Wanneer wachten de enige optie is

Vlak voor mijn verjaardag had ik een afspraak bij de kliniek. Ik moest een uitgebreid gesprek hebben met de psycholoog van daar, wat natuurlijk logisch is door mijn verleden. Ik was goed voorbereid toen ik daar kwam dus dat scheelde veel qua antwoorden op moeilijke vragen! 😅

We hadden een goed gesprek en ik had een lijstje gemaakt met mensen die ze kon bellen zodat die konden laten weten dat ik goed nagedacht heb over het hele plan.

Ze zei dat er 7 januari een groot overleg zou zijn en het even af zou hangen van of ze mijn behandelaren gesproken had of ik daarin meegenomen zou worden. Door de feestdagen is dat helaas nog niet gebeurt en moet ik nog wat langer wachten. Soms vind ik dat onwijs moeilijk, op andere momenten ben ik er helemaal oké mee en weet ik dat mijn tijd wel komt.

En als ik helemaal even terug denk ben ik al blij hoe ver ik ben, mijn huisarts zei vorig jaar dat ik pas de verwijzing zou krijgen naar de kliniek als ik een jaar gestopt was mezelf te beschadigen. Dat jaar is volgende week woensdag rond! Mijn motivatie was nog nooit zo groot als nu 🥰

Voor nu ben ik vooral heel druk met de verhuizing, volgende maand verhuis ik met Nova naar ons eigen huisje in een leuk dorpje in de buurt van Eindhoven. Ik kan niet wachten om daar in te trekken en te blijven dromen over hoe fijn de toekomst eruit ziet ❤️