Mijn gezinsdrang

9 jaar oud was ik, toen mijn vader overleed. Hij ging naar de dokter voor maagklachten en 6 maanden later was hij er niet meer. Hoewel ik er nooit bewust last van heb gehad, is dit onbewust een enorme klap geweest. Het heeft effect op hoe ik in het leven sta, hoe ik dingen aanpak, hoe ik over dingen denk. Soms pakt het positief uit, maar vaak is dit negatief. Een relatie is voor mij extreem lastig. Niet omdat ik bindingsangst heb, maar juist omdat ik verlatingsangst heb. 

Ik ben een enorme huismus. Het liefste zit ik 24/7 thuis met de meisjes en met Vin. Extreem lastig vind ik het dan ook soms dat hij heel graag naar zijn werk gaat en ook andere dingen wil doen. Ik begrijp dat niet. Hoezo zou je niet alle tijd met je gezin door willen brengen?! Voor je het weet is het voorbij en dan heb je niet alles aan ons kunnen geven! Ontzettend scheef en naar dat ik zo denk en dat weet ik. Het hoort niet zo en het hóéft ook niet zo. Gelukkig ben ik hierin een enorm eind en ben ik niet elke avond chagrijnig als hij thuiskomt maar ben ik juist blij dat hij er weer is - dit was een tijd geleden wel anders. 

Tijd samen spenderen is voor mij ontzettend dierbaar. Ik besef me vaak dat het zomaar ineens voorbij kan zijn en wil dus heel graag dat de meisjes (en ik) heel veel herinneringen hebben aan ons als gezin. Om dat te behalen wil ik ook zo weinig mogelijk dat we op onze telefoon zitten als de meisjes wakker zijn. Ik wil samen dingen doen, muziek maken, dansen, lezen en klieren. Ik wil dat ze ons als een echt gelukkig gezin herinneren. 

Het klinkt nu wel erg aantrekkelijk, maar zodra Vin zijn telefoon pakt word ik chagrijnig. Zó stom en weer; ik weet het. Maar het is altijd dat ene stemmetje in mij dat zegt dat het weggegooide tijd is. Aan de ene kant ben ik het heel erg met mezelf eens, maar aan de andere kant moet ik ook leren loslaten. En dat is moeilijk. 

Gelukkig heb ik een extreem lieve vriend. Hij houdt enorm veel van mij en wil niks liever dan oud worden met mij. Maar hij beseft ook dat ik worstel met veel dingen uit het verleden. Vertrouwen is daar ook één ding van. Want dat kan ik niet voor de 100%. Ik wíl het wel maar ik kán het niet. En dat heeft ook weer alles te maken met dingen uit het verleden. 

Desalniettemin helpt Vin me heel goed. Vergeleken een jaar geleden heb ik extreme stappen vooruit gemaakt, mede dankzij zijn geduld, liefde, eerlijkheid en standvastigheid. Maar ik leer nog elke dag. Ik leer werken aan mijzelf. Want niet alleen is het vermoeiend voor Vin, maar ook is het vermoeiend voor mijzelf. Op een moment supreme kan ik niet anders dan reageren zoals mijn gevoel op dat moment spreekt. Maar dit gevoel is eigenlijk altijd een bevlieging en voel ik me daarna schuldig. Ik moet inderdaad niet stressen als hij 5 minuten later thuiskomt dan gezegd en ik moet inderdaad niet stressen als hij weer eens uiteten wil met een vriend die hij heel lang niet heeft gezien. 

Ik leer. Elke dag. Mijn gezinsdrang leert zich te controleren en het leven een stukje leuker te maken. Voor ons, voor mij, voor Vin. En uiteindelijk ook voor de meisjes. Want een gestresste moeder is een gestresst kind. 

📸 weer door de liefste @jackynobelsfotografie (zeker een kijkje waard bij haar!)