Mama met een maatje (of 2-3) meer.

Aller eerst wil ik beginnen met duidelijk maken dat gezondheid uiteraard het aller belangrijkste is. Maar come on, de gedachte dat een vrouw met een maatje meer niet gezond is vind ik zo vreselijk achterhaald.

Toen ik zwanger raakte woog ik al wel iets meer helaas, was ik niet blij mee uiteraard, maar ja, lijnen tijdens de zwangerschap is geen goed plan.

Het stoppen met roken, thuis komen te zitten en door de bekkeninstabiliteit niet kunnen en mogen sporten werd mijn lichaam schijnbaar iets te veel. Maar goed, ik ben echt niet de enige vrouw die ongeveer 30 kilo aan is gekomen tijdens haar zwangerschap! 

Ik was zó blij, we waren veel sneller in verwachting van onze dochter dan we hadden gedacht (niet dat je zoiets natuurlijk kan plannen, maar je gaat er van uit dat het een paar maanden zou kunnen duren). In het begin allemaal wel een beetje spannend, extra controle maar uiteindelijk niets aan de hand en de echte vreugde kon dus beginnen! Think again.

Afspraak 3, de 12 weken echo en intake bij de verloskundige. Ik moest op de weegschaal gaan staan, vind ik al zo leuk, en toen kwamen de eerste rollende ogen voorbij. Voordat je denkt hmm, misschien was dat wel logisch? Ja, kan, al viel het allemaal reuze mee nog. Ik ben nou eenmaal niet heel slank en nooit geweest, maar je gaat er toch van uit dat zo iemand netjes blijft? Nou nee.

‘Misschien moet je naar een diëtist toe’ begon ze al direct. Niet even vragen, goh, is dat misschien nodig? Want nee, in mijn geval was dat niet nodig. Ik heb er helaas aanleg voor, en ja tuurlijk heb ook ik cravings gehad en me hier en daar een keer laten gaan, maar ik kan zelf prima gezonde keuzes maken, dankjewel beleefd.

Ik voelde me er een beetje rot over, maar ja, laten gaan zeggen ze dan.

Bijna iedere controle daarna is het me wel drie keer gezegd per afspraak. Iedere nieuwe verloskundige die ik tegen kwam daar kwam met het zelfde verhaal. Vreselijk vermoeiend, maar prima, laten gaan dus.

Dat hele negeren ging prima, tot dat ik last begon te krijgen van mijn hormonen. Het viel me compleet verkeerd, ik had het nu wel gehoord, het was niet nodig om het te blijven herhalen, want lijnen was toch echt geen optie, en dat wisten zij donders goed. Daar naast waren al mijn onderzoeken perfect, ik was kerngezond.

Eindelijk was de dag daar, de bevalling. Man wat was ik blij, ik was wel (aardig) wat aangekomen maar ik hield echt vreselijk veel vocht vast waardoor ik nog 30 kilo zwaarder leek. Verlost, klaar met die ellende en afvallen, dacht ik.

Dag drie na de bevalling kwam een van de verloskundigen van de praktijk thuis langs om me te checken, gezellig dacht ik, m’n baby showen! Wat.Een.Ellende.                                  Ze begon me (ik met mn benen nog half in mn nek) te vertellen dat mijn bevalling nooit zo zwaar geweest was als ik zelf niet zo zwaar zou zijn, dus het was mijn eigen schuld, duidelijk. Of ik voor de volgende zwangerschap even wat meer kan afvallen want anders krijg ik weer, quote, ‘de zelfde ellende nog een keer door eigen toedoen.’

Ze kunnen m’n dikke vette reet kussen.

Lang verhaal kort, laat ik maar even zeggen wat mijn punt is;

STOP THE FATSHAMING! 

Ja, overgewicht is ongezond. Ja, daar moet je zeker wat aan doen. Ja, een zwangerschap beginnen met wat minder start gewicht is beter en gezonder voor jou én de baby. Maar mensen.. waarom moeten we elkaar toch zo de grond in boren?! Waarom moet het honderd keer gezegd worden.

Een groot deel van mijn tijd bij de verloskundige is hierdoor heel negatief om op terug te kijken, en mijn kraamweek was hierdoor ook echt geen pretje. Feelings en alles.

Dus, 

Ladies.. be nice. Er zijn nou eenmaal ook mama’s met een maatje (of 2-3) meer.