Zwanger worden... het lijkt zo normaal (deel 3)

Het lijkt zo normaal. Zwanger worden. 'Oh over een jaar nemen we een kind.' 'Ik raakte door de pil heen zwanger.' 'Ik was binnen 3 maand zwanger.' Iedereen hoorde deze uitspraken wel eens. Normaal let je er niet op. Als je zoals mij 5.5 jaar bezig bent geweest wel. Het stak en bezorgde me een vreselijk jaloers gevoel. Het deed steeds meer pijn...

Hè verdorie. Ik word steeds zieker en slapper. Het is december 2015. Onze eerste IUI met hormoonstimulatie. Ik heb een afspraak in de kliniek. Van de arts moet ik de koorts onderdrukken met pcm. Ik moet natuurlijke geen kokende eitjes hebben lacht de arts. Ik wil mee lachen, maar gniffel een keer. Wat voel ik me slecht.

Met de dag word het erger. De inseminatie is besproken en de maandelijkse spuit (pregnyl) is gezet. De koorts lijkt niet te zakken. Ik blijf een vaatdoek. Ik bel de kliniek. Kan zo de inseminatie wel doorgaan? Op aanraden van de arts moet ik een bezoekje brengen aan de huisarts om mijn ontstekingswaarde te meten. Zo gezegd zo gedaan.

Hoe ik hier ben gekomen? Geen idee. De wachtkamer van de huisarts. Wanneer kan ik nou naar binnen. De huisarts komt de wachtkamer binnen en wijst ons aan met z'n hand. We mogen komen. 

Hij hoort mijn verhaal aan. Vreest dat ik iets onder de leden heb dus mijn ontstekingswaarden worden gemeten. 99. Oké, dat is goed? 'Nee ik vrees dat je ergens toch een ontsteking hebt zitten. Je krijgt antibiotica.' Verdorie... daar gaat de IUI. Onze kans. Weer een maand weg. Van de huisarts moet de antibiotica binnen 2 dagen aanslaan. Anders moet ik vrijdag voor het weekend wel even terug komen. 

Ik start gelijk bij thuiskomst met de antibiotica. Kruip weer lekker onder de wol met een serie. Slapen lukt immers niet omdat ik ril als een rietje en de longen uit m'n lijf hoest. Weer kruipen de dagen voorbij. Ik voel me eigenlijk alleen maar slechter worden. Vrijdag is Erik er klaar mee. 'Je gaat maar gewoon naar de huisarts zoals hij zei. Dit word niet beter en het weekend zit ertussen.' Oké oké. Ik wilde het nog even aankijken, maar vrijdag zit ik weer in de beruchte wachtkamer. 

'Je ziet er nog slechter uit.' Bedankt dokter, maar zo voel ik me ook. Weer worden mijn ontstekingswaarden gemeten: 234. Erg verhoogd dus de arts verwijst ons door naar de spoedeisende hulp.

Wat doen we hier? Pfff.. heen en weer terwijl je zo ziek bent. Wachtkamer vd spoedeisende hulp. Hier redden ze mensenlevens, ik ben toch geen spoed.. denk ik bij mezelf. We worden meegenomen naar een kamer. Daar mag ik op bed liggen en word aangesloten aan een infuus. Ik moet een longfoto maken omdat ze aan een longontsteking denken. Oké, doen we.

De uitslag volgt al snel. Een fikse longontsteking aan de linker long. Oké. 'Geef me dit spul dan maar mee naar huis, want ik begin me een klein beetje beter te voelen,' grap ik. 'We gaan u opnemen mevrouw. Hiervoor moet u elke dag antibiotica via het infuus krijgen.' 'Heeft u die niet voor in huis?' De verpleger kijkt me lachend aan. 'Even serieus. Ik moet blijven? Tot wanneer dan? Morgen?' De verpleger ziet m'n angst. Ik wil gewoon naar huis...

'Dat zal niet eerder zijn dan na het weekend mevrouw. U bent zieker dan u denkt en moet echt rustig opknappen.' Ik slaak een zucht. Die verdomde hormonen ook..