Snap
  • Nieuws
  • leugens
  • #scheiden
  • #alleenstaandemoeder

Just the two of us, we can make it if we try

Mijn dochter was 6 weken toen ik er alleen voor kwam te staan. Een week later ben ik met mijn dochter bij vrienden gaan wonen, omdat mijn ex had besloten dat wij moesten gaan, niet hij.

Als ik nu terugkijk op die tijd, word ik niet meer boos, verdrietig of teleurgesteld in mezelf. Daar heb ik inmiddels een fijne dosis therapie voor gehad.

Ik ontmoette mijn man toen ik 20 was. Ik werkte met zijn moeder en zij had het altijd over haar geweldige zoon. Zijn naam was onuitspreekbaar, dus vroeg ik nooit naar hem. Toen ik op een dag bij mijn collega ging lunchen om daarna naar de sportschool te gaan, kwam haar zoon naar de keuken om een broodje te maken. Ik had alleen zijn rug gezien, maar wat ik zag, beviel wel.

Ik besloot hem een vriendschapsverzoek te sturen, maar daar reageerde hij niet op. Toen ik dat een paar weken later zijn moeder vertelde, onder het mom van "nou, zo leuk is hij niet, hij accepteerd mijn vriendschapsverzoek niet eens", had ik diezelfde avond een vriendschapsverzoek. We raakte aan de praat en een paar dagen later was hij jarig. Hij verveelde zich die middag en vroeg zich af of ik met hem mee wilde een rondje rijden. Lang verhaal kort, binnen 2 weken waren wij onafscheidelijk. De ene week waren we bij zijn ouders thuis, de andere bij de mijne. Na 5 maanden hadden we het over geregistreerd partnerschap, maar dat veranderde al snel in trouwen. Hij vroeg mij ten huwelijk toen wij 8 maanden samen waren. We waren op Curacao, daar had hij een weekje vrij tijdens zijn uitzending van de marine. Als verjaardagscadeau had hij de vlucht en een huisje op een resort geboekt. Op de dag dat wij 1 jaar samen waren, gingen wij trouwen.

Ondanks dat wij als stel erg gelukkig waren, waren zijn ouders dat niet. Omdat ik hun enige kind afpakte, hebben hun op iedere manier mogelijk geprobeerd roet in het eten te gooien. Zelfs toen ik in mijn witte jurk de trap af kwam, kreeg ik meerdere sneren van mijn schoonmoeder.

We woonde in de binnenstand, maar na ons huwelijk wilde wij al snel een huis kopen. Om de relatie met mijn schoonouders goed te houden, hebben wij hun meegevraagd met bezichtigingen. Ook dit ging niet goed.

Uiteindelijk kochten we een huis in dezelfde straat als waar mijn ouders woonde. Omdat mijn ex veel weg was met de marine, wilde ik graag familie in de buurt.

Het moment dat we de sleutel kregen, was gelijk het moment dat we de pil weggooide. Mijn ex wilde eigenlijk al stoppen met de pil in ons vorige huisje, maar dat was 28 vierkante meter en ik wilde eerst zekerheid op een groter huis.

Mijn ex begon moeite te krijgen met de uitzendingen aangezien we probeerde zwanger te worden. Ik legde er geen druk op, schreef mezelf in voor een opleiding en hield mezelf bezig.

Mijn ex moest weer op een lange uitzending. 4,5 maand weg. Niet thuis met Sinterklaas, kerst, oud en nieuw. Ik gaf een groot afscheidsfeest voor hem en wist dat ik het weer moeilijk zou krijgen. 

Mijn ex heeft de uitzending niet afgemaakt. 6 december kwam hij thuis. Diagnose: overspannen.

In de tussentijd was de relatie met zijn ouders nog slechter geworden, het contact was zelfs verbroken. Ook met mijn moeder hadden wij het contact verbroken, dankzij een familieruzie. Maar omdat mijn ouders nog wel getrouwd zijn, maakte dit de relatie met mijn vader moeilijk. Ook waren wij ondertussen al anderhalf gestopt met de pil, zonder resultaat. Ik was meerdere keren naar de huisarts geweest omdat ik abnormaal veel bloedverlies had tijdens mijn menstruatie, maar ik werd nooit serieus genomen.

Het werd ons beide teveel. We gingen in relatietherapie om elkaar beter te ondersteunen en we deden een stap terug. Ik stopte met mijn opleiding en startte een eigen bedrijfje. Mijn ex vroeg om een walfunctie en ging aan zichzelf werken. Naast de relatietherapie kreeg hij zelf ook therapie. Om de ruzie met zijn ouders een plekje te geven, zijn jeugd te verwerken en om om te gaan met emoties.

Toen wij 3 jaar bezig waren om zwanger te worden, kwam er een nieuwe huisarts op de praktijk. Mijn ex en ik waren hechter geworden, we waren weer een team. Dus ik greep mijn kans en maakte een afspraak. We werden gelijk doorgestuurd naar de fertiliteitsarts. Zou het dan eindelijk lukken?

Uit de eerste onderzoeken bleek dat er geen afwijkingen waren. Op naar de 2de ronde, interne onderzoeken... Het begon met het doorspuiten van mijn eileiders. Een pijnlijk onderzoek, maar ook daar kwam niets bijzonders uit. Vanwege mijn jonge leeftijd en de zaadkwaliteit van mijn ex, moesten we nog een half jaartje zelf klussen, met wat tips. Als het dan nog niet gelukt was, zouden we hulp krijgen.

Een maand later zat ik op verjaardag bij mijn beste vriendin. Ik vertelde haar dat ik overtijd was, dat mijn gevoel het zeker wist, ik was zwanger! Maar de 3,5 jaar teleurstelling zat nog in mijn hoofd... Ieder jaar, op mijn verjaardag, moest ik ongesteld worden of zijn, maar dan bleef het uit. Ieder jaar, niet zwanger... Dus waarom zou nu anders zijn?

De nieuwsgierigheid bleef knagen en ik lag er 's nachts wakker van. Ik had een test in huis, ik zou de test 's morgens gewoon doen en wegleggen.

De volgende ochtend deed ik de test terwijl mijn ex man stond te wachten. Nog voordat ik de test weg kon leggen kwam er een blauw plusje in beeld. Ik begon te huilen en vertelde het mijn ex. Ook hij begon te huilen. Gelijk belde ik de mensen op die het dichtst bij mij stonden. Eindelijk! Zwanger! Vriendinnen huilde met mij mee, mijn vader was even sprakeloos, andere juichtte.

Toch voelde het niet helemaal goed. Ik voelde mij constant alsof ik verhoging had, ik had na een paar dagen bloedverlies en iets in mij zei dat het niet goed ging. Toen ik pijn kreeg, mocht ik gelijk naar het ziekenhuis komen, afdeling gynaecologie. Ik kreeg gelijk een echo, maar daar was niets bijzonders op te zien. Alleen een mini vruchtzakje. Het bloedverlies was vast innestelingsbloed en de pijn was bandenpijn zei de gyneacoloog.

Ik had mijn "Moos" gezien, daar op dat scherm. Ik was in de wolken!

Die middag ging het fout. Op de babyshower van een hele goede vriendin werd ik steeds zieker en de pijn werd erger. Veel erger. Ik kon met moeite naar huis rijden, mijn benen optillen om te schakelen was een hel.

38 uur later lag ik op de operatietafel. Spoed. De arts kon geen uur meer wachten, ik moest NU. Naast het kleine minimensje in mijn baarmoeder, was er ook een eicel doorgeschoten naar mijn eileider, was daar blijven hangen en nu had ik dus een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Mijn eileider was opengescheurd en ik had een interne bloeding. De kans dat het vruchtje in mijn baarmoeder het zou redden was klein, heel klein. De druk van de interne bloeding kon littekenweefsel achterlaten en ervoor zorgen dat ik een miskraam zou krijgen. Toch werd er besloten geen curratage uit te voeren. Om het een kans te geven.

Een week later hoorde we dat mijn "Moos", mijn hoop, het ook niet gered had. Binnen een week was ik mijn linkereileider kwijt en 2 kindjes. Weer stonden we met lege handen.

Na een maand rust mochten we beginnen met IUI. De eerste poging was geslaagd!!

Na veel ongeloof, veel angst en wat ziekenhuisopnames, kwam op 5 december 2017 mijn kleine, grote, wonder ter wereld. Mijn meisje, gezond, perfect, uniek.

Daarna begon mijn perfecte leventje, langzaam maar zeker, af te brokkelen.

Het begon toen mijn ex vertelde dat zijn salaris verkeerd gestort was. Niet naar zijn rekeningnummer, maar naar een ander. Dat kan niet. Dat is onmogelijk. Ik vroeg hem ernaar, maar hij bleef volhouden. Mijn dochter was net twee weken oud.

In de volgende 4 weken vertelde mijn ex meer van dat soort leugentjes. Als ik hem erop aansprak, bleef hij stug bij zijn verhaal.

23 januari kwam ik overal achter.

Hij had per 1 december ontslag genomen bij defensie. Bij lidl was hij ontslagen, vandaar geen salaris, hij had vanaf half november, tot eind december in een auto op een industrieterrein gezeten om te doen alsof hij aan het werk was. Hij had een nieuwe baan. Hij had een aanvullende uitkering aangevraagd. Hij had ruim 2000 euro creditcardschuld. Ik wist niks van een creditcard. De auto was niet apk gekeurd, gas en licht was niet betaald. Al met al had hij in een paar maanden tijd ruim 5000 euro schuld gemaakt.

Na alles wat we samen hadden doorstaan, had hij een heel leven zonder mij. Waar ik niets van wist.

2 dagen erna belde ik de mediator. En weer 3 dagen daarna, stond ik bij vrienden op de stoep, met een baby van 6 weken.

4 jaar geleden

Dankjewel. Inmiddels zijn we anderhalf jaar verder en gaat het erg goed met ons.

4 jaar geleden

Heftig! Veel sterkte met alles!