Onzeker over 20-weken echo

Bij mijn eerste zwangerschap kon ik niet wachten tot het eindelijk het moment voor de 20-weken echo was. Ik vond het hartstikke spannend en had er veel zin in. Ik zag het eigenlijk als een soort pretecho, kijken hoe het met de kleine was, misschien wel zien of het een jongen of meisje werd, gewoon hartstikke leuk! Nu ben ik voor de tweede keer zwanger, wederom zeer moeizame zwangerschap maar toch anders dan de vorige keer. Hoewel ik waanzinnig blij ben dat er nog een kindje in mijn buik zit (waren er eerst twee, vandaar) kijk ik eerder tegen de 20-weken echo op dan dat ik me erop verheug. Of het een jongetje of een meisje werd maakte me de eerste keer niets uit. Ik was enorm enthousiast toen ik hoorde dat het een jongetje was, maar ik weet zeker dat ik net zo enthousiast had gereageerd met het tegenovergestelde nieuws. Ook nu maakt me dat op zich niet uit, jongetje/meisje, ik wilde graag een kindje en wat het geslacht ook is, is het even welkom. Enige reden om het te willen weten is dan ook puur praktisch. De kinderkamer was al klaar nog voordat ik zwanger werd, meteen bij verhuizen een muurschildering gemaakt en het oude kamertje van de oudste er opgebouwd. Alleen staat dat kleine kamertje stapelvol met dozen met te kleine kleding en speelgoed waar de oudste te groot voor is. Het is natuurlijk wel zo handig om te weten wat we wel en niet hoeven te bewaren. Gezien het verloop van beide zwangerschappen (enorm ziek, uitdroging, ziekenhuisopname) komt er namelijk geen derde meer. Ik denk dat ik waanzinnig dankbaar mag zijn als het lukt om twee gezonde kinderen op de wereld te zetten en ga niet onnodig risico lopen dat mijn lever en nieren wellicht een volgende keer blijvend beschadigd raken alleen omdat ik ooit de getallen 3 of 5 in mijn hoofd had. Het enige dat ik voel bij de 20-weken echo is dat ik enorm tegen de autorit op zie. Door de zwangerschap voelt soms 50 rijden al alsof ik in een achtbaan zit en is reden voor extra misselijkheid en overgeven. Ook tegen het ziekenhuis zie ik op. Ik ben te zwak om zelf te lopen, te duizelig om met de 'hulpautootjes' die er rond rijden naar de juiste afdeling gebracht te worden, dus ik zal in een rolstoel geduwd worden door mijn moeder. De lift is een volgende 'obstakel', want waar ik normaal gesproken nergens last van heb, is ook dat reden tot overgeven en flinke extra duizeligheid. Nu maar hopen dat als ik morgen de echo heb gehad ik er toch heel anders over denk. Dat ik het gewoon heerlijk vind om ons lieve kleintje weer even te kunnen zien en dat ik mijn tegenzin zodra ik hem of haar zie helemaal vergeten ben...