In dubio

Eenmaal aangekomen in het Café om de hoek, nemen we plaatst aan de tafel vlakbij de keuken en bestellen allebei een tosti. Ik met een cola en Brenda met een spa rood. Echt trek hebben we niet maar we beseffen, waarschijnlijk beide, dat het mogelijk een lange nacht kan gaan worden. We wisselen nauwelijks 2 zinnen terwijl de Tosti voor ons neus word gezet. Zodra ik de Tosti ruik, besef ik dat ik toch wel trek heb gekregen. Terwijl ik met smaak niet veel later een leeg bord achterlaat, zie ik dat Brenda haar tosti nog onaangeraakt op haar bord ligt. Ik neem een slok van mijn cola en leg mijn hand op die van Brenda. Ze kijkt me met waterigere ogen aan en veinst een glimlach. “Brenda, wil je mij misschien vertellen wat er is gebeurt? Als je er niet over praten kan, is dat ook prima natuurlijk. Ik heb gewoon zoveel vragen…” Brenda neemt een hap lucht en begint. “Je weet dat Kyra al jaren met Michiel samen is. Ze hadden het zelfs laatst over trouwen en kinderen krijgen. Volgende maand zouden ze gaan samenwonen. Kyra bij hem. Dat is van de week besloten..." Oh iets dat ik niet wist, eventjes voel ik me gepasseerd, maar besef direct dat dit niet het moment is. ..."Ze zijn heel gelukkig samen. Kyra kwam vandaag eerder thuis van werk. Ze wilde Michiel verassen en zijn huiskamer versieren omdat hij morgen 28 wordt. Ze heeft de sleutel van zijn huis en had mij vanmorgen ingelicht over haar verassingsplan. Ik vond het lief van haar. Terwijl ze druk bezig was met versieren, ging de bel. Ze liep naar de voordeur en zag Susan, Michiel zijn zusje, staan. Van geen kwaad bewust deed ze vrolijk de deur open. Susan was echter niet blij. Susan en Michiel zijn nogal close. Dat heb je vaak met een tweeling. Ze begreep niet wat Kyra in zijn huis deed. Kyra probeerde haar te vertellen dat ze hem wil verassen voor zijn verjaardag en tevens vertelde ze nonchalant dat het volgende maand ook haar huis is. Dat schoot bij Susan in het verkeerde keelgat. Ze schoot uit haar slof schold Kyra voor Loeder uit. Ze wilde haar slaan en ging compleet over de rooie. Kyra was zo in Shock dat ze halsoverkop het huis uit is gerend. Ze belde mij huilend op en vertelde wat er gebeurt was. Ik wilde haar troosten en stelde voor naar haar toe te komen. Ze zei al op weg naar mij te zijn en toen gebeurde het. Ik hoorde een enorme gil een klap en toen niks. Als versteend bleef ik met de telefoon aan mij oor staan en “Kyra, Kyr” schreeuwen, maar er kwam geen reactie. Ik heb direct 112 gebeld en ze de kant op geloosd van waar ik dacht dat Kyra fietste toen ze mij belde. Ze vonden haar direct. Brenda barst in tranen uit. Ze herbeleefd het moment, maar verteld verder. “Kyra lag op de grond in een plas met bloed. Links van haar was een auto tegen een boom geknald, waarschijnlijk om haar te ontwijken en her en der stonden auto’s kriskras om haar heen met de nodige toeschouwers die druk aan het bellen waren voor hulp. Kyra was buiten bewustzijn en zo wit als sneeuw. Dit is wat de ambulancebroeders mij vertelde. Ik was nadat ik 112 had gebeld, direct in de auto gestapt richting Kyra haar mogelijke locatie. Een ambulance is er natuurlijk veel sneller, zodra ik aankwam reden ze net weg met loeiende sirenes en Kyra achterin.. Ik volgde ze naar het ziekenhuis en daar zag ik haar. Aan allerlei toeters en bellen en slangen. Ik kon alleen maar zeggen “mijn meisje”. “mijn mooie meisje”. Ik wilde mee rennen achter de ambulance broeders aan die Kyra meenamen het ziekenhuis in, maar een arts stopte mij en legde mij uit dat ze nu eerst alles eraan moeten doen om Kyra te redden en dat ik alleen maar in de weg zou lopen. Ik mocht toch niet naar de operatiekamer. Toen begon alles te duizelen en voor ik het wist lag ik op de grond. Toen ik bijkwam lag ik op een stretcher en stond er een verpleegster naast mij. Ze legde mij uit waar Kyra nu was en waar ik verzocht werd te wachten. Ik kreeg een zoet drankje van haar en liep naar de wachtkamer, toen belde ik jou".  Brenda veegt haar tranen met een snelle beweging weg en neemt een hap van haar, inmiddels koude, tosti. Tegen heug en meug werkt ze snel de rest van de tosti weg en sluit af met een slok water. “Dank je Brenda, dat je mij belde en dat ik nu weet wat er gebeurt is. Jezus, wat verschrikkelijk” zeg ik meelevend en knijp zachtjes in haar hand. “Michiel zal ook wel ontzettende geschrokken zijn. Is hij nog onderweg?” Brenda slaat haar hand voor haar mond. “Nee” zegt ze terwijl alle kleur uit haar gezicht wegebt. “Shit, ik heb hem niet gebeld" Compleet ontdaan houdt ze haar hand op haar mond “Zal ik hem anders bellen? Door alles wat er is gebeurt, heb je er niet aan gedacht. Dat neemt niemand je kwalijk”.

Brenda knikt en overhandigd mij haar telefoon. Ik zoek het nummer op en bel ook maar vanaf Brenda haar telefoon, mijn nummer herkend hij niet. Michiel neemt direct op. “Hoi Brenda, wat leuk dat je belt, ik ben net op weg naar huis en….”Ik onderbreek hem direct. “Uhm Michiel, dit is Lisa. Ik bel je met de mobiel van Brenda. Er is wat ernstigs gebeurt. Ik denk dat je beter even de auto aan de kant van de weg kan zetten voor ik verder ga”. Ik hoor dat Michiel direct doet was ik zeg en ga verder. “Het is Kyra”. Ik slik en zoek te woorden, maar lijk ze kwijt te zijn. Ik hakkel en snik en stik haast in mijn verdriet. “Wwat is er? Wat is er gebeurt”? Vraagt Michiel paniekerig. Huilend vervolg ik mijn verhaal “Kyra heeft een ernstig ongeluk gehad. Ze is aangereden en ligt in het ziekenhuis. Ze is er slecht aan toe”. “Welk ziekenhuis?” Vraagt Michiel direct. “Spaarne op de Vondelweg op kamer 336 IC. Ze wordt nu geopereerd. Zodra er nieuws is bellen ze. We kunnen nu niks anders doen dan wachten”. “Ik kom eraan” zegt Michiel en hangt op. Ik wil hem nog zeggen voorzichtig te doen en hoop dan ook maar dat hij dat doet. Ik zie op mijn horloge dat het inmiddels bijna half 8 is en zit in dubio. Ik wil Sjors nog zo graag even zien voordat hij vertrekt. Ik wil zo graag zijn armen om mij heen voelen en hem horen zeggen dat alles goedkomt, maar ik besef me ook dat nu bij Kyra moet zijn en haar moeder en vriend moet bijstaan. Ik besluit Michiel op te vangen in het ziekenhuis en hopelijk is er dan nog een kleine kans dat ik afscheid van Sjors kan nemen, want misschien is alles anders de volgende keer dat ik hem weer zie…