We made it, just the two of us 1

"Oke". Dat was het antwoord dat ik kreeg toen ik aangaf te willen scheiden. Mijn leven, de afgelopen 2 jaar, was een grote leugen geweest. Hoe kon je zo liegen, bedriegen en tegelijkertijd een medisch traject volgen om zwanger te worden? Inmiddels vraag ik mij af of hij onze dochter wel wilde, of dat hij hoopte dat het mij zoet zou houden zodat hij door kon gaan.

De eerste week begon ik dingen te regelen. Ons koophuis moest verkocht worden, de mediator werd ingeschakeld en ik probeerde gesprekken te voeren met mijn ex. Ik wilde graag zijn eigen financiële boekhouding zien, om te kijken of ons nog wat te wachten stond. Dat zou hij regelen, maar hij moest de hele week werken, dus dat zou even duren. Prima, het kwam heus niet op een weekje aan. Ook regelde ik een gesprek op mijn werk. Mijn directeur en manager zijn niet alleen dat. Zij zijn vrienden, mijn steun en soms toeverlaat. We zijn hecht. Mijn directeur kon mij vast van advies voorzien. Wat nu?!

Ik had gesprekken met mijn ex over het hoe en waarom. Daar kwam niets uit. Hij zei alleen "ik weet het niet". Om verdere ruzie te voorkomen, hadden we besloten dat het beter was om niet samen te blijven wonen. Ik wilde vrienden blijven, ik gaf zoveel om die jongen, ik wilde dat hij beter werd. Toen ik hem vroeg of hij misschien rond wilde vragen of hij ergens terecht kon, kreeg ik een resoluut antwoord. "Nee, ik ga niet weg. Ik heb rust nodig, ga maar. Pak Muppet (bijnaam van onze dochter) en ga maar. Ik hoor wel waar je naartoe bent." Gelukkig had ik al een aanbod van vrienden, dat ik bij hun mocht komen wonen, onbepaalde tijd, geen stress, geen haast. 2 dagen later waren mijn spullen gepakt en ging ik.

Ik kon mijn huisdieren niet meenemen, dus probeerde ik regelmatig langs te komen of de honden uit te laten als mijn ex aan het werk was. Ook gaf ik dan de katten eten. Dat "vergat" mijn ex. Ik wilde voordat ik weg ging nog een regeling treffen voor onze dochter, co ouderschap. Mijn ex wees dat af. Daar had hij geen behoefte aan. Hij moest werken, hij had rust nodig en ik kon wel 1 dag per week langskomen met haar, dan kookte hij wel en zag hij haar. Ik opperde om daar een gezinsdag van te maken. We zouden wat leuks doen met dochterlief, en de honden, daarna als gezin eten en de week doornemen. Als zij dan sliep in haar eigen bedje, dan konden wij even praten over het hoe nu verder. Dat vond mijn ex prima, als het maar niet te laat zou worden.

Ik kreeg medelijden met hem. Hij trok zich terug en wilde geen hulp. Toen de mediator kwam, moest alles op tafel. Te beginnen met het financiële plaatje. Waar mijn financiële plaatje prima was, de onze samen ook, was zijn eigen plaatje een puinhoop. Overal doken schulden op. Waaronder 1 van een vorige werkgever. Hij had maandenlang zijn eigen post ongeopend weggegooid.  De druk was hem teveel geworden en hij was te trots om hulp te vragen. Weer bood ik hem hulp aan, hij nam het aan. Ik zou weer terugkomen in het huis, we zouden het huis verkopen en ik zou hem helpen met zijn schulden.

Toen puntje bij paaltje kwam, wilde mijn ex geen telefoontjes plegen naar schuldeisers. Ik kwam niet ver bij de schuldeisers, omdat de schulden niet op mijn naam stonden. Ik stelde voor om te mailen, maar dat wilde hij zelf doen. In plaats van een nette regeling, schold hij de schuldeisers de huid vol. Op dat moment zelf mocht ik niet meelezen of helpen, bijna een jaar later, zag ik de berichten pas.

Ik begon met reageren op huurhuizen, maar eindigde steeds 3 hoog achter, als 40ste in de rij. Ondertussen was ik weer begonnen met werken en hadden we toch een soort co ouderschap gerealiseerd. Als ik avonddienst had, haalde mijn ex mijn dochter op, alle overige dagen deed ik alles alleen. Mijn ex kon de zorg van onze dochter niet aan. Toen ik een bod op ons huis kreeg, heb ik deze direct aangenomen. Ik gunde het de jongen die ons huis kocht. Mijn ex ging ook akkoord. 2 dagen later kreeg ik te horen dat wij een huurhuis hadden en er 2 weken later in mochten. We zouden samen blijven wonen tot mijn ex een eigen huis had en kon betalen.

Ik  we gingen van de stad naar een dorp verhuizen. Een speeltuin achter het huis, alleen bestemmingsverkeer, fijne buren, in een koopwijk. Beter kon niet! Door mijn onregelmatige werktijden, zijn we in 2 dagen tijd verhuist. Het huis was veel groter dan ons oude huis, met een voor en achtertuin. Was dit misschien net het nieuwe begin dat wij nodig hadden?

Mijn ex had regelingen getroffen voor zijn schulden, hij stond op de wachtlijst om psychische hulp te krijgen, alles zag er beter uit dan een paar maanden geleden. Natuurlijk vertrouwde ik mijn ex niet volledig en geloofde ik niet alles wat hij zei. Mijn onderbuik gevoel zei mij dat er toch iets niet klopte. Ik had gelijk... Toen ik de laatste post uit ons oude huis ging halen, zag ik een brief van een schuldeiser. Ik opende de brief en zag dat er helemaal geen betalingsregeling was. Sterker nog, het bedrag werd nogmaals verhoogt en mijn ex moest voor de rechter verschijnen. Toen ik hem erop aansprak, zei hij dat het vast een foutje was. Ik geloofde hem niet en smeekte om de waarheid. Hij bleef volhouden dat het een foutje was. Ik kon het bedrijf niet bellen om te vragen, dus had ik geen andere keus dan het te accepteren.

Weer begonnen mij dingen op te vallen. Hij had ineens nieuwe schoenen, toen ik zei "leuke schoenen! Waar heb je ze vandaan?" Kwam hij weer met een smoesje over dat ze achter in kast hadden gelegen. Dat kon niet. Ik heb alles voor de verhuizing zelf ingepakt, die schoenen zaten daar niet tussen. De schoenen konden nog geen maand oud zijn. Ik vroeg hem waarom hij bleef liegen, hij ontkende. Prima... Onze dochter begon net met fruit en groente hapjes toen ik merkte dat het echt mis was. Jo weigerde haar fruit en wilde met haar arm de lepel wegduwen. Mijn ex greep haar arm, kneep en schreeuwde "dat doen wij niet!" Ik heb hem direct naar buiten gestuurd om af te koelen, ga maar lopen, iets, maar koel af! Ik schrok enorm van hem en zijn reactie. Een uur later was hij nog niet terug. Ik belde hem, maar hij nam niet op. Ik bleef bellen en appen, maar hij reageerde nergens op. Hij verloor zichzelf compleet in zijn depressie. Toen hij uiteindelijk terugkwam hebben we gepraat en besloot hij ggz te bellen om te vragen of hij voorang kon krijgen. Dat belletje zou hij op zijn werk plegen, hij werkte tenslotte van 8:00 tot 18:00.

In de daaropvolgende weken bleven er vreemde dingen gebeuren. Ik hoorde op de opvang dat hij een half uur na sluiting onze dochter had opgehaald. Dat kon bijna niet. Hij was om 18:00 klaar met werken, kinderdagverblijf sloot om 19:00 en het was maar 10 minuten fietsen van zijn werk tot de opvang. Hoe kan je dan om 19:30 daar aankomen? Toen ik hem ernaar vroeg, ontkende hij. Weer kwamen er rekeningen binnen. Allemaal foutjes. Ik betrapte hem dat hij een van onze honden schopte. Dat leek maar zo volgens hem. Onze dochter lag er altijd om 18:00 in als ik avonddienst had, in plaats van de gebruikelijke 19:00. Dat was omdat ze al moe was volgens hem.

Zo was er iedere dag wel iets. Nadat we bijna 2 maanden in ons nieuwe huis woonde barste de bom. Hij had een uitbarsting en stormde de deur uit. Niet bereikbaar. Mijn dochter lag in bed, dus belde ik mijn beste vriendin. Zij kwam gelijk en adviseerde mij de politie te bellen. Toen ik de politie uitleg gaf, stuurde hun gelijk een wagen. Gezien zijn psychische toestand, kon dit wel eens nood zijn. De politie vroeg of het mogelijk was dat hij suïcidaal was. Ik vertelde hun dat hij had beloofd geen zelfmoord te plegen. Dat zou hij onze dochter niet aandoen. Toch vond de politie mijn ex bij het spoor... Gelukkig net op tijd en kon de politie hem naar huis praten. In die week stond hij iedere avond bij het spoor. Ik heb nog 2 keer de politie moeten bellen, andere avonden kon ik hem naar huis praten. Mijn dochter en ik werden geleefd door de depressie van mijn ex. Dit kon niet meer. Dit ging van kwaad tot erger. Die zondag heb ik mijn ex naar de huisartsenpost gebracht. Toen hij weer een uitbarsting had, heb ik gebeld en de situatie uitgelegd. We konden niet wachten tot ggz een keer tijd had. De tijd was op. We moesten gelijk komen. Als mijn ex onderweg zichzelf, mijn dochter of mij probeerde te verwonden, moest ik stoppen en 112 bellen. Met die instructie liep ik naar hem toe. Ik vertelde wat we gingen doen en dat ik hem zou helpen. Ik zou hem altijd steunen. In voor en tegenspoed. Maar hij moest mee. Dit werd hem anders zijn dood. Hij stapte in stilte, huilend, in de auto.

Bij ggz kregen een gesprek. De verpleegkundige die wij toegewezen kregen deed alleen de nood intake. Daarnaast paste zij zijn medicatie aan en we werden naar huis gestuurd. We zouden zo snel mogelijk geholpen worden.

De medicatie hielp mijn ex om te slapen en om wat te stabiliseren. Maar al snel sloeg alles weer om. Waar voorheen verdriet en depressie zat, zat nu woede. Hij schoof alle schuld nu op mij af. Hij gooide de hele dag met deuren, zorgde niet meer voor onze dochter en ik mocht alles alleen opknappen. Het was niet meer veilig voor mijn dochter om bij mijn ex te zijn, dus zaten wij continue ergens anders. Ggz gaf amper gehoor. Er kwam een psychisch verpleegkundige 1 keer per week bij ons thuis, maar meer ook niet.

Toen werd ik boos, ik had er genoeg van. Iedere instantie trok direct zijn handen van mijn ex af en ggz gaf niet thuis. Toen wij weer een psychisch verpleegkundige over de vloer kregen, zorgde ik dat ik erbij was. Toen het gesprek begon kwam ik er al snel achter dat mijn ex mooi weer speelde bij ggz. Het ging tenslotte prima met hem. Ik vertelde de verpleegkundige dat het niet prima ging en mijn ex viel stil. Hij werd rood, en er kwam geen woord meer uit. Toen ik mijn zegje had gedaan, vertelde ik de man dat de tassen van mijn ex klaar stonden. "Of u neemt hem mee en zet hem in een instelling, of hij slaapt onder de brug vanacht". Mijn dochter, die doorsliep vanaf dag 3, deed inmiddels geen oog meer dicht. Continue wakker, ontroostbaar, gestressed. De koek was op. De verpleegkundige weigerde, maar zou wel een noodteam sturen met een arts die zou kunnen beoordelen of een opname wel zin had. Die avond laat kwam het team. De hele dag was een hel geweest. Mijn ex had gescholden, getierd, gegooid. Het team was mijn redding. Na anderhalf uur was eindelijk de kogel door de kerk. Hij werd opgenomen. De arts vertelde mij wel dat een opname geen zin had. Er was meer mis met mijn ex dan alleen een depressie. Dit kon een opname niet oplossen, dit zou jaren therapie vergen. Fijn.

'S Avonds om 23:00 moest ik hem zelf naar de gesloten afdeling brengen. Dat deed ik, gelijk.

Eindelijk was daar weer rust in huis. Nouja rust. We hadden samen 6 honden, 4 katten en 1 dochter. Maar ik nam alle ellende voor lief. Alles was beter dan waar we de afgelopen maanden mee te stellen hadden gehad.