Ik moest mijn been breken om hem aan de haak te slaan

Ik was 16 jaar toen ik me over liet halen door een klasgenootje om bij de plaatselijke honkbalvereniging te komen kijken. Zij softbalde en na het faillisement van mijn hockeyclub was ik op zoek naar een andere teamsport. Ik was meteen verliefd. Niet alleen op de sport, maar ook op die trainer van de allerkleinste honkballertjes van de vereniging. 

Hij zag mij natuurlijk niet staan; ik was net iets te dik, werd gepest en was dus erg verlegen. En naast dat hij die donkere hunk met lichte ogen was, was hij ook gewoon nog niet echt met meisjes bezig. Hij was op dat moment 15 en focuste zich volledig op het trainen van die kleintjes. Meisjes; die boeiden hem niet zo.

Ik werd lid van de vereniging en al snel verliefd op de sport. Ik wilde me graag inzetten voor de vereniging en melde me aan als vrijwilliger trainer/coach van de allerkleinsten. Ik was immers ook dol op kinderen. Het toenmalige bestuur zag mij en hem wel als een setje en benoemden ons tot trainer/coach koppel van de beeball (honkballertjes in de leeftijd van 4 tot 7 jaar). We groeiden naar elkaar toe en al snel ontstond er een soort van elektrische spanning tussen ons. Ik verheugde me enorm op iedere training en wedstrijd die we samen begeleiden. Niet alleen omdat ik met de kindjes aan de slag kon, maar ook omdat ik dan weer bij hem in de  buurt was.

Het contact werd intensiever en flirteriger, maar we bleven om elkaar heen draaien. Toen ik op een avond een wijntje te veel op had met mijn huisgenootje, besloot ik hem het volgende berichtje te sturen:  'Hoi, ik kan het niet langer voor me houden. Ik vind jou heel leuk en ik wil heel graag weten wat je van mij vindt. Liefs, xx.' Ik hoorde twee uur niks.

Normaal reageerde hij supersnel en nu TWEE.UUR.NIKS. Ik had instant spijt en paniek! Had ik iets moois verpest? Was ik te snel geweest?Na twee uur kwam het verlossende woord: 'Ik vind jou ook een leuke meid, maar wil je eerst iets beter leren kennen'. Shit, wat moet ik daar nou mee? Had ik zijn signalen verkeerd geïnterpreteerd?

We besloten op date te gaan en in de tussentijd liep de flirterige spanning tussen ons op. Ik moest die zaterdag eerst nog een wedstrijd spelen met het team waarin ik zowel speler als coach was. Daarna zouden we naar de film gaan en een drankje doen om elkaar beter te leren kennen. Hij kwam natuurlijk kijken bij mijn wedstrijd. We leefden allebei op die vereniging, dus natuurlijk was hij er nu ook. Ik zie hem nog aan komen lopen met zijn afgeknipte spijkerbroek en werkschoenen. Mijn vlinders sloegen op hol. Omdat een wedstrijd spelen én coachen tegelijk eigenlijk geen doen is, bood hij aan om het coachen van me over te nemen. En toen gebeurde het. De laatste inning, het was ontzettend spannend. Na het slaan van een driehonkslag stond ik bij een gelijke stand in scoringspositie. Als ik dit punt maakte, hadden we gewonnen. De bal werd geslagen en ik zette het op een lopen, vlak voor de thuisplaat zette ik een sliding in..

Mijn spikes bleven ergens achter haken, mijn enkel klapte dubbel en ik brak mijn been.

Vlak voor mijn date met en vlak voor de neus van mijn grote liefde brak ik mijn been op meerdere plaatsen. Ik besefte het op dat moment  nog niet en vroeg aan de scheidsrechter 'ben ik safe?'  Even later werd ik door twee omstanders een auto ingetild en afgevoerd naar het ziekenhuis. Door de achterruit van de auto keek ik met tranen in mijn ogen naar Mark. Daar ging mijn langverwachte date. 

In het ziekenhuis werd al gauw vastgesteld dat ik mijn been op twee plaatsen had gebroken. Ik wilde het nog niet geloven..  'doe er maar een tapeje om, dan kan ik weer naar huis'. zei ik. Dat ging natuurlijk echt niet lukken. 4 uur later kwam ik thuis en moest ik Mark bellen dat onze date niet door ging.

Met knikkende knieen van de adrenaline en spanning belde ik hem op. Ik vroeg hem of hij, nu die date niet door kon gaan, niet bij me langs wilde komen. Hij sprak de legendarische woorden; 'ik doe even mijn haar, en dan kom ik eraan'. Hij kwam die avond langs en is eigenlijk nooit meer weggegaan. Ik hoor mijn moeder nog zeggen; 'Das een blijvertje Nic'. Anderhalve week later kreeg ik mijn eerste kus van hem. Weer een week later vroeg hij of ik zijn vriendinnetje wilde zijn. Natuurlijk zei ik ja, want ik wist toen al; hij wordt de papa van mijn kindjes. Sindsdien zijn we onafscheidelijk.

Since 19-10-2009