Ineens komt het besef dat het zo niet langer kan.

Ineens komt het besef dat het zo niet langer kan. Je kunt niet verder op deze manier, iedere stap die je zet houdt je lichaam je tegen. Je brein geeft precies de stappen aan die je moet zetten maar je komt geen stap vooruit…

Ken je dat gevoel wanneer het leven het even overneemt? Ik vond dat altijd zo domme uitspraak; hoe kan het leven het nou overnemen? Jij bent het leven! Jij houdt altijd de regie over je eigen leven…

Ik kan je vertellen, na de afgelopen vier weken besef ik mij dat het leven het zeker even kan over nemen. Sterker nog, je hebt totaal geen invloed meer. Alles gaat vanzelf, zelfs de dingen die je misschien niet wilt óf niet eens aan wilt denken gebeuren gewoon. Totale chaos in je hoofd noem ik dit. Beangstigend!

Ik was dat meisje die altijd zei: Ik heb de controle over mijn leven, ik lijd m’n leven hoe ik dit wil en niet hoe het moet óf hoe mensen denken dat het moet. Dit blijkt niet zo te zijn. Het besef dat je niet je eigen leven aan het maken was maar dat van een ander, komt heel hard aan… Samen met de andere honderd vragen: Wat is dan wel je eigen leven, je eigen toekomst? Als je gaat zitten en daar over na denkt is er geen antwoord. Je weet niet wat je toekomst is en wat je leven zou moeten zijn. Je kunt niet alles uitstippelen, zo werk het niet.

Na vijf jaar hormoonbehandelingen, een onstabiele relatie, altijd maar door gaan en nooit ademruimte nemen is het ineens genoeg!

Je verzamelt alle moed om één zin uit te spreken: IK STOP!

Ineens wist ik niet hoe hard ik om me heen moest schreeuwen om te laten weten dat ik aan de handrem van het leven trek. Ik stop voor heel even, om stil te staan, want het leven neemt mij mee in iets waar ik niet achter sta.

Dan pak je ineens wat belangrijk is voor je en ja; je zes jaar relatie past in twee koffers… Hoe confronterend; je hebt een heel huis maar alles wat op dat moment voor je belangrijk is past gewoon in twee koffers. Je stapt met een rechte rug heel sterk in de auto en denkt dat je het ergste hebt gehad, alle moed die je had verzameld is op. Het laatste wat je in je had valt weg en je zit met je twee koffers in een auto. Je rijdt naar je bestemming van de avond, zet je koffers in de woonkamer en haalt twee keer diep adem. Ineens valt alles weg; je zelfvertrouwen, geloof in jezelf, je moed en hoop. Alles verdwijnt, alleen de gedachte ‘’hoe nu verder?’’ gaat door m’n hoofd.

Stappenplan: Huis, auto, rust. Wat een onwijs gemakkelijk lijstje! Toch voelt het als een enorme strijd, een lijstje waar ik na vier weken geen een van kan afstrepen.

Waarom zet m’n lichaam geen stap vooruit? Waarom juist nu, op het moment dat ik mezelf zo hard nodig heb verdwijn je ineens… Waar ben je?! Ik heb je nu nodig!