Samengestelde gezinnen, PTSS en een grote portie liefde.

Lang, lang geleden toen ik een jong, klein prinsesje was zijn mijn ouders gescheiden. Ik was 2. En ik weet helemaal niets van die tijd. De reden dat mijn ouders uit elkaar gingen doet er niet meer toe, maar ik heb mijn vader daarna tot mijn 13e niet meer gezien. Tot hij contact met mijn moeder zocht toen mijn bonus vader overleed.

Mijn stiefvader was een grote (in mijn herinnering dan, volgens mijn moeder was hij maar 173) Surinaamse man, met lange dreadlocks en een zware stem. Hij speelde gitaar en leerde mij heel geduldig Engels.

Jep, ik was een wit blond kind, met blauwe ogen en een donkere papa. Je moest eens weten hoeveel mensen er met open mond naar ons gekeken hebben.

Ik kan me dan ook nog goed herinneren dat toen ik op school zat in Rotterdam en thuis kwam met een blauw oog (rustig aan moeders, het was groep 3.) Hij naar school ging en zo boos was dat ZIJN dochter een klap had gekregen. Of toen mijn achterneef mijn Mickey Mouse puzzel stal hij alleen maar 'Wat doe jij?' hoefde te zeggen en mijn neef in huilen uitbarsten. Hij had nog nooit een donkere man gezien. Kan je in deze tijd bijna niet voorstellen.

Met mijn moeder kreeg hij dan ook nog 2 kinderen. Mijn zusje en broertje. Ik had dus een awesome papa. En dacht er helemaal niets van. 'Stief' papa was voor mij een raar iets. Hij was gewoon mijn vader. Die 1 keer in de week zijn fooienpot omgooide om Chinees te halen , mij ijsjes gaf bij elke leerling in zijn leswagen of op mijn flikker wanneer ik weer eens niet wilde luisteren. Papa wordt je niet, dat ben je. En dat liet hij mij zien.

Toen hij overleed toen ik 10 was stortte dan ook alles in. Hij overleed in Suriname, waar hij dacht beter te worden En ik heb hem nooit meer gezien.

Mijn biologische vader belde niet lang hier na naar mijn moeder. Hij kon mijn vader weer zijn, zei hij tegen mijn moeder aan de telefoon. Ze heeft altijd haar nummer, lekker ouderwets. In het telefoonboek laten staan. Zodat de deur altijd open bleef. Mijn moeder wilde eerst zien dat er moeite gedaan werd. Er waren flink wat jaren overheen gegaan. Natuurlijk mocht hij contact met mij, maar op mijn tempo en niet die van hem.

Ik weet niet zo goed meer hoe lang hierna, maar voor mijn gevoel kreeg ik niet lang hierna de eerste brief van mijn biologische vader. Ik was ergens blij dat mijn vader contact wilde, maar dit was heel dubbel. Ik was net mijn vader verloren en hoewel ik heel nieuwsgierig was naar mijn vader. Gaf dit een soort kortsluiting in mijn hoofd. Hield ik dan minder van mijn stiefvader. Wat nou als mijn Bio Vader weer weg ging. Lijk ik op hem? Allemaal dingen spookten systematisch door mijn hoofd.

Ik weet dat ik veel huilde in die tijd. Gelukkig had ik mijn opa, oma mijn gezin. Mijn grootouders zijn echt mijn tweede ouders. Opa bracht en haalde mij altijd van school, eigenlijk was ik vrijwel altijd daar vanaf kleins af aan, omdat mijn moeder snoeihard werkte voor ons en haarzelf.

Niet lang hierna verhuisden we van Rotterdam naar een dorpje bij Aalsmeer, waar we met de nieuwe man van mijn moeder, ook een Surinaamse man, gingen wonen. 300 graden anders was het hier. Voornamelijk blanke mensen. Niet multicultureel en echt heel eenzaam zonder familie en vrienden.

Mijn opa en oma miste ik zo erg. Komen we aan als ras Rotterdammers. Onze humor soms verkeerd begrepen. En wij hen soms niet begrepen. Een lekker accent, ja toch? Niet dan?! Ook waren ze destijds nog best racistisch in het kleine dorp. Vaak genoeg het 'N' woord gehoord als ik met mijn kleine broertje en zusje van, 3 en 5 op straat liep. Noem me naïef, maar wij zijn niet opgegroeid met kleurverschil. Het was er, ik was blank. En zij waren gekleurd, maar het is mijn familie dus het zal mij aan mijn reet roesten of ze bruiner waren dan ik. Ik wist dat de Hindoestaanse buurvrouw heerlijke Bara's maken kon en dat de Somalische buurjongen kneiter goed voetballen kon en de Duitse buurman gaf me altijd bier peulen met limonade als ik weer eens met mijn snufferd de straat van dichtbij wilde bekijken. We aten net zo makkelijk boerenkool met spekjes als Roti.

Ik wist niet dat het door te verhuizen naar een plek waar mensen je levensloop niet kennen soms zoveel reacties oplevert. Onze gezinssituatie was (is) niet standaard. 3 kinderen, verschillende vaders. 1 niet in beeld, door zijn keuze dat wel, 1 overleden en een huidige man. 1 blank kind, 2 getinte kinderen en nog een kind onderweg.

Joh. Ik denk dat als het voor mij niet de normaalste zaak van de wereld had geweest ik ook even achter mijn oren gekrabd had van eh, hoe zit dit. We hebben dan ook de meest rare vragen gehad.h

Ben je geadopteerd?

Heb je een huid ziekte?

Ben je een pleegkind?

Was jij ontvoerd?

De wildste verhalen, maar goed. Ergens ook heel goed te begrijpen. Zo zie je maar dat de afgelopen jaren er veel meer begrip gekomen is. De nieuwe generaties zijn veel meer open minded en ik wordt blij van de verscheidene nationaliteiten op straat. Toch heeft het me een leven gegeven die ik me niet voor ogen had. En als we in Rotterdam waren gebleven, had ik mijn lieve man niet ontmoet op een avond in de kroeg, had ik handbal niet leren kennen, mijn dochter niet gehad en heel veel vriendinnen moeten missen. Ook zie ik het als levenslessen. Sommige waarvan ik ze liever niet gehad, maar zulke ervaringen leerde mij empathisch te zijn en niet zo snel te oordelen op wat je ziet, of hoort. Maar ik dwaal weer eens af. Zal eens niet.

Helaas ben ik na de verhuizing naar ons dorp in een gat gevallen, ik miste mijn familie, had een intens zwart zelfbeeld en voelde me eenzaam. onbegrepen en wilde eigenlijk gewoon niet (en eigenlijk stiekem toch wel) opvallen. Er speelde misbruik door een bekende en ik wist niet goed wat ik met mezelf aan moest. Gelukkig had ik de handbal en kon ik flink wat van die frustratie en boosheid kwijt in het weg stompen van de bal. En het bijna dagelijks sporten. Teamsport hield mij overeind, ik maakte er vriendinnen, op school maakte ik vriendinnen. Langzaam aan ging het beter, dacht ik mezelf weer te vinden en kwamen er andere vraagstukken. Dingen die ik niet begreep. Mensen nam ik van alles kwalijk, terwijl deze lieve mensen zelf ook roeiden met de riemen die ze hadden. Of die boot nou zonk of doorvaart. Je doet alles met de beste intenties. Er spookten gewoon allemaal onbeantwoorde vragen in mijn hoofd. Twijfels.

"Waarom was ik niet bij zijn begrafenis, Zag hij mij wel als zijn dochter, Vinden mensen mij raar, waarom ben ik zo, Waarom gebeurd dit, Had het beter geweest als we in Rotterdam gebleven waren? Waarom wilde mijn eigen vader mij niet"

In 2016 overleed mijn opa. En eigenlijk zorgde dit ervoor dat ik eindelijk het aandurfde om een psycholoog te bezoeken. Dit was geen grote stap, dit was voor mij de grand canyon. Gutte gut. Wat zag ik er tegen op om mijn hele hebben en houden te delen met iemand die natuurlijk geen zin heeft en mij een ENORME zeiksnor vind en knikt en in haar boekje schrijft.

Ja, zo gaat dat dus niet hé. Heb daar toch gehuild. Tranen met tuiten. Ik heb me bevrijd gevoeld en tegelijk gevangen in een hokje, de angsten kregen vorm. En het beestje kreeg een naam.

PTSS, paar therapieën en alles is weer perfect. Toch?­

Nee, totaal niet, het was een proces. En ik ben tot de conclusie gekomen dat naar mijn mening een goede psycholoog net zo belangrijk is als het hebben van een huisarts.

Als het als normaal gezien wordt zien heel veel mensen het niet meer als laatste strohalm. En ik zie niet in wat er mis is met het hebben van een goede hulp. Iemand onbevooroordeeld die naar je luistert en je handvatten geeft. Als die klik er is, kunnen er hele mooie dingen gebeuren met je mind set. En niet eens alleen voor heftige gebeurtenissen. Ook om je zelf te ontwikkelen.

Inmiddels ben ik mama, en krijgen we langzamerhand ons leven op de rails. In december de sleutel van onze woning. Verwerken we het ruige afgelopen jaar. 

Ik heb door het wonen in 'ons' dorp mijn geweldige man leren kennen, vrienden gemaakt, mijn favoriete sport gevonden en kan ik die beoefenen en weet ik nu dat 'normaal zijn' niet bestaat, dat is een verzonnen concept, want in de loop der eeuwen zijn de eisen die bij het woordje normaal horen flink veranderd. Ik geniet weer. Ondanks de afgelopen zware tijd. Zie ik mooie dingen. Die zijn er genoeg. 

Mijn stiefvader? Hield van me. Ik heb mooie momenten met hem gehad. Het niet bij de begrafenis zijn was een keuze. Een die ik niet hoef te begrijpen, maar een die ik wel heb moeten verwerken.

Mijn biologische vader? Is wie hij is. En kan de tijd ook niet terugdraaien. Misschien wil hij dat wel. En misschien ook niet.

De rare vragen van mensen? Dit was onwetendheid en nieuwsgierigheid. Je bent nooit te oud om te leren.

En dit dorp, deze plek. Is een deel van mijn leven. Zonder dit dorp was ik niet wie ik nu ben.

Ik heb mijn familie en vrienden van wie ik heel veel houd.

En dat is Amber.

Met mijn geschiedenis, gebreken, mijn eigen fouten.

Maar ook Amber, met mijn hopelijk nog uitgebreide toekomst en de mensen die ik graag zie.

Als mama van Marley maakt dit mij bang. Ik wil haar dolgraag de jeugd geven die ik soms zo gemist heb. Een vader en een moeder die er altijd zijn. Ik vind dit zwaar, want hier in streef ik naar perfectionisme en die bestaat niet. Marley is nu nog 7 maanden, maar die gaat hopelijk opgroeien tot een meid met haar eigen mening, passies en twijfels. En niets wat ik doe gaat kunnen veranderen. Gelukkig, hoe eng dat ook is. Ze zal haar eigen fouten gaan maken. En we gaan onze meningsverschillen krijgen. Ze zal keuzes van mij niet begrijpen en dit anders aanpakken, maar ik hoop dat ze blijft zien dat ik altijd het beste voor haar wil. Met houden van komt loslaten. 

Gelukkig is ze nog zo klein en mag ik haar nog jaren koesteren.