We made it, just the two of us 2

Tijdens de opname van mijn ex ging ik langs zijn werkgever om hem ziek te melden en de situatie een beetje uit te leggen. Toen ik daar kwam, hoorde ik echter alleen maar ellende. Hij was regelmatig tijdens 1 van zijn ritten verdwenen en dook even later weer op met een smoesje. Ook was hij niet eerlijk geweest over zijn situatie thuis en stond hij regelmatig ziekgemeld. Ook had hij weleens wat geleend zonder het te vragen, om het vervolgens met een smoesje weer terug te brengen. Hielden de leugens dan nooit op?

Mijn ex mocht na zijn opname wel terugkomen om weer te werken. Zijn werkgever wilde er samen met mij wel voor zorgen dat hij het ging redden om uit zijn schulden en depressie te komen. We wisselden nummers uit en spraken elkaar regelmatig over hoe nu verder?

Na zijn opname leek er wel iets veranderd. Hij bood bijna gelijk zijn excuus aan voor de afgelopen jaren en knuffelde gelijk onze dochter. De laatste keer dat hij haar opgepakt had, was maanden terug. De opname had maar iets meer dan een week geduurd, maar deze verandering, was al geweldig. We moesten voor een laatste gesprek naar een andere locatie van ggz en daarna zou de normale therapie starten, of de opname zou verder gaan, maar dan in een open instelling in plaats van gesloten. Tijdens dat gesprek werd ons eigenlijk direct verteld dat ggz niet veel voor hem kon betekenen. Eerst moest er een diagnose gesteld worden, want een depressie, dat was maar het topje van de ijsberg.  Hij werd weer op een wachtlijst gezet en naar huis gestuurd. Hij kreeg een lijst mee met telefoonnummers. Spoedlijn, leger des heils, etc. Ook het nummer van een tehuis voor mensen met een ggz achtergrond die dakloos zijn geworden. Of in het geval van mijn ex, thuisloos.

Thuis belde hij gelijk de nummers die hij gekregen was om op de wachtlijst gezet te worden voor een kamer.

Tot die tijd, woonde hij weer bij mij. Dat vond ik geen enkel probleem.

Gelukkig konden er al snel wekelijks gesprekken geregeld worden voor mijn ex. Ook werd er gestart met een diagnose stellen. Het bleek al snel dat er in 2014 al een diagnose gesteld was, bij defensie. Dit kwam wat rauw op mijn dak vallen. Ik had namelijk nooit gehoord dat er een diagnose was. Ik had te horen gekregen dat hij weerbaarheidstraining had gekregen. De diagnose was een "ontwijkende persoonlijkheidsstoornis". Fijn. Daarnaast was defensie van mening dat er nog "iets" zat, maar wat? Daar konden ze niet achterkomen, omdat mijn ex alweer was gestopt met therapie. Niet alleen de afgelopen was een leugen, mijn gehele relatie loog hij dus al.

Ondanks alles, is hij de vader van mijn dochter. De man die mij volwassen heeft zien worden. Hij was mijn grote liefde en daarnaast, mijn beste vriend. Ik wilde hem helpen. Tijdens mediation had ik hem overal zijn zin in gegeven. Ik zou voor onze dochter zorgen, de huisdieren waren verdeeld, ik zou alles voor alle huisdieren blijven betalen, hij hoefde niets met onze dochter. Hij hoefde niet te zorgen voor haar, hij hoefde niet "op te passen" als ik aan het werk was. Maanden gingen Jo en ik van hot naar her. Iedereen die in de weekenden en avonduren wilde oppassen gingen we af, zodat ik gewoon kon werken. Ik kreeg alle lasten, zodat mijn ex geen stress extra had en zich volledig op zichzelf kon focussen. Ik wilde graag een echte vader voor mijn dochter, ik wilde dat mijn ex weer gelukkig zou worden, weer zou glimlachen. Dan moest ik maar even door de zure appel heenbijten. In voor en tegenspoed. 

Helaas kon mijn ex een lange tijd niet tekenen voor de scheiding. Door zijn opname kon de rechter hem niet als toerekeningsvatbaar beschouwen, dus mocht hij niet tekenen. Daar moest eerst akkoord van de psycholoog voor komen.

Aangekomen bij de psycholoog kreeg het gesprek al snel een andere wending. Volgens meneer de psycholoog wilde ik onze dochter afpakken van mijn ex en ervoor zorgen dat hij ons beide kwijtraakte. Toen heb ik meneer de psycholoog eens goed de waarheid verteld. Als ik namelijk niets om mijn ex gaf, waarom had ik hem dan nog in huis? Waarom regelde ik dan alles voor hem? Ik ving alle klappen, financieël, emotioneel. Alles om de stress bij mijn ex weg te houden. Daarnaast wilde mijn ex graag dat ik voor onze dochter zou zorgen en hij niet. Helaas wilde de psycholoog niet meewerken. Halverwege dat gesprek ben ik weggegaan. Ik hoorde mijn ex nog de psycholoog vertellen dat hij niet voor onze dochter wilde zorgen, dus dat hij gewoon de scheiding wilde tekenen en daarna door met zijn leven opbouwen, maar het had geen zin. We zouden wel afwachten tot wij wel mochten scheiden.

2 weken daarna kreeg mijn ex een kamer in een tehuis. Ik heb hem geholpen met zijn intake omdat mijn ex dichtklapte van de zenuwen. Daarna heb ik zijn kamer ingericht. Allerlei spullen gekocht zodat ook hij een "thuis" had. Foto's uit laten printen om op te hangen. Alles zodat hij ons niet teveel zou missen.

Een maand later waren wij officieel gescheiden. Na 7 maanden ellende, waren we eindelijk weer gewoon vrienden. We waren nog steeds elkaars beste maatje en spraken elkaar dagelijks. Het apart wonen was fijn. Jo en ik pakte ons leven weer op, mijn ex kon rustig aan zichzelf werken en had schuldhulpverlening ingeschakeld. Om het weekend kwam mijn ex, in mijn vrije weekend, een weekend bij ons logeren. Hij hielp dan met de zorg van onze dochter en we deden leuke dingen zoals zwemmen, naar de dierentuin, kinderboerderij.

Na een aantal maanden was mijn ex voldoende gestabiliseerd dat hij soms even alleen voor onze dochter kon zorgen. Om ervoor te zorgen dat ik in mijn vrije weekend ook zelf dingen kon ondernemen, besloten we van weekend te wisselen. In mijn werkweekend zou hij komen om tijdens mijn avonddienst voor onze dochter te zorgen. Minder oppas nodig en Jo kon gewoon in haar eigen bed slapen in plaats van ergens anders tot 21:30, dan wakker worden, naar huis en weer slapen.

Wel moest ik hem ophalen en terugbrengen. Ook moest ik voor zijn avondeten zorgen, en drinken. Anders kwam hij niet.

Inmiddels was zijn contract niet verlengd, dus had mijn ex geen baan meer. Vanwege zijn ziektewet uitkering, kon hij geen eten halen. Althans, dat zei hij.

Toen ik hem een keer ophaalde, kwam zijn huisgenoot naar mij toe. Zij vertelde mij over een paar incidenten in het huis, waarbij ze achter leugens van mijn ex kwam. Ook zou hij een aantal keer bij mij geweest zijn, terwijl dat niet zo was. Het eerste waar ik aan dacht, was dat mijn ex misschien een nieuwe liefde had. Super! Ik gunde hem het geluk zo. Dan kon hij zijn leven weer opbouwen met iemand en was hij misschien al over mij heen. Toen ik hem ernaar vroeg bleek het helaas niet zo te zijn. Hij probeerde op tinder, badoo en nog 4 datingsites van alles, maar geluk in de liefde had hij niet. Ik hielp hem zijn profiel iets aan te passen en we hadden een gezellig weekend. Niets aan de hand toch?

Inmiddels was ik met therapie begonnen. Ik wilde loskomen van mijn ex. Ik moest leren loslaten. Hij was een grote jongen en kon zelf zijn zooi opruimen. In plaats daarvan maakte hij zooi en vroeg hij mij om het op te ruimen, wat ik nog deed ook. Alles om ervoor te zorgen dat Jo een vader zou hebben.

De eerste verjaardag van onze dochter naderde. Mijn ex betaalde bijna niets van de alimentatie die hij moest betalen. In plaats daarvan, betaalde ik veel voor hem. Rond Jo haar eerste verjaardag kwam hij met de mededeling dat hij geen geld had doordat hij schulden aan het afbetalen was en hij met schuldhulpverlening bezig was. Ik zou Jo's eerste verjaardag alleen betalen, maar hij zou wel meebetalen aan Jo's cadeau. Dat zou hij later overmaken. Inmiddels word Jo bijna 2, je raad het al. Geen cent alimentatie en niets voor haar verjaardag betaald.

Ook met kerst en oud en nieuw verbleef mijn ex bij mij. Op deze manier konden we de feestdagen alsnog als gezin doorbrengen. Ook voor kerst en oud en nieuw betaalde mijn ex niets. Alle kosten voor Sinterklaas, Jo haar verjaardag (ook 5 december), kerst en oud en nieuw, kwamen op mijn bordje. Maar omdat mijn ex zo goed bezig was met het afbetalen van zijn schulden en aan zichzelf aan het werken was, nam ik dat voor lief.

In het nieuwe jaar werd opvang vinden voor de avonden steeds lastiger. Aangezien mijn ex werkeloos was, stelde ik voor om hem ook de avonden voor Jo te laten zorgen. Zo zag mijn ex onze dochter toch de halve week en miste hij weinig. Mijn ex ging een beetje tegensputterend akkoord.

Al snel liep het mis. Mijn ex wilde niet voor onze dochter zorgen. Hij moest dan zoveel van zijn leven opgeven. Om het weekend 2 avondjes was prima, maar meer eigenlijk ook niet. Hij vond dat zijn vrijwilligerswerk voor moest gaan. Hij wilde 2 dagen per week op een zorgboerderij gaan werken. Daar ging al zijn energie in zitten.

Na een paar maanden aanmodderen kwam ik erachter waarom wij vaak ruzie hadden, waarom mijn ex niet voor onze dochter wilde zorgen.

Mijn ex kwam stenen brengen om de achtertuin mee te bestraten. Hij had een meisje mee. Hoe hun met elkaar omgingen, was niet vriendschappelijk. Toen hij alleen binnenstond, vroeg ik hem hoe oud zij was. Ze bleek 15. De helft van zijn leeftijd. Ik vertelde hem dat ik dit niet oke vond en dat ze maar beter konden gaan. Hij verzekerde mij ervan dat het vriendschappelijk was, maar ik ben niet blind. Hij vertelde dat ze op de zorgboerderij werkte omdat ze net een half jaar door de kinderrechter uit huis was geplaatst. Ze had verkeerde vriendjes gehad, was onhandelbaar geworden en had nog veel meer ellende op haar cv. Ik was geschokt dat hij haar mee durfde te nemen naar mijn huis, zonder overleg, zonder aankondiging. Naar het huis waar zijn dochter woonde. Ik stuurde hem weg en vertelde hem dat het meisje absoluut niet welkom was en dat hij strafbaar was als hij iets met haar deed. Hij vertrok en 2 dagen later hoorde ik dat hij met het meisje in mijn huis was geweest. Hij had de sleutel omdat hij regelmatig alleen was met Jo in mijn huis. Hij had de hele middag in mijn huis gezeten met dat meisje van 15. Ik sprak hem erop aan, maar weer kwamen er leugens. Een week later kregen wij ruzie. Hij was niet te genieten toen ik hem ophaalde voor een weekendje met zijn dochter. Hij beschuldigde mij ervan dat ik hem gebruikte voor de oppas. Ik legde uit dat ik hem alleen maar wilde betrekken bij Jo's leven. Waar hij woonde, kon hij Jo niet ontvangen, dus kon hij haar alleen in mijn huis zien. Aangezien ik 4 tot 6 dagen per week werkte, was de enige mogelijkheid tot co ouderschap als hij er voor Jo was als ik avonddienst had. Dit hadden wij uitvoerig besproken, waarom was dit ineens een probleem? Ook vond hij dat ik geen alimentatie voor Jo verdiende. Zijn ziektewet uitkering stelde niet veel voor en ik werkte dus moest ik alles zelf maar betalen. Ik wees hem erop dat ik geen alimentatie kreeg, dat ik daarnaast al zijn reiskosten betaalde en zijn eten, drinken en uitjes met Jo. Toen ik uiteindelijk 's avonds hoorde waar dit vandaan kwam, barste bij mij de bom. De 15 jarige had hem dit wijs gemaakt. Ik vertelde hem dat hij maar beter een keuze kon gaan maken, of strafbaar zijn met het meisje, of voor zijn dochter gaan en zijn leven op de rit krijgen. Hij stormde weg. Ik belde de boerderij op waar hun beide vrijwilligerswerk deden. Ik vertelde dat ik mij een beetje zorgen maakte over de band die hun 2 ontwikkelde. De eigenaresse van de zorgboerderij vertelde mij dat ze hoopte dat het snel over zou zijn, want die middag hadden de 2 hun relatie aangekondigd. De eigenaresse trok haar handen ervan af en weigerde iets met hun relatie te doen. Er werd geen melding gemaakt bij instanties, het belandde in de doofpot. Ik werk zelf in de zorg, ik kon mij niet voorstellen dat zij hier geen melding van zou maken. Op de zorgboerderij werken veel verschillende soorten kwetsbare mensen. Emotioneel, psychisch of verstandelijk beperkt. Nu liep er een 15 jarig slachtoffer rond, verwikkeld in de leugens van een man die 2 keer zo oud was, en er gebeurde niets...

Toen mijn ex afgekoeld was, besloot hij contact met het 15 jarige meisje te verbreken. Dit ging te makkelijk... Er klopte iets niet. Ik vertelde hem dat ik hem het geluk van een nieuwe liefde gunde. Heel erg zelfs. Als het meisje 21 was geweest, of in ieder geval 18, dan had ik hem al het geluk van de wereld gewenst. Maar 15 is strafbaar. Als zij aangifte zou doen vanwege een nare breuk bijvoorbeeld, dan zou hem 2 tot 8 jaar boven het hoofd hangen. Hij zou veroordeeld worden voor pedofilie. Ik probeerde hem te vertellen wat voor gevolgen dit zou hebben voor hem, maar het leek niet binnen te komen. Hij zou het contact verbreken en voor zichzelf gaan. Zijn eigen leven op rit. Ik geloofde hem niet, maar ik had geen keus.

2 dagen later werd ik door zijn huisgenoot gebeld en geappt. Daar was ze. De hele ochtend hadden ze samen in haar huis, in het bijzijn van haar moeder doorgebracht. De middag waren ze bij hem. Ik reed erheen en eiste mijn sleutel terug. Zijn keus was duidelijk. Aangezien ik haar niet in de buurt van mijn dochter wilde, wilde ik mijn sleutels terug. Die kreeg ik dan ook, nadat er politie bij aan te pas moest komen. De politie was op de hoogte van de situatie, maar hun konden alleen jeugdzorg inschakelen omdat er nog geen bewijs was van een seksuele relatie. Ik kreeg het advies om mijn dochter op te halen en om samen met haar iets van ons leven te maken.

Ik ging weg en onderweg belde ik mijn directeur huilend op. Aan 1 zin had ze al genoeg. Ondanks dat ik nog doorratelde, bleef zij op rustige toon herhalen "kom maar, kom maar hierheen".

Diezelfde avond had ik een advocaat. Een verdomd goede ook nog.

Met behulp van de advocaat starten wij de bezoeksregeling op. Mijn ex had 2 uur per week onder toezicht een bezoek. Aangezien hij niet alleen in mijn huis kon zijn, Jo niet naar hem kon en ik ook gewoon moest werken, was dit de enige mogelijkheid. Mijn ex kwam, ging zitten en bleef een beetje voor zich uit staren. Jo nodigde hem uit om te komen spelen, maar mijn ex bleef zitten en lachtte af en toe naar haar. Na zijn bezoek was Jo erg van streek. Begrijpelijk. De gehele situatie was ongemakkelijk en stressvol.

De week erna had ik een gesprek met mijn ex. Hij wilde geen rechtzaak uit angst te verliezen. Hij zou nu echt contact verbreken en voor Jo gaan. Uiteraard loog hij.

Een week later wilde hij samen met een vriend van ons helpen de tuin te straten. Toen zijn telefoon af ging, zal ik een vreemd programma. Een soort whatsapp, maar toch anders. Daarin stond een gesprek met een de 15jarige. Ze appte hem. Ik vroeg hem waar dit over ging? Hij zei dat het een ander was, met dezelfde naam. Ik vroeg hem dat te bewijzen. Toen ik het gesprek kon lezen, liet niets zich meer aan de verbeelding over.

Ze waren nu bijna een maand "samen". De plekken waar ze seks hadden gehad en hoe stond breed uitgemeten vermeld. Het meisje dat onder strenge toezicht van jeugdzorg stond, probeerde zwanger te raken van mijn ex. Er werd nooit een condoom gebruikt en zij vertelde hem de pil expres niet in te nemen. Hij was bezig met urgentie voor een woning zodat ze samen konden wonen. Ze vonden mij een slechte moeder en de 15 jarige zou er wel even voor zorgen dat hun de volledige voogdij kregen. Naaktfoto's, filmpjes, alles. Ook stond erin hoe mijn ex mij jaren gebruikte voor het gemak, het afgelopen jaar vooral voor het geld. Dat hij aardig deed zodat ik shag voor hem kocht. Hoe ze samen smoesjes bedachten om samen te zijn waar niemand hun zag. Dat mijn ex best voor zijn dochter kon betalen, maar dat simpelweg onzin vond. Ik had maar voor haar te zorgen.

Samen met de vriend die ook in de tuin hielp, heb ik hem uit huis weg weten te krijgen zonder geweld. Ik heb direct de politie gebeld, het huis waar hij woonde en de ouders van het meisje. De politie kwam voor zijn telefoon, het huis waar hij woonde zou hem per direct op straat zetten, en haar ouders... Tja, de psychische problemen heeft ze niet van een vreemd.

De politie nam de telefoon niet in beslag, maar heeft wel al het bewijs doorgenomen.

Die avond kwam ik erachter dat hij ook een relatie had met iemand van eind 40, probeerde te daten met een ander van 22 en verder 132 vrouwen had aangesproken zonder reactie te krijgen.

Dat is de laatste keer dat ik hem gezien of gesproken heb, op 1 brief en 1 bericht over mijn hond na. Hij wilde mijn hond graag hebben, maar naar zijn dochter heeft hij nog nooit gevraagd. Diezelfde avond is hij namelijk naar zijn ouders gegaan en stond hij daar voor het eerst in ruim 3 jaar weer voor de deur. Natuurlijk hebben hun hem meteen in huis genomen, hebben hun bezoekjes naar de politie geregeld om hem overal onderuit te krijgen.

Daarna heb ik een brief van een advocaat gekregen. Aangezien hij nu bij zijn ouders woonde, kon Jo wel om het weekend daarheen. Aangeziem Jo zijn ouders niet kent, met goede reden, hebben mijn advocaat en ik dit direct afgewezen. 

Sindsdien is het stil. Uiteraard nodig ik hem nog iedere week uit om voor Jo te komen. Hij is echter nooit op komen dagen. Ook heeft hij zich nooit afgemeld.