4 jaar geleden
Uit elkaar, 2 maanden verder
Ik moet even mijn verhaal kwijt, hopelijk heeft iemand de oplossing!
Sinds 2 maanden ben ik single mom. Na een relatie van bijna 9 jaar ging het echt niet meer, ergernis na ergernis heeft mij gebroken. Ikzelf werk veel en we hadden ervoor gekozen dat hij huisman zou zijn. 3 kids van 3, 5 en 7 jaar. Heb je je handen aan vol zou je denken, toch! Tenminste, ik verveel me nooit met ze! Mijn ex deed echt totaal niks met de kids, belde me op m'n werk op wat hij moest doen want hij verveelde zich... ?
Hoe dan?
Nu zijn we 2 maanden uit elkaar en de oudste trekt zo erg naar z'n vader toe, opzich helemaal niet erg hoor. Maar het geval is dat hij alleen graag bij papa is omdat papa leuke dingen doet... ? Waarom nu wel? Al die tijd heb ik leuke dingen bedacht voor hem, om met ze te gaan doen, maar meneer had daar totaal geen zin in. Waardoor het voor mij gewoon niet meer te doen was om met hem verder te gaan (een van de vele redenen).
M'n ex woont nu bij z'n ouders en ik heb het idee dat ik redelijk zwart gemaakt word daar, waar de kinderen bij zijn... Ik ben natuurlijk de boosdoener. Prima, maar niet in bijzijn van de kinderen graag! Nu is mijn oudste zoon constant boos en dwars bij mij, wil niet slapen en ga zo maar door... Ik snap dat hij af en toe boos is op me, dit is ook prima en geef hem hier ook ruimte voor, maar het gaat af en toe wel heel ver... ?
Iemand misschien de oplossing hiermee om te gaan?
Niesie
Je hebt al een hoop tips gekregen, dus hpl kun je hier iets mee. Mijn eigen ervaring is dat kinderen uiteindelijk liever hebben dat pappa (of mamma) gewoon normale dingen met ze doet. Mijn kinderen zeiden op een gegeven moment: het lijkt wel alsof pappa ons wil kopen. Dat voelen ze haarfijn aan. Een tip die ik n9g niet gelezen heb: het Centrum voor Jeugd en FGezin (CJG). Die hebben specifieke methoden vo9r jonge kinderen om de scheiding te verwerken en te kijken waar een kind tegen aanloopt. Ze doen dat op een speelse wijze, gericht op het kind. Veel sterkte
J.
Ik ben na een relatie van ruim 18 jaar gescheiden. Onze kinderen waren toen 5 en bijna 7. Vooral de jongste is bijna een jaar lang vooral boos op mij geweest. Ze zijn wat meer bij mij omdat dat gezien het werk van mijn ex niet anders kon. Mijn zoontje nam mij dat kwalijk.. Gelukkig staan de kinderen bij ons op nr 1 en zullen we elkaar nooit zwart maken in bijzijn van de kinderen. Gelukkig is het contact tussen ons ook nog goed. Ook nu we beide een nieuwe relatie hebben. Probeer met je ex om tafel te gaan, zonder de kinderen. Met dit soort gesprekken moet je de kinderen niet belasten. Wij zijn bij een kindercoach geweest zodat hij zijn emoties beter kon herkennen. En het kost gewoon tijd. De kinderen moeten maar dealen met de keuze die wij als volwassenen hebben gemaakt... En verlaag je nooit tot het niveau om negatief over je expartner te praten waar de kinderen bij zijn.
Alice
als jong kind van gescheiden ouders zal ik wat proberen te zeggen. Ik was 5 toen mijn ouders in vechtscheiding belande, ook wij waren met 3 kinderen. Praten met je ex, en zijn familie blijft heel erg belangrijk. Maar ik zeg ook, trekken aan een dood paard heeft geen zin. Waarom? Nou, mijn moeder praat tor de dag van vandaag geen goed woord over mijn vader, en zijn vrouw. Waar ik bij ben, waar ik niet bij ben. Het maakt haar niet uit, wat ik ook zeg. Praat met je kind. Hoe jong ook. Wat had ik graag gewild dat er iemand was die naar mij luisterde toen! Iemand die een keer zou vragen hoe Het met mij ging, en zou vragen wat ik nodig heb. En als je ex probeert nu de geweldige uit te hangen, en het is een spel, dan valt hij vanzelf door de mand. Hebben ze nu wel een super papa? Dan is dat toch heel fijn? En dan kan je daar trots op zijn, of denken, waarom nu wel. Uiteindelijk kiezen de kinderen hun eigen pad wel als ze ouder worden en zelf zien hoe het zit. (Als het gemaakt is). Zo was het bij mij ook en mijn vader. Mijn vader werd een hele andere man toen ze uit elkaar gingen (had een ander) en ik wilde graag daarheen. Maar mijn moeder praatte mij hoofdpijn aan wamt ik moest het zo slecht hebben. Toen ik ouder werd zag ik in dat het BS was. Staat jezelf niet blind op het mogelijke spel wat hij speelt en denk niet te vaak ‘waarom nu wel’. Het is allemaal nog erg vers, maar je kinderen voelen dat en reageren daarop. Waarom mag ik het niet leuk hebben bij papa?? Hopelijk kan je er wat mee. Wens je veel sterkte
Superboy Stef
Praat met elkaar, desnoods ook met zijn ouders. De kinderen hebben er echt niks aan dat mama zwart wordt gemaakt. de situatie is al vervelend genoeg. Ikzelf heb toen ik 16 was de scheiding van mijn ouders meegemaakt en het is echt niet leuk als er over elkaar geklaagd wordt. kinderen moeten niet kiezen. Hopelijk kan je dat je ex duidelijk maken. Veel sterkte!