Mijn lijf, jouw wil.

12 jaar en op vakantie. Je kruipt onder de muurtjes van de douch hokjes door. Ik vind het grappig, tot je aan me gaat zitten. Ik schrik van je en duw je weg. Je gaat verder en ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Dat moment. In dat ene douch hokje. Het moment waar jij voor het eerst over mijn grenzen heen gaat.

Het blijft er niet bij en het wordt een soort routine werk. Als ik er ben hoor ik jou ‘s avonds de trap op komen en weet ik hoe laat het is. Ik leg me er bij neer en laat het maar gebeuren. Ik zet mezelf uit. Ik zet mijn gevoel uit en wacht tot het voorbij is. Het aanraken is niet echt ergste. Jouw in mij voelen doet geen pijn meer, maar mijn mond. Dat is een ander verhaal. Gelukkig blijft dit bij een paar keer. Die paar keer blijven me wel het meeste bij. Als ik er aan denk voel ik de tranen in mijn ogen springen en het kokhals gevoel is er meteen.

Ik snap jouw behoefte. Ik neem het je niet meer kwalijk. Jij was ook jong. Ik hoop alleen elke dag dat dit niet bij jou is gebleven. Dat jij verandert bent.

Mij achtervolgd het nog wel elke dag. In alles wat ik doe en elke relatie. Intiem zijn is iets wat voor mij uit staat. Jij hebt dat van mij afgenomen. Ik weet niet of ik het ooit als iets fijns zal kunnen ervaren. In mijn gevoel is het een verplicht iets wat er voor de man is. Ik sta er voor uit.

Vier jaar lang was ik jouw speeltje. Vier jaar lang heb ik mezelf er bij neergelegd dat het zo was. Uiteindelijk in een kamer in Oostenrijk heb ik eindelijk nee durven zeggen. Jij kwam over de grond gekropen naar mijn bed en probeerde mij eruit te trekken. Naast mij lag mijn zusje nietswetend te slapen. Dat was het, zij was het. Zij was het waardoor ik eindelijk nee durfde te zeggen. Ik was boos en trok mijn arm terug. Die vakantie was raakte ik op. In de jacuzzi van het Hotel raakte jij mij in de bubbels aan. Mensen of niet, in de bubbels zag toch niemand iets. Als ik stond de douche deed ik de deur op stol. Ook dat mocht niet baten, want ach die draai te toch gewoon open?

Nee zeggen lijkt zo simpel. Een woordje, drie letters. En toch koste het mij vier jaar om die drie letters eruit te krijgen. Waarom? Ik heb nog altijd geen idee. Maar ja ik heb ook nog altijd geen idee waarom ik met karten rechtdoor de vangrail in reed. Helaas doen mijn hoofd en lijf niet altijd wat logisch is.

Ik hou mij eraan vast dat het over is. Helemaal voorbij. Bij Bas mocht ik de veiligheid weer een beetje terug vinden. Voor het eerst sinds jaren bood hij mij de liefde en veiligheid die ik zo vreselijk gemist had. Inmiddels bied Rich mij al ruim vijf jaar die veiligheid en begin ik langzaam aan de verwerking van alles. De afgelopen jaren heb ik alles ver weg gestopt. Ik probeerde er niet over te praten. Echter bleef ik het toch tegen komen. Uit het niets kan iets mij er aan herinneren en is het me allemaal te veel of kan ik alleen maar huilen. Door er open over te zijn en er meer over te schrijven hoop ik het een plek te geven.