Back to the drawin board...

Koude voeten...

De motormuis uit de vorige blog is niet mijn prins op het witte paard. In tegendeel zelfs. Door zijn vorige relaties bleek hij helaas depressief. Ondanks dat hij al 6 jaar vrijgezel was, kon hij het leed uit vorige relaties niet loslaten en durfde hij onbewust niet meer gelukkig te zijn. Toen het woordje depressief viel, kreeg ik direct koude voeten. Hij hoefde niets meer te zeggen, ik was klaar. Been there, done that. Ik durf dat avontuur niet nogmaals aan.

Back to the drawingboard, of beter gezegd, tinder. Ja heus, tinder... Dankzij wat vriendinnen en een blog heb ik de app geïnstaleerd. De eerste avond tinder was gelijk druk. De tweede avond zelfs drukker. Oké dacht ik, zo slecht is tinder nog niet. De eerste paar dagen na de motormuis, had ik met een vriend afgesproken. Een oude bekende zullen we maar zeggen. Een marineman uit Rotterdam. Ik was de afspraak vergeten eigenlijk. Ik had een rotdag gehad, op mijn werk liep het niet helemaal zoals het moest, ik werkte 60 uur per week, was moe, motormuis spookte nog wat door mijn hoofd. Ineens was daar het appje, ‘’Ik ben er over een half uur’’. Shit… Oké, kak, vergeten… Kan gebeuren. We gaan koffie drinken, daar hoef ik mij niet voor op te tutten. 2 uur later zat ik bij hem op schoot in mijn woonkamer, zijn hand onder mijn shirt. Marineman en ik hebben altijd chemie gehad. Maar ik durfde niet nog eens met een marineman in zee (haha) te gaan, en hij was druk met een studie. Toen ik hem die nacht de deur uitliet, spraken we af, geen bijbedoelingen, geen verwachtingen, gewoon gezellig. Deal…

Shit… Oké, reboundseks. Mag toch? Ondanks dat dit niet helemaal mijn ding was, niet te lang bij stil staan. Laten we rustig stellen dat mijn dateleven iets is veranderd sindsdien. Ik heb een leuke tijd gehad met een Ier die backpackend meer van de wereld heeft gezien, dan ik ooit durf te dromen. Helaas, de Ier moest naar Ierland en door brexit, is zijn baan in Nederland onzeker… Naast de Ier, zijn er her en der wat ‘’dates’’ en dates geweest. Door de vele stress, weinige slaap, en algehele niet zo beste stemming, kwam ik weinig aan mezelf toe. Even frustratie eruit kickboksen, wijntje doen met vriendinnen, stompzinnig televisie kijken, kwam ik niet meer aan toe. Mijn uitlaatklep werd mannen. Waaronder de Ier. We hadden hele gesprekken over onze kijk op de wereld, onze toekomstplannen, voor zover je die kan plannen. Al snel leerde ik een wijze les. Ik kon mezelf blijven beschermen, keurig gaan daten en afwachten, of ik kon genieten van het hier en nu. Dus werden de Ier en ik hopeloos verliefd, terwijl we wisten dat het waarschijnlijk van korte duur was. Dat maakte het afscheid makkelijker. We hadden optimaal genoten van de tijd die wij samen hadden, maar lieten elkaar gemakkelijk los omdat we wisten dat het zou eindigen. Dan maar liever op een hoogtepunt en mooie herinneringen houden. We praten nog steeds regelmatig even bij en houden elkaar op de hoogte van ons leven.

De afgelopen maanden verdienen geen schoonheidsprijs, maar ik heb mezelf weer gevonden en weer een prioriteit gemaakt. Ik werk meer uren, maar verdeeld over minder dagen. Ik gun mezelf die liefde die misschien een week duurt, een maand, of een jaar. Ik gun mezelf mijn eigen leven, waarin ik niet hoef te plannen, niets wil verwachten van een ander. Zolang dat leven maar gescheiden blijft van het leven dat Jo en ik samen hebben.

Pas als ik zeker weet dat wij beide dezelfde dingen willen, is hij welkom in Jo's leven. Tot die tijd, kan een man een mooie aanvulling zijn in mijn leven, in welke vorm dan ook.

Inmiddels ben ik aan het daten met een Italiaan. Onze eerste date was een kop koffie drinken, midden in Alkmaar, terwijl Jo bij de leuke dingen oppas was. Terwijl wij aan tafel zaten, te praten over zijn leven, zijn reizen, zijn passies, verdween de omgeving steeds meer. We konden vreselijk lachen, maar tegelijkertijd was er een enorme chemie. Een aantrekkingskracht, waardoor alles om ons heen verdween. De tijd vloog om, en ik vertrok een half uur te laat het café. Hij liep mee naar mijn auto, ik bracht hem thuis en vlak voordat hij uitstapte, kuste hij mij. Nog geen uur later had ik een appje. Hij had zich prima vermaakt, en aangezien we allebei van eten houden, wilde hij binnenkort voor mij koken. De dag erna, hebben we samen gegeten, bij mij thuis… Sindsdien zie ik hem een paar keer per week. De passie, chemie, de vonk, is nog steeds enorm. We delen ook dezelfde humor, reislust, altijd opzoek naar uitdaging en avontuur. Ondanks dat hij 10 jaar ouder is, kijkt hij hetzelfde tegen het leven aan en heeft hij geen behoefte om direct te settelen. Gewoon afwachten en kijken wat het leven voor je in petto heeft. Helaas is het nog niet zeker of hij in Nederland kan blijven, en als dat wel kan, moet hij misschien voor werk naar Maastricht. Misschien is dit ook een tijdelijke, kortstondige, relatie. Dat weerhoud mij er niet van om te genieten. Misschien geniet ik een maand, misschien twee, misschien veel langer. Het gaat erom, dat ik geniet. Ik geniet van de lekkere pasta, de heerlijke man, het gezelschap, maar bovenal, de me-time.