Net met verlof en BAM! daar knallen je vliezen....

Pak er maar een kop thee er bij… Een zak chips of popcorn… Mijn eerste blog is IETS te lang uitgevallen… Maar… Hopelijk wel de moeite waard om te lezen!!

Na een lange tijd een kinderwens te hebben gehad was het in Januari 2014 raak! Pats boem! Zwanger! Ons geluk kon echt niet op! Maanden leefde ik op een mooie “blauwe” wolk! Tot week 30 ging alles mij fantastisch goed af. Daarna werd het erg zwaar en ging toch een klein beetje de overlevingsstand aan.
Op 1 September vertrokken mijn ouders met mijn broer, schoonzus en nichtje naar Oostenrijk voor 14 dagen. Ze twijfelde nog of ze dit jaar wel konden gaan i.v.m. mijn zwangerschap. Vorig jaar beviel namelijk mijn schoonzusje op de laatste dag van hun vakantie, wat als dat nu weer zou gebeuren??? Als grapje gaf ik mijnvader een kus en bumpte met mijn buik tegen die van hem. Ik zei “kijk maar goed opa, want als je thuis komt zal deze buik er niet meer zijn”. Geïrriteerd zei hij dat ik de goden niet mocht verzoeken en die buik gewoon moest laten zitten waar hij zat tot hij terug zou zijn…

Op vrijdag 5 September was het zover, mijn laatste werkdag, ik kon weer lekker gaan genieten en niets meer moeten, mijn verlof ging in! Nog maar 4 weekjes tot de kleine vent zich zou melden.
Zondag 7 September hadden we met vrienden nog een uitje voor de boeg. We gingen eventjes kijken bij de Wereldhavendagen in Rotterdam. Joost, onze vriend, zette de auto (achteraf) te ver weg van het evenement vandaan, natuurlijk liet ik mij niet kisten en zei dat het een makkie zou worden. (3 weken ervoor had ik nog “per ongeluk” 42 kilometer gefietst, dus moest dit een makkie zijn). Al waggelend liepen we er heen, genoten van het evenement en liepen terug naar de auto. Mijn voeten waren bizar opgezwollen! Ik leek Shrek wel (ze miste alleen de groene kleur), en ik moest om de 4 meter wel stoppen omdat ik het gevoel had dat ik in mijn broek zou plassen.

We aten nog wat gezellig met elkaar maar ik viel haast om van de slaap.
In bed keken we nog even tv en vielen we in een diepe slaap….

Tot ik om 1.20 naar de wc moest, zoals elke zwangere vrouw wel kan beamen is dit niet gek of uitzonderlijk, ik ging in die tijd wel zo’n 5x per nacht er uit, maar ik had nog nooit gehad dat ik de wc niet haalde of net als nu heel mijn ondergoed al onder geplast had. Ik schrok me werkelijk rot. “Ben ik incontinent geworden???” Dacht ik meteen! Vooral dat het bleef lopen als ik ook maar met me billen bij elkaar geknepen waggelde naar het toilet.
Zou het…. Dan toch??? …. “Nee joh! Ik ben nog maar net 36 weken zwanger! Dat duurt nog een paar weken Maris!” Sprak ik mezelf toe.
De verloskundige gaf aan dat je het vruchtwater op moest vangen en het moest controleren. Tsja… Ik had in de badkamer nog niets neergezet, het enige wat er stond waren een paar mooie blauwe waxinelicht houdertjes. Na een lucky shot zat deze vol en kon het controleren beginnen. Ik kwam er steeds meer van terug dat het dus geen urine kon zijn, het bleef maar lopen! Shit! Nee! “Me ouders zijn nog op vakantie, de kleine zijn kamertje is nog niet af, het huis is een bende!” alarm bellen in mijn hoofd gingen af…
Wat is het allereerste wat ik moet doen? Waren mijn gedachte. “De vluchtkoffer!” deze stond namelijk ook nog niet klaar, ik wilde namelijk nog wel wat te doen hebben in mijn verlof… Ik grits een tas uit de kast en ineens hoor ik uit de slaapkamer een stemmetje komen. “Maris… Maris??? Wat ben je nu allemaal aan het doen???” Ohja! Mike… Snip… Hoe moet ik hem nu gaan vertellen dat hij vandaag niet hoeft te gaan werken maar dat hij vandaag papa gaat worden? Ik stotter dat mijn water gebroken is en dat ik de koffer aan het pakken bent.
Meteen sprong hij uit bed! “Jij gaat even zitten” beval hij en schonk wat te drinken in en hoorde gestommel in alle kamers. Eenmaal beneden drong het tot me door dat 36 weken onder de normale grens is en ik misschien de verloskundige eerder moest contacten.
Zo gezegd zo gedaan… En ik belde het nummer van de verloskundige. “Sorry dat ik u stoor… U spreekt met Mariska en ehh… Mijn water is gebroken…” ze stond serieus binnen 5 minuten op de stoep. Alsof ze om de hoek gebivakkeerd had en wist dat het vandaag de dag van mijn bevalling zou zijn… Haar haar stond wel echt alle kanten op… In de auto richting het ziekenhuis grapte mijn vriend nog “ze was zo snel omdat ze op de bezem was schatje”, ik schoot in de lach! Weer voelde ik warm water lopen en bedankte hem vriendelijk… Het cadeautje zal hij later terug vinden op zijn bijrijdersstoel ;-).

Midden in de nacht reden wij naar het ziekenhuis, tot wij linksaf wilde slaan op de hoofdweg en deze volledig afgesloten was, we moesten de omleiding volgen en volgde de letter A. Zo gezegd zo gedaan, we reden in de middle of nowhere over een straat met kinderkopjes, hier kreeg ik mijn eerste goede wee. Heerlijk! En guess what… We kwamen weer uit bij de straat waar wij gestart waren. Mike zat gespannen achter het stuur en reed de afgesloten weg in. Tot we bij de wegwerkers terecht kwamen. De beste man had om half 2 snachts wel een dronkenlap verwacht die zomaar een afgesloten weg in zou rijden maar geen zwangere vrouw met een stuiterende man er naast. Toen mijn vriend verteld had dat ik weeën had en moest bevallen werd er actie ondernomen, rennende mensen die ons over deze weg heen loodste en ik voelde me net de koningin. Aan alle kanten werd er geroepen “ succes wijffie!” “zet ‘m op he!” “knallen!”.

We besloten mijn ouders maar op te bellen. Vriendlief mocht het woord doen want ik zou toch alleen maar huilen en stotteren en dan zullen ze zich vast rot schrikken…. Hopelijk hadden ze de telefoon wel aanstaan midden in de nacht??? Gelukkig… Mijn moeder nam slaapdronken op. Mike zat haar te plagen en vroeg haar waarom we haar midden in de nacht wakker zouden bellen? Ik kon het niet laten… Het was sterker dan mijzelf en begon, als een kip zonder kop, te huilen, snikken, hakkelen, en enige wat ik kon zeggen: “mamaaaaaa me broek is nat!” gelukkig kletste vriendlief er overheen dat het goed ging en we hun later nog met goed nieuws zullen contacten.

Na een snelle rit (vriendlief reed overal veeeeeeeeeeel te hard) reed hij bijna door de slagboom heen. Toen ik aangaf dat ik nog geen regelmatige weeën had en het nog allemaal goed ging werd hij gelukkig ook iets rustiger.
I.p.v. netjes een parkeervak uit te zoeken werd de auto op de middenstip voor het ziekenhuis geparkeerd en haalde hij een rolstoel. Toen ik aangaf dat ik makkelijk kon lopen zei hij “Maris… Niet zo eigenwijs… Ik heb dit gezien in de voorlichtingsfilm, je MOET in een rolstoel naar binnen!”
Achteraf hadden we makkelijk nog een rolstoel kunnen nemen voor het vluchtkoffertje…. Dit was namelijk geen kofferTJE maar 2 tassen en 2 bigshoppers vol echt…. Ehhh… spullen die ik nooit zou gebruiken. Ik had bijvoorbeeld om een boek gevraagd, hij wilde goed doen en wist niet welk boek ik bedoelde en had er dus 5 boeken ingepakt! Tsja… Zo lief maar zoooooo onnodig ;-).
Eenmaal binnen werd ik aan alle toeters en bellen gelegd en vertelde de verloskundige dat ik vandaag toch echt trotse moeder zou gaan worden van ons zoontje. Ik moest zo aan het idee wennen… Ik dacht bijvoorbeeld dat ik nu mijn 4 weken verlof kwijt zou zijn… Dat er van alles mis kon zijn met de kleine… Mijn familie die 1000 km verderop zaten… Ik ben echt eerlijk, ik hoor zoveel meiden zich zo druk maken de laatste weken dat ze er echt op zaten te wachten te bevallen… Van mij mocht het nog weken duren, ik genoot van mijn buik! En nu juist kon alles lekker rustig aan gereed gemaakt worden thuis en ineens is het moment waar ik al als kind mij druk om maakte daar…
Want zeg nou zelf… Bevallen doet toch zeer???

Langzaam werden de weeën heftiger, ik moest de hartslagband zelf op mijn buik gedrukt houden zodat we de hartslag goed in de gaten konden houden. Toen dit niet meer lukte hebben ze een zendertje op de kleine zijn hoofdje gezet en had ik zelf ook meer bewegingsvrijheid tot…… Ik me bedacht dat ik nog niet naar de wc geweest was die dag!!! Ook van die verhalen…. Dat je zomaar de verloskundige onderkakt! No way! Ik wil wel netjes voor de dag komen hoor! Snel druk ik op het belletje en ik geef aan dat ik naar het toilet moet, zustertje knikt en komt terug met een po. Een PO? No way!!! Gedachtes verzetten Maris… Gewoon doen! Maar…. “Misschien kak ik m tot de rand toe vol?” Ach… Beter dat dan in de verloskundige haar gezicht toch??? Pffff ik werd gek van al die gedachtes en kon het dus echt niet. Met het schaamrood op de kaken het uitgelegd en werd losgekoppeld en ondersteunend naar de wc gebracht. De zuster bleef er naast staan, toen ik zei dat het misschien wat langer ging duren omdat ik probeerde een grote stinkende boodschap neer te leggen zei ze met een geweldig Antilliaans accent “oh noh! Dan ga ik even weg hoor!” Geweldig mens! Maar na een kwartier op die wc te hebben gezeten wilde het toch echt niet lukken… Tussendoor kwam de verloskundige nog kijken en zag hoeveel pijn ik had bij een wee, ze adviseerde mij toch echt wel pijnstilling te laten gebruiken, ik moest het uiteraard zelf weten maar we zijn nu in een tijd waar je geen pijn moest hebben maar kon hebben.

Om 8.30 kwam de nieuwe verpleging zich voorstellen, tussen de weeën door lekker gekletst en stelde de verpleegkundige mij gerust en vertelde mij dat ik mijn 4 verlof weken echt niet kwijt was maar er bij geteld waren, ik had dus 16 weken volledig verlof met mijn kleine ventje! Hoe super!! De weeën kreeg ik niet meer weg gepuft en ik wilde toch echt wel een ruggenprik. Op dat moment had ik nog maar 5 cm ontsluiting. Ik werd meteen naar beneden gereden, Mike werd in een fantastisch blauw pak gehesen en ik werd geïnstalleerd tot… die ene wee… Ik riep de voorbij lopende zuster dat ik beneden een onwijze duw voelde, volgens haar kon dit niet, ik had immers nog maar 5 cm ontsluiting, de draak kwam los in mij en vroeg haar of de arts te halen of ik zou hem in haar armen laten schieten. Ze rende snel weg en kwam terug met de arts, deze voelde en zei “kom op meid! We gaan naar boven! We gaan die knappe vent van jou ter wereld brengen!”.

Eenmaal boven begon het persen, dit duurde echt onwijs lang. Tussendoor nog even naar buiten getuurd… “Zo zonde om met dit mooie weer binnen te liggen he?” Zei ik tegen Matthija, mijn verpleegkundige. “ Nou meid” zei ze, “we kunnen je ook even het dak op rijden hoor als je dat wilt?”. Blond als ik was dacht dat ze dit meende….

Ik was het persen echt zat… Ik zei tegen vriendlief… Ik wil niet meer… Totdat hij met het geniale idee van het jaar kwam! “Schat” zei hij… ‘Als jij mijn kind heel aflevert krijg jij van mij vanavond sushi!”
Ik ging zo fanatiek persen dat een klodder spuug mijn lippen ontsnapte en rakelings langs de verloskundige haar wang vloog… Volgens mijn vriend deed ze een Matrix beweging en hebben ze onder het persen de slappe lach gekregen samen… En ik?? Maar bikkelen ;-)

Na 50 minuten persen gaf de verloskundige aan mij een handje te helpen, “bij de volgende wee knip ik je in meid!” Tijdens die wee deed ik mijn ogen open en zag haar een partij stoeien met die schaar… het leek alsof ze de heg aan het knippen was… Na deze wee vroeg ik of het gelukt was, maar helaas… Ze vroeg of ik aan paardrijden deed? Toen spuugde ik haar bijna weer onder.. Op dat moment woog ik over de 100 kilo en zag mezelf nou niet echt op een knol zitten! Waarom vroeg ze dit? Wat bleek, onder zat het vol met spierweefsel en dit kreeg ze haast niet doorgeknipt. Poging 2 ging gelukkig wel goed! En voila om 10.08 werd daar onze prachtige zoon Jake geboren. 44 cm en 2575 gram.
Helaas kwam de placenta niet los,en heb ik daarna nog 1.5 uur gelegen met een navelstreng tussen me benen, 3 verschillende personen hebben geprobeerd hem los te krijgen maar tevergeefs… Ondertussen dat ik dus met mijn benen in de houders lag kwamen verschillende verpleegkundige, de schoonmaakdienst, de koffie juf, kinderarts en verloskundige langs, ach… Op zo’n moment kan niks je meer schelen, ik was mama geworden van het aller mooiste kindje op aarde!!!
Ik werd klaar gemaakt om naar de O.K te gaan voor de placenta tot nog 1 arts langs kwam en begon te wrikken en hopla! De placenta schoot los!

Ondertussen... Hadden mijn ouders de spullen in Oostenrijk gepakt en waren onderweg naar Nederland. We belde hun met het geweldige nieuws en zij kwamen savonds laat aan in het ziekenhuis. Mijn vader wist niet goed wat te doen… Of mij een fles van mijn favoriete frisdrank geven, mij een knuffel geven of naar Jake kijken. Hij besloot het alle drie tegelijkertijd te doen… Awkward!!!

Een dag later gingen we met twee tassen, twee bigshoppers, een boodschappen tas vol boodschappen en een maxicosi met Jake er in richting huis… Welgeteld 6 dagen thuis genieten tot we weer noodgedwongen terug zouden moeten naar het Ziekenhuis….

First we had each other,
Then we had you,
Now we have everything….