Poetsen

Toen Jax en Jay jay ons tweeën kwamen vergezellen kwam er natuurlijk verandering in onze dagelijkse schoonmaakroutine. Het kon nu niet meer wanneer wij er zin in hadden. Zin hadden we al nooit naar goed, het hoort erbij. Toen de mannen dus net gezellig in ons huisje kwamen, kwamen we erachter. Zin is echt de deur uit. We gingen nu schoon maken tussen de bedrijven door. Dat werkte natuurlijk niet. Net de poetsdoek in je handen en dan is er natuurlijk weer iets. Dus.. dat werkte niet. Op een gegeven moment ontstond het zo dat er eindelijk een soort gat kwam iedere avond. Het waren niet de feestelijkste tijden maar laten liggen kun je misschien een dagje toen, maar daarna word het alleen maar erger. (Daar waren we achter gekomen toen we allemaal ziek waren, wat een bende) Je schiet er niets mee op..dus, stond ik iedere dag tot een uur of 23.00 dat te doen. Het gebeurde tenminsten. 

Gelukkig begonnen de mannen zich steeds meer op elkaar af te stemmen. Heel af en toe deden ze samen een dutje. Dan kon er dus ook weer wat gedaan worden. Sommigen verklaarden me voor gek. " dan ga je toch ook lekker slapen" zeiden ze dan. Ik zei dan. "Nee. Slapen kan ik niet als ik weet dat die bende op mij wacht. En hoe vreselijk is het om beneden te komen en dan een explosie aan te treffen. Niet humeur bevorderlijk. Dus bleef ik gewoon mijn ding doen. 

Poetsen, het is absoluut niet mijn hobby. Het moet. En eerlijk is eerlijk als je naar een bende kijkt word je helemaal onrustig. Dit neemt niet weg dat ik een rommelkont ben. Rommeltje liggen er wel. Als het maar schoon is. Toch vind ik het weleens lastig. Zo overdag heeft het voor mn gevoel zo weinig zin als ik weet dat jax en jay jay nog moeten eten. Eten willen ze zelf doen anders eten ze niet. Maar oooh wat een zooitje. Systeem in het schoonmaken heb ik niet. Ik kijk gewoon waar ik last van heb. 

Toevallig had ik afgelopen middag geluk. Jax en Jay jay deden een iets langer dutje dan gebruikelijk. Dit wist ik natuurlijk vantevoren niet, maar achteraf kon ik meer doen dan ik gehoopt had waardoor ik nu ook deze blog kan schrijven. Toch was het vandaag wel een soort van fijn. Drukke dagen achter de rug. Ik merkte ook dat ik vanochtend wat geprikkeld wakker werd. Hup. Muziek aan, meezingen en lekker poetsen. Jaaa, het werkt ook nog wel een soort van therapeutetisch. 

Poetsen, het zal ook nooit mijn hobby worden. Maar we doen het gewoon. Ik probeer het voor de jongens leuk te laten lijken. Wie weet werkt het en gaan ze als ze nog meer meehelpen dat daarna ook nog een tijdje doen. Toch voelt het ook fijn om in een lekker fris huisje te zijn. 

Hoe poets jij? Vind jij poetsen erg? Heb jij een systeem? Een soort rooster? Wat werkt voor jou? Ik ben heel benieuwd!

Liefs Miranda