Selfie met lievelingszuster

Als je man een papa-ochtend heeft, ‘even’ een Marktplaats-aankoop op gaat halen in Eindhoven, en dan als hij terugkomt een wel hele bijzondere selfie laat zien van hemzelf, Daniël en… ‘Ben je in Veldhoven geweest…?!’ Veldhoven staat voor ons gelijk aan het Maxima Medisch Centrum. En dat kan niet missen. Zuster Aleys. Breed lachend op de foto. Ik weet nog dat ze bij ons uit de buurt kwam. ‘Echt…?’ Ik weet even niet wat ik moet zeggen en ervan moet vinden of denken. Ja, ik heb manlief er zelf aan herinnerd dat Eindhoven naast Veldhoven ligt. Maar dat hij écht zou gaan…?

Twee weken terug zouden we samen met onze vrienden (we sliepen destijds allebei in het Ronald Mac Donald) voor het eerst teruggaan naar Daniël zijn geboorteplek: het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven. Maar mijn vriendin zag het niet zitten. En achteraf was ik er niet rauwig om. Natuurlijk wil ik een keer terug om aan Daniel te laten zien waar hij geboren is. En een ijsje halen in Veldhoven. Omdat ik dat in die eerste 19 dagen van Daniël zijn leven aan hem beloofd had. Ooit zouden we ipv met zijn tweetjes, met zijn viertjes daar een ijsje eten. Maar dat heeft geen haast. Ik weet niet wat ik ervan moet vinden om terug te gaan. Bang voor de beerput aan emoties die dan loskomen. Aan de andere kant… Als mijn boek af is heb ik zéker een reden om langs te gaan. Het eerste hoofdstuk van mijn boek ‘Vasthouden direct na de geboorte’ begint immers op de OK in Veldhoven. Veldhoven heeft mij geleerd hoe belangrijk vasthouden is. Dat het levensreddend kan zijn.

Ik zit op het krukje in de keuken terwijl manlief nog even een lunch klaarmaakt. Hij steekt mij ook een broodje met brie met sla toe. ‘Ze hing aan mijn lippen. Haar werkdag kan vandaag niet meer stuk’. Ineens breek ik. Aleys. Veldhoven. Er gaat weer even ‘een luikje open’. Ik wist niet dat ik er nog steeds zo om kon huilen. En woorden vinden voor wat mij precies zo raakt kan ik maar moeilijk vinden. Manlief begrijpt het en weet dat een knuffel voor die moment genoeg is.

Als manlief na een dikke knuffel de deur uit is zoek ik het fotoboek op. Zondag 10 juli 2016. We kwamen die dag de schrik te boven van het belletje van de arts twee nachten ervoor. Opgelucht dat hij weer opknapte van zijn eerste infectie en dat hij het weer ‘gewoon’ op de ademhalingsondersteuning redde en zonder beademing kon. Ik lees in het fotoboek dat oom Harm-Jan en tante Hanneke die dag langskwamen. Met een grote mooie kaart die Daniel zijn hele ziekenhuisperiode meeging: ‘Je hoeft niet bang te zijn, al is er zorg of pijn. De Heer zal als een muur rondom je leven zijn.’ En, ik glimlach om de laatste regels van het dagboekstukje. ‘Vannacht gaat papa voor het eerst bij jou slapen. Of beter gezegd: mét jou. Heel de nacht bij papa op z’n borst. Wat moet dat lekker zijn. ? Mama slaapt in het RMD huis.’

Okey, lieve lezers, ik blijf hier vanmiddag samen met mijn lieve kindjes even in mijn veilige cocon en geniet van hun geklets. Marilyn blij met haar poppenluier en Daniël is al druk bezig met zijn ‘waterspuit’ in de keuken. Marilyn: ‘Als je weer een baby krijgt en je in het ziekenhuis bent, kun je deze luier gebruiken mama’. En Daniël: ‘Hoe heette mijn zuster ook al weer, mama? Spelen de kindjes ook met Duplo in het ziekenhuis?’