Een positieve noot in dit 'Nieuwe' normaal.

Stiekem moet ik toegeven dat ik de lockdown niet zo heel erg vind. Het klinkt misschien wel heel egoïstische maar ik zie het eerder als het goede zien, in een niet zo denderende situatie waarin we verkeren. Al sinds begin dit jaar weten we dat we afstand moeten houden en thuis moeten blijven en op onze hygiëne moeten letten. Dit in de hoop om de ziekenhuizen een beetje te ontlasten. Het is nu zo, we leven nu eenmaal in deze gekke tijd, in dit ‘nieuwe’ normaal en we kunnen er maar beter het beste van maken.

Sinds een week of twee zit mijn vriend dus weer thuis. Hij werkt in de horeca als garçon dus van zodra de zaken dicht moesten werd hij op economisch werkloosheid gezet. Ik ben heel blij dat die term bestaat in deze tijden! Een kameraad van mij werkt in de evenementsector als zelfstandige en zij worden aan hun lot overgelaten. Ok ze zullen af en toe wel een premie krijgen hier of daar maar dat is zeker niet te vergelijken.

Nu is Dimitri dus vader aan de haard geworden. In de eerste lockdown had dit alleen maar een positief effect. Hij was thuis met Ceres, (net 6 maanden) en kon zo een fijne band met hem opbouwen die hij door het vele werken en het feit dat Ceres ook gewoon nog heel erg klein was, nog niet had. Nu een half jaar later zie ik dat hun band elke dag groeit en groeit. Het is mooi om te zien hoe hij nergens voor achteruit deinst en vol liefde voor zijn zoon zorgt.

Ergens begint er wel een jaloers belletje te rinkelen, Ceres ziet Dimitri nu dus veel meer als mij en begint dus ook meer en meer naar hem toe te leunen. En ja, ik moet hier blij mee zijn en dat ben ik ook! Maar ergens ben ik bang dat hij me misschien gaat vergeten, of dat hij me niet meer nodig gaat hebben. Natuurlijk weet ik dat dit niet zo zal zijn, een kind heeft altijd zijn mama nodig, maar toch. Het gevoel zit er nu, en als ik het niet uitspreek dan wordt het alleen maar erger. Gelukkig is Ceres nog altijd het meest vrolijke mannetje als hij mij ziet thuiskomen van het werk, dan rent hij naar de glazen deur en begint direct te wuiven. Dan pak ik hem op en begint onze knuffeltijd.

Buiten dat Dimitri een mooie band met Ceres kan opbouwen, ervaren we nog mooie dingen. Zo hebben we eindelijk eens een echt familiegevoel. We zijn ’s avonds allemaal samen thuis, er wordt samen gekookt en samen gegeten. Samen gelachen, samen gevloekt en samen geknuffeld in de zetel voor het slaapjes tijd is. Normaal werken we in shiften, we zien elkaar ook wel en hebben geregeld wel eens een heel dagje samen vrij door de week, maar toch. Het huisje tuintje ritme wat je op TV ziet was bij ons niet van toepassing. En nu door de lockdown op sommige dagen dus wél. En wat kan ik hiervan genieten! Het zijn de kleinste dingen die me nu in deze tijden het meest plezier doen. Gezondheid is momenteel het allerbelangrijkste en dat we elkaar gelukkig kunnen maken is een eer dat we samen mogen delen. Nu weet ik dat dit niet voor altijd kan duren, en dat is ook niet de bedoeling. Wij doen allebei met heel veel liefde ons beroep en we wisten op voorhand dat het zoeken werd met de shiften. Maar het is niet omdat we daar voor hebben gekozen dat we deze nieuwe momenten, deze nieuwe ervaringen van samen zijn niet mogen koesteren. Want dat doen we zeker, stuk voor stuk elke dag opnieuw.

Bij deze wou ik eens een positieve noot posten in deze corona tijden. Ook al zitten we in een vervelende situatie, we kunnen er maar beter het beste van maken en proberen te genieten van elke dag. Want wat deze situatie ons ook leert, is dat het heel erg snel voorbij kan zijn.

Dus leef, lach en geniet.