Liefdevol

Ik neem afscheid van Brenda.. Zij gaat, zoals ze aangaf, richting huis om te douchen en even tot zichzelf te komen en komt dan weer naar het ziekenhuis toe. Ik loop richting het ziekenhuis, compleet in gedachten verzonken. Gedachten over Kyra in de eerste instantie, maar ook over Sjors. Ik voel een rilling over mijn rug gaan en heb zo het gevoel dat ik vandaag definitief afscheid moet nemen van iemand waarvan ik hou. Ik hoop en bid dat het het afscheid van Sjors is wat mij zo beklemd en niet van Kyra… Bij de gedachten alleen al begin ik weer te huilen. Ik kan haar niet verliezen….

Dan zie ik hem. Ik begrijp er niks van. “Sjors?“ Ik veeg mijn tranen weg en voel me warm van binnen. Ik ren naar hem toe en stort in zijn armen. Ik geef me over aan alle pijn van binnen. Met zijn armen om mij heen voel ik me veilig. Ik huil van verdriet, maar ook van blijdschap. Ik druk een kus op zijn lippen en hou zijn hoofd in mijn handen om te voelen of het echt is. Of ik niet droom. Ik glimlach en kus zijn lippen. Ik kijk naar hem en hij naar mij. Zijn handen gaan door mijn haren. Ik huil tranen met tuiten. “Kyra is er zo slecht aan toe. Ik weet niet of ze het gaat halen...” meer woorden kan ik niet uitbrengen. Ik voel me misselijk worden en besef dat ik zo blij ben dat Sjors hier bij me is. Ik denk altijd alles wel alleen aan te kunnen, maar in dit geval voel ik me ellendig en vind ik het zo moeilijk sterk te zijn terwijl ik het liefst wil schreeuwen en huilen.

Ik schud mijn hoofd. “Ik begrijp het niet, moet je niet naar het vliegveld”? Ik kijk op mijn horloge. Het is bijna acht uur. “Lies”. Zegt Sjors en hij kijkt me aan. Met zijn perfect bruine ogen. Zo liefdevol. “Ik hou van je”. Ik wil je alles geven en er altijd voor je zijn. Wanneer je blij bent, maar ook wanneer het tegen zit. Ik wil je aanvullen. Je steunen . Ik wil jou”.

Ik sta perplex. Zei Sjors dat nou echt?

Ik open mijn mond, maar de woorden komen niet. Sjors legt zijn vinger tegen mijn lippen. “ Je hoeft niks te zeggen. IK wilde jou dit zeggen. Ik blijf hier. Ik heb mijn vlucht geannuleerd”.

Ik kijk naar hem alsof ik hem voor het eerst zie. Alsof ik hier niet ben. Alsof dit een film is. “Ik hou ook van jou. Ik wil alleen maar jou” zeg ik vervolgens met tranen in mijn ogen, want Jezus wat ben ik blij met deze jongen! Ik zie de bomen niet. Ik zie de bergen niet. Ik zie alleen maar liefde. Want uiteindelijk is liefde toch alles?

We lopen samen het ziekenhuis in. In de hal zie ik Michiel staan. Ik loop direct op hem af en leg een hand op zijn arm. Hij heeft tranen in zijn ogen en knijpt zacht in mijn schouder. “Ik zal je laten zien waar Kyra ligt” zeg ik en loop voor beide mannen uit. Ik hoor achter me dat ze zich voorstellen aan elkaar. stom, dat is mijn ontschoten. Hoor ik dat nu echt? Sjors: “Hoi ik ben Sjors, de vriend van Lisanne”. Mijn hart maakt een sprongetje. Ik wil niks liever, dan Sjors mijn vriend noemen, maar volgens mij missen we nu een paar stappen. Ik besluit niks te zeggen. We stappen in de lift. Sjors pakt mijn hand. Ik moet toegeven dat het heerlijk voelt. Het open kunnen zijn over onze liefde, maar het voelt ook onwerkelijk. Er zullen nog zoveel moeilijke gesprekken komen gaan.

Wanneer we voor kamer 336 staan, zien we dat de kamer leeg is. “Hier lag Kyra voordat ze naar de operatie kamer werd gebracht. We moeten hier wachten op nieuws, hoe lang dat duurt weten de artsen niet”. Ik licht Michiel verder in terwijl Sjors richting de automaat loopt. Sjors komt terug met 3 koppen cappuccino. Ik bedank hem. Michiel zegt dat hij zijn ouders gaat bellen om ze op de hoogte te stellen. Ik neem plaats in de wachtkamer. Er zitten maar 2 mensen. Een oude man in een rolstoel die om de haverklap in zijn zakdoek hoest en een jonge vrouw in een mantelpakje met een laptop op schoot. Ik begroet ze, maar krijg geen reactie terug. Sjors gaat tegenover mij zitten en pakt mijn hand. Hoe een simpele aanraking van hem mij kriebels in mijn buik blijft geven is en blijft heerlijk. Dat is iets wat waarschijnlijk nooit wennen zal. Ik kijk hem aan en zeg; “Ik ben zo blij dat je hier bent. Zo blij dat je wilt vechten voor ons. Ik laat je nooit meer gaan”.