Zwangerschap bekend maken in het ziekenhuis...

Roelof(30) en ik (Rowena(22) gelukkig samen al een aantal jaren! 

In September 2014 kochten wij samen een huis in een dorpje in Friesland, mooi vrijstaand en groot genoeg om aan kindjes te gaan denken... 

In de Juli 2015 was het dan zover, we gaan de knoop doorhakken, ik ging stoppen met de pil want we zijn er klaar voor. Eind Augustus werd ik ongesteld, wat dan een beetje als teleurstelling kwam natuurlijk omdat je er boven op zit om zwanger te raken. Toen dacht ik bij mezelf, ik hou me er maar niet zo mee bezig, het komt wel wanneer ook mijn lichaam er aan toe is...

Naast dat wij ontzettend graag zwanger wilden worden was er ook nog iets zorgwekkends wat mee speelde die zomer. In Juli 2015 werd er longkanker geconstateerd bij mijn moeder, een onzettend heftige en emotionele periode met veel ziekenhuis bezoekjes. Op 25 augustus hebben chirurgen haar complete rechter long verwijderd. Dit was nodig want de tumorcellen waren niet meer te bestrijden met chemo of bestraling. Na vaak ziekenhuis in en uit en veel tegenslagen was ze eindelijk weer thuis en dat gaf ons ook wat meer rust. Ze was schoon verklaard! Maar ze moest wel in Oktober beginnen met een preventieve chemo. 

Wij leefden ondertussen natuurlijk ook verder met ons geheim om zwanger te worden... Ik weet het nog precies, 6 Oktober 2015, ik werd s'ochtend wakker ging naar beneden, dronk een kopje thee en dacht ineens 'volgens mij had ik al ongesteld moeten zijn'! Ik was natuurlijk al voorbereid op dit moment en had al wat testjes in huis gehaald. Toen kwam het spannende moment, ik moest plassen, ik trok een testje uit de verpakking, en deed wat ik moest doen. 5 minuten wachten stond erop dus dat deed ik. Ik had hem op de kop op de keukentafel gelegd, 5 minuten waren verstreken... Ik durfde bijna niet te kijken, toch een beetje bang voor een teleurstelling. Ik pakte de test op en keek. ZWANGER 3+ gaf hij aan. Ik dacht oké dat is duidelijk. Ik heb gelijk Roelof gebeld met het nieuws. Hij was ontzettend verrast en blij! 

Nadat het verrassende nieuws een beetje bezonken was heb ik op internet opgezocht wat ik moest doen. Verloskundige in de buurt bellen. Dat deed ik vervolgens, allemaal vragen beantwoorden voor hun administratie. En tot slot een afspraak maken voor de 8e week zwangerschap. 

29 Oktober 2015 mochten we langs komen voor intake maar ook onze eerste echo. Super zenuwachtig kwamen we daar aan, als alles maar goed is, spookt door  je hoofd rond. Gelukkig mocht ik voor het intake gesprek eerst de echo laten maken! Ik ging op de tafel liggen en de VK zocht ons kleine hummeltje op. Geweldig om te zien! Hartje klopte mooi dus wij waren helemaal blij. 

Toen weer thuis met wat echo foto's heb ik voor de familie fotolijstjes gemaakt met daarin de eerste echo foto natuurlijk met een tekst eronder; Jullie kunnen mij nog niet horen of zien, maar als ik in Juni geboren wordt, mag ik dan in dit lijstje misschien? Helemaal leuk ingepakt, klaar voor uitgifte.

Die middag de auto in op weg naar het ziekenhuis! Mijn moeder lag op dat moment 3 dagen in het ziekenhuis voor haar 1ste chemo reeks. Ze was altijd blij dat we weer even op visite kwamen maar dit keer voor ons natuurlijk ook een beetje spannend, hoe zullen ze reageren? Mijn vader was er op dat moment ook.

Aankomen op de afdeling zaten mijn vader en moeder in het huiskamertje wat te drinken waar wij dus heel onschuldig bij hun aan tafel kwamen zitten. Na een tijdje gesproken te hebben over vanalles en nog wat, was het moment daar..... 

Ik zei: oh ja we hebben nog een kleinigheidje voor jullie trouwdag (16 okt. Waren ze 26 jaar getrouwd maar door alle hectiek hebben ze niets gevierd). Ik haalde het pakje uit mijn tas en gaf het aan mijn moeder. Niets verwachtend pakte ze het langzaam uit en mijn vader keek toe. Eenmaal het foto'lijstje in handen moesten ze even 2 keer kijken en lezen. 

Mijn moeder keek naar me op met tranen in haar ogen en zei: ben je zwanger? Waarop ik zei ja mam... Toen kwamen de tranen, bij haar en bij mij! Van geluk natuurlijk! Ze zei tegen ons, ik had niet verwacht dat ik nog oma mocht worden! Na alle ellende de afgelopen tijd.

Ze is tot de dag van vandaag nog steeds super blij en trots! Ze kijkt enorm uit naar de geboorte van haar kleindochtertje! 

Inmiddels ben ik 26 weken zwanger, gehele zwangerschap nog zonder klachten of iest dergelijks, hopen dat dat de komende 14 weken zo doorgaat zodat we nog heerlijk kunnen genieten wan de rust en het kleine trappelend meisje in mijn buik!