Wat er ook gebeurt..

Terwijl ik steeds dichter tot Marieke kom voel ik mijn maag weer opspelen. Ik ben zo klaar met al dit gedoe. Ik hoop dat ik een volwassen gesprek met haar kan voeren, maar ik hou mijn hart vast want tot nu toe zijn er vrij weinig momenten geweest dat ik rustig met Marieke heb kunnen praten. Ik zie haar wankelen op haar benen. Ik sta 2 meter bij haar vandaan. Ze schreeuwt. Ze vloekt en tiert. Ze wil uithalen en zwaait wild met haar armen om haar heen. Ik ben boos om de situatie die zich hier voor mij afspeelt en tegelijkertijd voel ik me schuldig omdat ik weet dat ook ik mede schuldig ben aan haar toestand door de keuzes die ik heb gemaakt. Mijn gevoel van medelijden wint het van mijn woede. “Marieke!” roep ik verschrikt terwijl ze met een klap de grond raakt. Ik sla mijn hand voor mijn mond en verstijf. Achter mij hoor ik het portier van een auto dichtslaan en ik hoor voetstappen snel naderen. Sjors. Hij is uitgestapt en raapt Marieke van de grond. Hij kijkt naar mij en ik zie een blik die ik niet direct kan plaatsen. Is het teleurstelling in mij? Is het bezorgdheid? Ik ren terug naar de auto. Het is maar een paar meter, maar toch ren ik terwijl de tranen over mijn wangen biggelen. Ik moet Liselore beschermen wat er ook gebeurt. Ik stap in de auto en ga op de achterbank zitten. Liselore is in diepe slaap. Gelukkig.

Het lijkt wel alsof ik hier niet ben. Ik zie Marieke in Sjors zijn armen hangen. Ik zie een man met aan baard druk bellend van zijn brommer afstappen. Ik zie twee jongens op een fiets vanaf een afstandje toe te kijken en een automobilist is gestopt en komt op Sjors en Marieke af. Moet ik daar niet zijn? Ik spreek mezelf toe en schud mijn hoofd. “Nee, ik moet bij Liselore zijn. Ik moet haar beschermen”.

Ik kijk naar het tafereel en word misselijk. Ik zie dat Marieke Sjors betast. Ze probeert zijn overhemd los te knopen en grijpt naar zijn kruis, ze hangt om hem heen en lijkt zijn nek te kussen. Ik word Boos, zo boos! De woede neemt het over. Ik zie dat Sjors haar wegduwt en tegen haar schreeuwt. “Marieke, hou hier mee op! Je bent ziek. Dit is niet wat je wilt. Wat wil je hier in godsnaam mee bereiken!” Ik besluit uit de auto te stappen. Ik moet mijn woede opzij zetten. Ik moet helder blijven denken. Liselore is veilig. Ik moet Sjors helpen en er zijn voor hem. Sjors heeft nog steeds geen woord tegen mij gezegd ondanks dat ik inmiddels naast hem sta. Hij opent zijn mond, maar dan valt plots Marieke weg. Ze zakt als een plumpudding in elkaar. Ik zie bloed langs haar oor stromen. Het is alsof ik uit mijn slaap ontwaak. Ik ben er weer. “Sjors, ik bel 112. Dit is niet goed!”. Hij knikt en kijkt me aan. Hij kijkt trots en liefdevol. Die blik ken ik. Ik hou van die blik. Ik heb binnen een paar seconde iemand aan de lijn. Degene aan de andere kant van de lijn is kalm en vraagt waar ik ben om wie het gaat en of ik haar pols heb gevoeld. Ik geef de gegevens en voel tegelijkertijd aan haar pols. Nee. Ik voel geen pols. Jezus. De telefoon valt uit mijn hand. De man uit de auto begint direct te reanimeren. Ik klamp me vast aan Sjors. Hij kust mijn voorhoofd en fluistert “Het komt goed.” Ik weet dat hij dit zegt om mij te kalmeren, maar dat werkt niet. Ik voel namelijk aan alles dat het niet goed komt. Ik hoor Liselore huilen vanuit de auto en ren naar haar toe. Met haar in mijn armen ren ik terug naar Marieke. Ik zie geen beweging. Ik hoor mensen huilen. Ik zie Sjors op zijn knieën ineengedoken op de grond zitten. In een split second is alles over. De wereld is stil.

Ik voel de grond onder mijn voeten verdwijnen. Ik voel me zo schuldig. Wat als ik eerder had ingegrepen? Wat als ik eerder haar hoofdwond had opgemerkt? Wat als ik mezelf niet als een lafaard in de auto had opgesloten? Ik zie de ambulance aankomen schuren. Te laat. Veel te laat..