Snap
  • Nieuws
  • overlijden
  • verdriet
  • schoonmoeder
  • verwachting
  • in
  • overlijden,
  • rouw,
  • afscheid,

Onverwacht overlijden

Over het plotselinge overlijden en hoe Marley op haar oma lijkt.

In mijn op een na laatste blog vertelde ik over hoe de gezondheid van mijn schoonmoeder plots achteruit ging en dat wij ons huis hadden opgezegd om bij hen in te trekken terwijl er een aanbouw gebouwd zou gaan worden, zodat we elkaar zouden kunnen helpen.

Het ging mis met haar gezondheid, ze kreeg last van een raar kuchje en ze voelde zich echt niet lekker. Eerst wuif je het weg als naweeen van de operatie, maar op een bepaald ogenblik realiseerden we ons allemaal dat er misschien toch maar eens een huisarts langs zou moeten komen. Na bloed afnames bleken de ontstekingswaarden hoog, te hoog. En na herhaaldelijk prikken werden ze niet beter oook, sterker nog. Alleen maar hoger. 

Longontsteking was het zei de arts. Daar hadden we geen twijfels over, maar heftig was het wel. Wat moet je nou doen als er net een deel van je long verwijderd is en er nu longontsteking op speelt? Ja niets. Mooi klote. 

Na de echo lachte ze nog, ze snapte niets van die stomme echo. Ze vond het meer op een kat lijken. Of ik me had laten dekken door een hitsige kater.

Wat een mooi moment voor haar zou zijn na lang ziek zijn, ging helaas niet door. De derde echo. Ze kon  niet mee, ze trok het niet. hoe graag ze het ook wilde. Ze moest nog enorm huilen. de verloskundige had de vorige keer niet erg aardig gedaan en ze wilde ons steunen. En natuurlijk haar kleinkind voor het eerst zien zwemmen in die baarmoeder van mij. 

 Na de echo lachte ze nog, ze snapte niets van die stomme echo foto's. Ze vond het meer op een kat lijken. 

-Of ik me had laten dekken door een hitsige kater.-

Godzijdank niet, dan had ik een heel nest vol gehad. Vond die ene koter al spannend.

Helaas was het bezoek van de huisarts de dag erna niet zo heel fijn. Prikken was een hel door de chemo en dit koste erg veel moeite. we hoopten dan ook allemaal dat dit voor nu laatste keer was en dat de waardes gedaald waren. Maar nee, deze bleven maar stijgen. Toen was het moment daar, schoonmoeders moest opgenomen worden in het ziekenhuis. Ze was bang, maar niet meer zo bang als ze eerst was. De kanker was immers weg, toch?

Toen was het moment daar, schoonmoeders moest opgenomen worden in het ziekenhuis.

Snap

Ja, dat wel. Maar haar ontstekingswaardes bleven stijgen. En ze had het benauwd. Heel benauwd. Elke dag gingen we langs. Tot die ene dag.

Die woensdag had ik me ziek gemeld. Ik redde het niet meer. De stress, het huishouden thuis, bij mijn schoonfamilie, maar vooral mijn lichaam liet me flink in de steek. Leuk joh, vanaf mijn 12e fanatiek gesport. Altijd kneiter hard getrained en denkende dat ik een mega sterk lijf had die de zwangerschap wel even zou 'roggelen.' Nope, niets was minder waar. Mijn oude stuit breuk speelde parten. Ik kon op de meest random momenten door mijn hoeven zakken en mijn benen voelden alsof ik met een teen lekker in een stopcontact had zitten poeren.

Die dag liet ik de geluks budha vallen. Ik dacht nog ' Jeetje, als dat maar geen ongeluk betekent.'

Verder niet meer bij nagedacht.

 S'avonds kozen de meesten er voor om die avond niet langs te gaan. Even een keer bij werken of gewoon vroeg naar bed. Ivar ging wel. Even een salade brengen.. Dat ziekenhuis eten ook.. Smaakte naar karton, grapten we nog lachend. 

Dat ziekenhuis eten ook.. Smaakte naar karton, grapten we nog lachend.

Die nacht ging de telefoon midden in de nacht wel heel vaak. Was het de wekker? Nee, het was pas 3 uur.. Wie kon er in hemels naam bellen om deze tijd. Mijn schoonzus belde, of schoonvaders er was en of ik hem wakker wilde maken. Schoonmoeders was weggevallen tijdens het praten met een verpleger.

Die dag na het wakker worden is iedereen op de hoogte gesteld. We dachten nog. Er is niet zo veel aan de hand. Anders hadden we het wel al gehoord. Ze appte alleen niet, oh ze werd in slaap gehouden. Om 12 uur zouden we die kant op rijden. Toen er al heel rustig werd gebeld of we onderweg waren. Ze hebben niets gezegd. Logisch ook. Want eigenlijk bleek er al duidelijk te zijn dat Ivar zijn moeder niet meer wakker ging worden. Al was het echte verlossende woord nog niet gevallen..

Toen we aankwamen zagen we het meteen. Iedereen stond te huilen in de gang. 

Die avond is er afscheid genomen. Ze is sinds het wegvallen niet meer wakker geweest.

Uiteindelijk bleek dat er door de straling zo veel beschadigd was, dat de spier die de long stomp moest afsluiten had gelekt en was los gegaan. Het was dus geen longontsteking, maar het was een ontsteking in de borst. Er zat een open wond. Ik zal de verdere details besparen, maar het was een samen loop en haar wakker laten worden had inhumaan geweest.

Ik kan me niet voorstellen wat mijn schoonfamilie gevoeld heeft. Je moeder is toch echt de spil. En ondanks dat zij en ik onze menings verschillen hebben gehad, was ze een vrouw met een hart van goud. Met de beste intenties en ze deed alles voor haar familie. Ook voor mij. En dat betekende soms tough love. Ze was en is nogsteeds de spil die hen bij elkaar houdt.

En ik heb zo veel respect voor haar.

We hebben samen, Ivar en ik, nog afscheid kunnen nemen voordat we dat met zijn allen zouden doen. Iedereen kreeg zijn/haar moment.

We hebben haar ingefluisterd dat ze nog een kleindochter zou krijgen. Dat we haar zouden missen. En dat ze vernoemd zou worden naar haar. Dat vonden we een mooie bekroning voor haar.

Marley elena Hendrina.

Nadat we allemaal bij haar waren is de beademing uitgezet en is ze rustig ingeslapen, terwijl ze vastgehouden werd en iedereen elkaar steunde.

Onze dochter Marley lijkt belachelijk veel op haar oma. Ze is pas 4,5 maand, maar ze is zo duidelijk in wat ze wil (vooral niet wil LOL.) Is lief en nu al zo sociaal.

En ook nog eens een evenbeeld qua uiterlijk.

Ze leeft verder in haar, in ons. En we missen haar heel erg..

vergelijk zelf maar!

Snap

In het volgende blog hebben we het over de ziektewet. Mijn baan die niet verlengd werd ' omdat ik zwanger was.' De begrafenis en onze woonsituatie nu aangezien de aanbouw niet door ge gaan is en we nogsteeds geen woning hebben...

4 jaar geleden

? mooi en emotioneel. Echt een evenbeeld met haar oma! Wat zal de trots zijn geweest!