"Nog even blijven zitten hoor, kleine vent"

Huilend lopen we het ziekenhuis uit. De radioloog heeft aangegeven dat hij voor 95% zeker weet dat het kanker is. Dat slaat in als een bom. Hoe dan? Ik ben nog geen 30, er zit niets in de familie, gewoon  hoe dan? En hoe gaan we dit aan iedereen vertellen? Niemand weet dat we in het ziekenhuis waren, iedereen zit met spanning op ons kindje te wachten. " Dit weekend moet je nog even blijven zitten hoor" fluister ik tegen mijn buik. Maandag krijgen we de definitieve uitslag. Er volgt een weekend vol emoties, we vertellen het aan onze ouders, broers, zussen en beste vrienden. Ergens sprankelt er een klein beetje hoop. Misschien heeft de radioloog het fout. Misschien horen wij wel bij de 5%. Maar ergens weten en voelen we het ook wel: het is niet goed. We proberen onszelf zoveel mogelijk af te leiden, we zijn weinig thuis en zoeken de mensen op die ons lief zijn.

Maandag eind van de middag hebben we een afspraak in het ziekenhuis. Mijn ouders gaan ook mee. En wat we al aanvoelden is waar: kanker. Hoe en wat weten ze nog niet precies. Nog niet alle uitslagen zijn binnen. Vrijdag horen we meer. We praten over de bevalling. Vandaag ben ik namelijk uitgerekend en mijn gevoel zegt dat ons kindje eruit moet. Hij kan niet blijven zitten nu ik weet dat er iets in mijn lichaam zit  wat er niet hoort. Hij moet eruit. Dinsdagmiddag hebben we een gesprek met de verloskundige, hoe nu verder? Het ziekenhuis ziet geen noodzaak om te bevalling in te leiden. De behandeling kan ook iets later beginnen. Maar zo voort het voor ons niet... die behandeling had al gestart moeten worden. Die borst moet er nu meteen af. Niets wachten, ik moet beter worden. Dit kindje heeft een mama nodig!