Sterker, met de kracht van mijn Engeltjes

In het jaar 2014 was ik helemaal blij om het nieuws met de wereld te delen dat ik een TWEELING verwacht !! Maar de blijdschap waa voor korte duur...

In april 2014 kwam ik erachter zwanger te zijn, het was niet gepland maar we waren er blij mee ! In mei 2014 op controles gegaan bij de verloskundige en voor zover alles goed. Ongeveer 2 weken na de controle kreeg ik last van bloed verlies, volgens de gynaecoloog niets aan de hand gebeurd kan wel gebeuren. Zo zijn we met wat rust naar huis gegaan.. De maand juni 2014 was ondanks vermoeid en de extra misselijkheid goed verlopen.

Maar toen kwam de maand juli 2014, ik begon last te krijgen van krampen, maar volgens de gynaecoloog niets aan de hand "het is gewoon zwaar voor je lichaam omdat het er 2 zijn".. Begin augustus 2014 weer een controle en wat bleek mijn baarmoederhals was kort en dat kan leiden tot een vroeg geboorte. Met wat overleg kreeg ik een pessarium om mijn baarmoederhals dicht te houden.

Op 29 augustus 2014 in de middag lag ik samen met mijn dochter van toen 2 in bed toen ik opeens stevige stekend pijn kreeg in mijn buik.. Huilend belde ik mijn vriend op maar die was op werk en kon niet snel komen dus belde ik 112.. Aangekomen in de ziekenhuis bleek het dat ik ontsluiting had en het tijd was om te bevallen... Pff dat was het ergste wat ik kon horen in het bij zijn van mijn familie. Ik ging bevallen van 2 kinderen die geen enkele kans tot overleving hadden..

En zo begon de weeën erger te worden ik moest persen maar er kwam er niets van de baby's wouden er niet uit zo werd het nacht ik kon het niet meer aan ik was zo moe, boos, verdrietig alles in één. "Het gevoel dat je jouw kinderen in je buik voelt bewegen maar weet dat ze toch niet levend zouden blijven. Het persen is dan voor niets. Ik was zo bang".. Laat in de nacht vroeg ik na heel veel pijn en tegen mijn zin in een ruggeprik want zoals ik al zei was geestelijk en lichamelijk moe, zo kon ik samen met mijn vriend en moeder even rusten en slapen..

30 augustus 2014 de ergste dag van mijn leven.. ondanks de ruggeprik kreeg ik stevigere weeën, ik moest nu wel gaan persen maar het kwam niet wat ik ook maar deed, de baby's kwamen niet. De gynaecologen probeerden zelfs met de hand de baby's te helpen maar ook niets.. Toen opeens enkele minuten later ik voelde dat ik moest overgeven, ik kokhalsde in plaats dat er iets kwam, gleed de eerste baby eruit.. Ik was helemaal in tranen uitgebarsten want nu wist ik dat de hoop verkeken was. Snel achteraan kwam baby 2 ...

En zo was mijn verdriet begonnen en niet vergeten die van mijn familie. We hebben twee lieve, mooie baby's verloren. Ik kon van boosheid ze niet zien of vasthouden. Er kwam een psycholoog met mij praten over de gebeurtenis en wat ik wel kan gaan verwachten qua gevoelens. Pas na dat gesprek maar wat later op de dag had ik ze gezien en bij me gehouden, ze waren zo klein maar toch helemaal volmaakt alleen de longen waren niet volgroeid.

Op 31 augustus 2014 kwamen familieleden en vrienden langs om afscheid te nemen en het was heel intens ik heb zoveel gehuild dat ik dacht dat ik gek zal worden. We hebben de kinderen gecremeerd.

Tot de dag van vandaag praat ik met niemand over mijn verlies, ik vertel het voor het eerst zo publiekelijke want jullie kunnen mij toch niet zien.. Maar jullie steun is van harte welkom.

Dit jaar mag ik, als alles goed verloopt, met Gods wil een dochter verwelkomen in de maand juli 2016 maar daar zorgen mijn 2 engeltjes voor.

Bedankt voor jullie tijd om mijn verhaal te lezen. Mijn dochter en zoon daarboven zijn zeker trots op mij door dit verhaal met jullie te delen.