Met vier man sterk staren ze naar een echo die niet te begrijpen is, hoe moeten we dit nu zien?

De binnenkomst

Zowel Jos als ik zijn beide gezegend met gezonde ouders. Alle vier met pensioen, dus tijd genoeg. Vandaag staat onze verjaardagslunch op de planning. Om twaalf uur gaan onze vier nietsvermoedende ouders binnen stappen.En geloof me, klokslag twaalf uur! Al beweren ze zelf anders, ze hebben namelijk zeeën van tijd.

De eieren koken, de broodjes liggen in de schaal en de lonkende filet american staat op tafel.Zoals verwacht gaat om klokslag twaalf uur de deurbel.De ouders van Jos zijn de eerste die aan de deur verschijnen. Zij wonen een dorp verder en komen meestal, net zoals nu, met de fiets.Na ons beide gefeliciteerd te hebben met de verjaardag van Jos (ze moeten eens weten) overhandigen ze een cadeau. Jos, de rust zelve, pakt zijn cadeautje met liefde uit.Een echt mannen cadeau komt er tevoorschijn. Een doosje met allerlei verschillende schroeven gok ik. Zo’n cadeautje waar je als vrouw van denkt, wat moet ik hier in hemelsnaam mee? En het liefst meteen bij het oud vuil wil zetten zodat het geen extra plek in huis inneemt.

"Omdat je veel geklust hebt de afgelopen tijd en dit altijd van pas komt". Dankjewel, daar kan ik wel wat mee, grinnikt Jos. We kijken elkaar lachend aan zonder iets te zeggen en weten beide dat we deze schroeven heel hard nodig gaan hebben.

Ons oogcontact is van korte duur want daar gaat voor de tweede keer de deurbel. Mijn ouders, die bij ons in de buurt wonen, en wandelend zijn, staan voor de deur. Een rondje om iedereen te feliciteren (doe nou niet, want dit rondje moet dadelijk nog een keer!), cadeautje en dan met z’n alle aan tafel om te beginnen met een kop koffie.

De aankondigingIk kan maar aan één ding denken maar we moeten nog even volhouden. Nog heel even mee in "de koetjes en kalfjes" verhalen aan tafel.

Zodra ze allemaal van koffie zijn voorzien, kan ik het niet langer meer uitstellen. Ons plan wordt in werking gezet.

Jos, je weet dit niet, lieg ik, maar ik heb nog een cadeautje voor je. Jos zag mijn aankondiging uiteraard al aankomen maar speelt perfect mee. Ik loop naar de gang waar ik een grote doos met daarin de popellende ballonnen haal. De doos oppakken zou te opvallend zijn, dat zou bewijzen dat de inhoud niets weegt en die schijn wil ik niet wekken. Ik kom dus al schuivend met de grote doos de keuken binnen. Daar zitten onze ouders met de stoelen gedraaid richting de grote doos, in stilte te wachten op wat komen gaat.Jos speelt het spel goed mee door verbaasd te reageren op het formaat doos dat hij te zien krijgt.Met een grote paarse strik hebben we er twee uur geleden samen een indrukwekkend cadeau van gemaakt. En laten we eerlijk zijn, dat is goed gelukt. Ik leg Jos uit hoe hij de strik, die hij notabene zelf gelegd heeft, het beste los kan maken en ga iets op afstand staan.Jos verwijderd zoals uitgelegd netjes de strik en vouwt de flappen van de doos tegelijkertijd open.  Alle zes de ballonnen verlaten in één keer de doos. Onze ouders kijken zonder een directe reactie te geven de inhoudt naar het plafond.Als een stelletje vutters, waarbij de informatie verwerking een behoorlijk tandje omlaag is gezet.

De moeder van Jos, de jongste van het stel, is de eerste die enthousiast opstaat. Is het echt waar? Zegt ze vol enthousiasme. Jos knikt vol trots naar zijn moeder, waarop ook de rest reageert en iedereen elkaar begint te feliciteren.

De echoWe hebben er meteen een mooi bewijs van geeft Jos aan. De moeder van Jos pakt de echo trots aan en met vier man sterk kijken ze naar onze wonderlijke drieling, Op de achtergrond hangen de drie blauwe en drie roze ballonnen tegen het plafond. Met de hele groep staren ze naar de echo die voor niemand te begrijpen is. Wat ik overigens erg goed snap als je lange tijd geen echo’s gezien hebt, en al helemaal niet die van een drieling. Zijn het er twee? Lacht één van de ouders. Jos en ik staan nee knikkend op een afstandje. Nee het zijn er geen twee. Alle ogen weer opnieuw op de echo gericht. Het duurt even waarna de moeder van Jos lachend zegt: “Het lijken er wel drie”. Ze kijkt onze richting op en ik kan niets anders dan indrukwekkend knikken. Tot op de dag van vandaag heb ik er spijt van dat we de reactie van alle vier niet hebben vastgelegd. Elkaar aankijkend van verbazing, tranen in hun ogen, handen voor de mond en vol ongeloof. Trots, zo kun je het wel omschrijven.

Zelfs mijn vader, die er een ster in is altijd een opmerking te hebben of over alles een grapje te maken, moet er even voor gaan zitten om het mooie, speciale nieuws tot hem door te laten dringen.

En wij, wij halen de ballonnen uit de lucht om ze terug in de doos te doen voor de volgende slachtoffers. 

Ook met ons meelezen op instagram? Dat kan, volg ons op www.instagram.com/drielingmoeder_sientje