Zwanger na een herseninfarct

ik eindigde mijn vorige blog met de revalidatie die klaar was na mijn herseninfarct. En nu hadden we een gesprek met de neuroloog en de gynaecoloog, wij wilden graag een kindje, maar ging dat wel en als dat ging hoe gingen we dat dan aanpakken?

Op het moment van het gesprek waren we  een ruime 1,5 jaar verder na het infarct. Gelukkig kregen we vrijwel meteen te horen dat die mogelijkheid er was. Er zaten wel een paar haken en ogen aan, om te beginnen waren de bloedverdunners die ik slikte te zwaar, ik moest dus voordat ik mijn spiraaltje liet verwijderen eerst over op een vervangende en lichtere bloedverdunners voor zo lang. De epileptica medicatie die ik slikte om het littekenweefsel rustig te houden gaven een verhoogde kans op kinderen met een aangeboren afwijking, dus die moest ik ook voor het verwijderen van de spiraal al afbouwen. En vanaf het verwijderen van de spiraal geen kalmeringstabletjes, ook niet één. Ik moest in het ziekenhuis bevallen, zodat ze mijn bloeddruk in de gaten konden houden en als de druk in mijn hoofd te groot zou worden moesten ze kunnen ingrijpen en naar de OK kunnen gaan voor een keizersnede. (Ik wilde zelf perse eerst op de natuurlijke manier proberen.) En tot slot moest ik weten dat ik wekelijks op controle moest komen voor zowel mijzelf als de baby, omdat door de hormonen van de zwangerschap het risico op een nieuw herseninfarct 6x zo groot was als wanneer ik niet zwanger zou zijn.

Van dat laatste schrokken we wel een beetje. Maar we wisten het zeker, wij gingen ervoor. Met een nieuw recept in mijn handen gingen we opweg naar de apotheek. Het was juli en in september ging mijn spiraaltje eruit. Ik had wat last van het afbouwen van de medicatie, maar het was allemaal dragelijk. En september brak eerder aan dan dat ik dacht. Mijn man en ik spraken het die dag nog een keer goed door, gaan we dit doen, zijn we er klaar voor? 

Dat waren we, we waren al zover gekomen samen, ook dit ging ons lukken! Wel besloten we ook direct dat het risico niet niks was en dat we het dus ook maar bij één zwangerschap gingen houden. Als dit zou lukken zouden we dankbaar zijn en vervolgens niet nog een keer het kat op het spek gaan binden. 

Het geluk was met ons, want op 9 december 2014, iets meer dan twee jaar na mijn infarct hield ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen! We did it!

Ik heb tot 18 weken dag en nacht gespuugd, ik heb tot 18 weken 4 blaasontstekingen gehad, met 16 weken nog een onverwachte bloeding, maar ik heb tot 32 weken niet één keer hoofdpijn gehad! Ik voelde me geweldig, ik was rond, alsof ik een skippybal had ingeslikt, maar alles zag er iedere week keurig uit! En stiekem vond ik het al lang fijn dat ik zoveel echo's kreeg en zovaak naar ons zoontje mocht kijken! Met 20 weken maakte ze voor de zekerheid een MRI-scan van mijn hoofd (Geen CT-scan dat is natuurlijk schadelijk). Alles liep op rolletjes!

Met 32 weken begon ik weer wat vaker hoofdpijn te krijgen, maar goed ik ging de zomer in en het was hartstikke warm, ik had een dikke buik, hield vocht vast, zo gek was dat niet toch? Totdat met 36 weken weken de hoofdpijn wat vaak terug keerde en ik ook wat veel uitvals verschijnselen kreeg. Ik zag slechter en mijn arm en been voelde regelmatig doof aan. Opeens bekroop me een angstig gevoel, de paniek die ik zo goed van me af had leren schudden kreeg ik niet meer weggezet. Ik belde in paniek naar de gynaecoloog, het ging hier niet alleen om mij, maar ook om onze baby! En als er iets mis was, dan moesten ze hem maar gaan halen, dat leek me sowieso beter. Ik voelde me opeens ook erg schuldig, ik had dit mannetje gewoon zo graag gewild, dat ik hem blootgesteld had aan mijn (vervangende)medicatie en mijn lijf. De gynaecoloog belde met de neuroloog en samen besloten ze me om me gerust te stellen nogmaals in de MRI-scan t doen.

Daar ging ik dan, acht maanden zwanger de scan in. Ik kwam het bedje/plank achteraf nog niet meer af met die dikke buik, de broeders moesten me omhoog takelen haha. Maar er bleek inderdaad niets aan de hand te zijn, het was mijn littekenweefsel, er was niets aan de hand en de baby bleef gewoon lekker zitten! En achteraf dacht ik ook, mijn god, wat heb ik een paniek gezaaid, maar op dat moment was ik zo bang dat er iets met ons kindje zou gebeuren. Ik hobbelde rustig verder en uiteindelijk was het zover, in augustus 2015, met 40 weken en 3 dagen, na een bevalling van 24,5 uur heb ik, met mijn stomme lijf, een prachtige en gezonde zoon op de wereld gezet! 

Ik kan nu eindigen met waar mijn eerste blog mee begon.. Dat moment vlak voor mijn infarct, toen ik me bedacht, ik heb het goed voor elkaar.. Dat denk ik nu weer.. Ik heb alles wat mijn hartje begeerd, een mooi huis, een lieve man die me echt door dik en dun gesteund heeft en als klap op de vuurpijl een wolk van een zoon! 

Hij is nu 3,5 maand, hij groeit als kool en is prachtig! Ik moet wel iedere voeding opschrijven, hoe laat heeft hij die gehad, hoeveel heeft hij gedronken, heeft hij geplast en gepoept? Ik kan dit niet onthouden, maar who cares, daar heb ik het boekje voor! Ik ben begonnen met de borst, maar gezien ik zolang als ik de borst gaf, niet terug mocht naar mijn eigen medicatie en het heel veel van mijn lijf vergde, vermoeidheid, meer aanvallen, hebben we dit na 4,5 week afgebroken. Het is voor Cas belangrijker dat hij een mama heeft die er voor hem is en die zich goed voelt. Hij heeft de belangrijkste stofjes gehad en met de fles wordt hij verder ook groot. Nu doen we het samen goed!

We did it all!