Weer opnieuw in lockdown

" Mama, over 3 nachtjes is het speelgoeddag. En nog 2 nachtjes dan gaan we eten op school." Dat ik dr moet vertellen dat het niet zo meer was en dat vandaag haar laatste dag zou zijn vindt ik bijna niet te verteren.

Vreselijk verdrietig is ze ervan. Maar mama, dan mis ik juf Maartje zo. " ja lieverd wij allemaal" dat de juffen geroerd waren maakte ik gister al mee, bij de lunch. Tranen in de ogen bij die fantastische meesters en juffen. Ik mag als weinige nog wel in de school komen, als overblijfjuf. Maar jeetje wat is dat even een harde klap.

Maarja er is zoveel onzeker, mag Dani nu wel of niet naar school? want ja hij valt onder speciaal onderwijs. Wij wachten nog altijd op antwoord van school. Iets wat met zijn Autisme niet echt een pretje is. Zelfs bij mij creeërt t al onrust, laat staan voor hem.

Eigenlijk heb ik liever van niet. Dat creeërt namelijk rust in t gezin. Want hoe ga ik eventueel uitleggen dat hij wel mag maar dat lieve vrolijke snoetje van 4 niet (ze kon immers toch niets overbrengen of zelf ziek worden) ze geniet zo op school, haar vriendjes haar juffie en bovenal de uitdaging. Want voor haar is er geen werk wat ze kunnen geven, ze heeft echt haar school nodig.

Brandon op zijn beurt vindt t wel jammer, maar zoals een puber is.... minder school, meer tijd om te gamen vindt hij het wel best.

Ik ben niet bang voor t Corona virus, maar wel bang voor de verdeeldheid, de korte lontjes en eigenlijk de algehele geestelijke gezondheid van onze samenleving. Persoonlijk vindt ik gezien de cijfers, het doel,heiligt niet de middelen. Want de sterfgevallen van zelfdoding, gemiste ziektes, te late behandelingen, die zie je niet, en die zullen alleen nog maar stijgen.

Tuurlijk leef ik mee met mensen die iemand verloren hebben aan Corona. Maar ik leef ook mee met de ontwrichte gezinnen, familieleden van mensen die t niet meer aan konden.

Ik ben verdrietig omdat mensen elkaar beschuldigen, en hoe lijnrecht we tegenover elkaar staan. We zouden juist deze situatie dichter bij elkaar moeten komen, ipv elkaar veroordelen om zijn/haar keuzes. Ik hoop ook echt dat we weer discussies kunnen voeren met elkaar met wederzijds respect voor elkaars mening. 

Wat mij betreft is een reden dat de zorg t zo zwaar heeft, is niet de schuld van Corona maar de schuld van het kabinet! De jarenlange druk, is wat t emmertje nu doet overlopen. Stop daar t geld, dan doen wij de economie!

Want mooi al die steunpakketten maar jij en ik krijgen nog een hele lange nasleep hiervan en de rekening gepresenteerd. 

Ik ben wel benieuwd hoe kijken jullie naar de hele situatie?