niet klaar was om vader te worden en heb ik 38 weken groten deel alleen gedaan. Misschien schrijf ik dit verhaal nog een keer.

04/05/2018 had ik weer een positieve test in me hand toen kwam alle angst van 3 jaar weer terug. Ik wilde het niet ik wilde niet met 2 kinderen op straat staan weer alles alleen dus stond ik erop om een abortus te doen ookal ben ik hier op tegen en had ik achteraf niet met dit besluit kunnen leven en maar goed ook wat hier loopt hij rond 17 maanden onze dikke spekkie baby onze pret gezichtje.

Maar we hadden er samen goed over gepraat en hij zou me overal bij helpen en we zouden alles samen doen. Al snel was ik een opgezette ballon en met 18 weken al in de ziekte wet wegens zware rugklachten dat me werk bellemerde. Maar ik moest alles zelf doen voor onze dochter, het huishouden, dat ik savonds zat te huilen op bank van de pijn en hij zag het niet, nee want mijn pijn was niet zo belangrijk voor hem. Ondertussen ging het slechter met zijn oma waar hij 4 handen op een buik is en die verdriet was belangrijker dan mijn lichaamlijke klachten( waar ik nu nog steeds last van heb ). 14/01/2019 werd onze zoon geboren naar een helse bevalling mijn ogen van 18 uur waarbij het 16 uur duurde voor ik van 5 cm naar 8 cm ging en 16 uur zonder pijn bestrijden eigen fout maar goed met een totaal reptuur mag ook wel met een reus van een baby😂 3 dagen in het zh omdat me zoon per direkt onder de lamp moest toen we thuis kwamen heeft meneer uit eindelijk nog 2/3dagen onder de lamp gemoeten en wilde snachts niet slapen waardoor ik al bijna 7 dagen geen oog dicht deed aangezien me zoon ook in het zh onder de lamp heel onrustig was en vriend lief thuis met dochter lief sliep. Door dat ik van ondere letterlijk kapot was ik dus niet kon zitten laat staan lopen of staan moest ik snachts me bed thuis uit om me zoon te voeden omdat papa er niet wakker van werd en als ik hem wakker moet maken zijn we 15 min verder met als gevolg dat iedereen in het huis wakker was en ik me pas geboren baby niet ga laten huilen als hij honger heeft met als gevolg dus dat ik best wel een gevaarlijke situatie me zoon eten zat te geven.

5 maanden verder met 20 migrane aanvallen als gevolg van slaap te kort een verhuizing een oma (van me vriend) waar het steeds slechter mee ging waar we 4 dagen de hele dag waren en naar die 4 dagen 7 dagen naar de uitvaartcentrum gingen om naar oma te gaan dingen te regelen voor de crematie en heel veel stres om vriend lief heen ging het zo slecht met mij dat ik bijna iets had gedaan waar ik spijt van zou krijgen iets wat ik nooit terug zou kunnen draaien ieta waar ik me zelf nooit maar dan ook nooit had kunnen vergeven, besloot me zoon eindelijk door te slapen zodat mama weer op adem kon komen snachts maar daar bleef het niet bij, zoon lief is nu 17 maanden maar een maand geleden liep het uit de hand tussen me vriend en mij dat de buurvrouw van 2 deuren verder pols hoogte kwam nemen en toen dacht ik ik ben een slechte moeder ik schreeuw tegen me kinderen ik maak erge ruzie met me vriend waar me kinderen bij zijn waar me dochter al een trouw van heeft, ik moest iets gaan doen dit kon niet langer zo dus heb ik de huisarts gebeld en die bevestigde al wat ik dacht: postnatale depressie. De volgende stap was een pschygoloog en ook die afspraak was snel gemaakt en oo wat was dat eng dood eng...