Als de baby blues niet overgaan

Ik weet het nog goed. Twee jaar geleden toen ik het met mijn man over een collega had. De nieuwe collega had die dag uitgebreid verteld over haar postnatale depressie en de invloed die dat op haar leven had. En hoe heftig de nasleep was. “Ik hoop dus echt niet dat jij dat ooit krijgt”, zei mijn man. En ik beaamde het, het leek me verschrikkelijk dat je zo zwaarmoedig kan denken in een periode waar je zo gelukkig moest zijn.

Een jaar later had ik een positieve test in mijn handen. Dolblij waren we, ik voelde me geweldig. Maar dit werd al snel overheerst door een vervelend kwaaltje, ik werd extreem misselijk. “Hoort erbij”, dacht ik. Maar toen dit na een maand ziek melden op mijn werk, hele dagen overgeven en 8 kilo gewichtsverlies niet overging, stelde de verloskundige vast dat ik last had van hyperemesis gravidarum (HG). Ik voelde me er ergens schuldig over. “Stel ik me niet aan? Iedereen is toch wel misselijk in het begin?”. Ik kon niet tegen geuren van eten. Als mijn man savonds voor zichzelf ging koken, sloot ik mezelf op in de slaapkamers en trok de dekens over mijn hoofd om maar niets te ruiken. Ook kon ik niet goed tegen geluiden en lichten. Als mijn man savonds naar bed kwam en nog even een uurtje tv wilde kijken, kreeg ik kortsluiting. Dat uurtje leek wel een dagdeel te duren. Maar ik voelde me al schuldig tegenover mijn man dus ik wilde hem dat ook niet nog eens ontnemen. Voor mijn zwangerschap zorgde ik altijd voor het eten en grotendeels voor het huishouden, nu kwam alles op hem terecht. 

Uiteindelijk ging na zo’n 18 weken de misselijkheid verminderen, en uiteindelijk ging het gelukkig weg. Ik voelde me weer opknappen en kon eindelijk weer naar mijn werk en dingen doen buitenshuis. Ik had me de afgelopen drie a vier maanden toch best eenzaam gevoeld in mijn eentje in bed. Ik was zo’n paar weken weer aan het werken en was zelfs naar de 9maandenbeurs geweest. Ik voelde me langzaam weer een beetje opbloeien. En toen kwam Corona..

Mijn man en ik werden verplicht om thuis te werken. Ondanks de pandemie hadden we het thuis goed en was het gezellig. We zaten 24/7 op elkaars lip maar er speelden geen irritaties en het ging goed tussen ons, beter dan ooit eigenlijk. Uit angst dat ons ongeboren kindje ziek zou worden, bleef ik voornamelijk binnen. Mijn man deed de boodschappen en ik zocht de drukte niet op. 

Toen brak mijn verlof aan. Ik voelde me tot 35 weken redelijk goed. Daarna sloeg de vermoeidheid toe. Ik ging, zoals veel vrouwen, slecht slapen. Ik werd midden in de nacht wakker en kon niet meer slapen. Ik kreeg daarnaast veel last van pijn aan mijn bekken en maagzuur. Het was het allemaal waard bedacht ik me. Wel voelde ik me weer een soort van schuldig omdat ik niet alles meer in het huishouden kon doen en dit terecht kan op het bordje van mijn man, die het al zo druk had op zijn werk.

Na 41 weken kreeg ik in de ochtend weeen. En savonds was ze daar, onze dochter Julie. Een gezond meisje, helemaal in orde. Ik had me daar toch zorgen om gemaakt in mijn zwangerschap, doordat ik zo weinig binnen had gekregen, veel was afgevallen en ook verschillende medicijnen tegen de misselijkheid had geslikt. Maar ze bleek er geen last van gehad te hebben, we waren apetrots op haar. 

De volgende dag mochten we dan naar huis. Ik had geen oog dicht gedaan en was ondertussen al ruim 30 uur wakker. De kraamzorg begeleide ons die ochtend en vervolgens stonden de enthousiaste opa’s en oma’s al voor de deur. Het was nogal overweldigend maar dit hoorde er ook bij natuurlijk. Een klik met de kraamzorg was er helaas niet echt. Ze zat voornamelijk op de bank te praten over haar eigen leven en moeilijkheden. Ze kwam van 8 tot 11, maar ik zag het eerder als een last dan een hulp. En dit kwam achteraf ook helemaal door mezelf. Mijn man en ik zette de wekker om 7 uur om ons klaar te maken en het huis een beetje aan kant te hebben voordat de kraamzorg zou komen. Achteraf natuurlijk absoluut niet de bedoeling van de kraamzorg, omdat die er juist zijn om je te ondersteunen. 

Mijn man had al maanden veel stress en druk van zijn werk. Ook heeft hij het prikkelbare darm syndroom. Dit zorgt ervoor dat hij vaak buikpijn heeft en extreem moe kan zijn. Stress verergeren die klachten. Na een aantal gebroken nachten, stress over de kraamzorg en kraambezoek dat iedere dag zich op kwam dringen, merkte ik een verandering bij mijn man. Tussen de middag ging hij op bed rusten en was hij erg prikkelbaar en chagerijnig gedurende de hele dag. De spanning was om te snijden. Toen de buurman aanbelde voor een pakketje wat bij ons was bezorgd waar ik niks van af wist, en dit aan hem vroeg, sloegen de stoppen door. Ik kon niks alleen, ik gunde hem geen rust etc. etc. Ik barste in tranen uit. Ik begreep wel dat het voor hem zwaar was. Maar ik was net een paar dagen bevallen en kon nog niet alles fysiek. Ook was ik onzeker en durfde ik nog niet alles alleen. Er op terug kijkend, voelde ik me toen een beetje in de steek gelaten. Ik begreep wel dat mijn man ook moe was maar ergens had ik de steun en hulp van mijn man nodig. Ik miste een zorgzaamheid, iemand die vroeg hoe ik me lichamelijk voelde maar ook hoe het mentaal met me ging. Maar dat voelde ik niet en ik voelde me ontzettend eenzaam. Ik denk dat het gevoel ook werd versterkt toen ik na een aantal dagen last kreeg van de bekende “baby blues”. Ik was erg emotioneel en had behoefte aan een knuffel of arm om me heen, aan mijn man die zou zeggen dat ik het goed deed. 

De weken gingen voorbij, ik herstelde gelukkig vrij snel lichamelijk. Mentaal voelde ik me niet zo happy als ik moest zijn, maar dat was ook normaal door de vermoeidheid dacht ik. De spanningen in onze relatie liepen op en we hadden vaak ruzie. Ik raakte er erg onzeker van. Ik twijfelde heel erg aan mezelf als moeder zijnde. Ik voelde me schuldig dat ik niet dolgelukkig was met mijn baby en gezin. Ik voelde me ook schuldig tegenover mijn man. Ik had moeite met alle ballen hoog te houden. Mijn man houdt van een opgeruimd huis, ik ben daar wat makkelijker in. Ik merkte zijn irritaties over het verslonzen van het huishouden. Ik probeerde het goed bij te houden maar maakte me ondertussen ook heel erg druk over het slapen van onze baby. Ik vergeleek op internet dan haar aantal slaapuren en daar zat zij ver onder. Kosten wat het kost wilde ik haar zoveel mogelijk laten slapen. En dit lukte alleen door haar op mij in slaap te laten vallen. Hele dagen zat ik met Julie op mijn arm, zowel slapend als niet slapend. Als ze wakker was, probeerde ik een afwasje weg te werken of een was te draaien, maar het grote werk kwam er gewoon niet van hierdoor. Ook hierdoor ontstonden er ruzies. Zodra Julie begon te huilen schoot ik in de stress. “Ik doe iets fout” dacht ik. Ik sprintte dan naar de keuken om een flesje te maken en liet dan de nutrilon bijvoorbeeld open op het aanrecht staan, weer tot ergernis van mijn man. 

Nu bijna vijf maanden verder, heb ik nog steeds het idee dat ik in de baby blues zit. Alsof het nooit over is gegaan. Ik voel me met name de laatste weken erg slecht. Ik realiseer me dat ik veel te gestresst en angstig ben om kleine dingen. Ook komen er opeens dingen uit mijn eigen kindertijd naar boven, waar ik het moeilijk mee heb. Ik voel een enorme schaamte en een schuldgevoel tegenover mijn man en dochter. Ik voel me alsof ik ze tekort doe, alsof ik er niet helemaal bij ben.

Een aantal weken geleden heb ik open kaart gespeeld. Ik heb tegen mijn man gezegd hoe ik me voelde en dat ik slecht in mijn vel zit. Ik durf niet goed meer alleen het huis uit en maak mij continu zorgen over Julie, mijn capaciteiten en kwaliteiten als moeder zijnde en over mijn relatie. Ik heb ontzettend behoefte aan steun van mijn man maar zie ook wel in dat dit voor hem ook zwaar is en dat hij liever ook dit niet mee maakt. Ik merk veel onbegrip vanuit hem. Ik zie dat hij zijn best doet maar dat hij het gewoon niet begrijpt. In ruzies noemt hij me een onstabiele moeder en ik kan hem daar ook geen ongelijk in geven. 

We zijn nu op een punt gekomen om een nieuwe stap in ons leven te zetten en een huis te kopen. Mijn man zegt dat hij wil dat ik me er over heen zet en “normaal ga doen”. Ik probeer hem uit te leggen dat ik niets liever zou willen dan dat maar dat het in mijn hoofd soms niet zo werkt. Hij lijkt me niet te begrijpen. 

Graag zou ik van andere vrouwen horen die een soortgelijke situatie hebben meegemaakt en hoe die hiermee zijn om gegaan. Met de hevige negatieve gevoelens, de continue angst en onzekerheid en de stress. En hoe jullie partner hiermee om ging. Bedankt voor het lezen. ♥️