Juist door de medicatie voel je je ziek

Eindelijk is het zover, de eerste chemo. Ik ben heel onrustig, het feit dat ik niet weet hoe mijn lichaam reageert geeft mij veel onrust. Wat kan je verwachten? Valt het mee of valt het tegen? Ik ben jong, heb een fit lichaam en was, tot op heden, gezond. Mijn lichaam kan dit aan! Dat blijkt allemaal vies tegen te vallen, het maakt niet uit of je jong, oud, wel of niet fit bent. Chemo is vergif. Vergif om je lichaam weer beter te maken. 

We melden ons 's ochtends in het ziekenhuis. Er ia veel overleg geweest, maar ons ventje mag mee. Hechting wordt op de 1e plaats gezet. We krijgen een apart kamertje waar we met zijn drietjes kunnen zitten. Geen andere zieke mensen om ons heen. Super fijn! Cold cap op tegen de haaruitval en infuus wordt geprikt. De eerste keer nemen ze er wat meer de tijd voor, geeft het lichaam geen reactie kunnen ze het de volgende keer sneller toedienen. De dag zit vol met piepjes (infuus leeg, volgende graag), verpleegkundige, aandacht voor onze zoon en vooral lang liggen. Aan het einde van de middag zit het erop en gaan we naar huis. Ik voel me nog prima, alleen wat moe maar ach wie zou dat niet zijn na een hele dag in het ziekenhuis zitten. 

Week 1: De dag daarna komt een thuisverpleegkundige een injectie zetten, zodat mijn weerstand op pijl blijft. Infecties kunnen en mogen we er nu niet bovenop krijgen. 

Die injectie slaat in als een bom. Spierpijn, botpijn (nog nooit gehad, maar wat een ellende is dat) van gekkigheid niet meer kunnen zitten of liggen. De trap op met hulp, veel paracetamol en slapen maar. De dag erna voel ik mij mogelijk nog beroerder. Mijn hele lichaam doet pijn en ik voel me als een man die zware groep heeft (sorry mannen ;)) 

De volgende dag gaat het gelukkig weer iets beter, het gaat weer de goede kant op?. Maar dan gaat de chemo zijn werk doen, ik krijg last van mijn darmen, een brok in mijn keel waardoor ik niet meer wil eten en drinken, mijn smaak valt weg, misselijk, bam! Waar ik nog zo gehoopt had, dat mijn lichaam hier tegen bestand was, komt de klap keihard binnen. Voor dit alles voelde ik mij prima, niet ziek. Maar juist door de chemo voel ik mij ziek. Wat een rotspul! Maar alles om beter te worden. Ondertussen zijn mijn moeder en zusje continue in huis om voor mij en de kleine te zorgen. Zij zorgen  ervoor dat hij af en toe even bij mij kan liggen, dat ik hem kan zien of een kusje kan geven. 

Week 2: Na ruim een week gaat het weer wat beter, ik krijg mijn smaak weer een beetje terug en kan langzaamaan weer wat eten. Iedereen neemt van alles en nog wat mee, want ze zien de kilo's eraf vliegen en die mogen er zeker wel weer bij.

Week 3: ik voel me eigenlijk best weer ok, ik kan (met de auto) een boodschapje doen en weer wat meer voor die kleine zorgen. Helaas dient ronde 2 zich alweer aan. Naar het ziekenhuis, bloedwaarden zijn goed, morgen chemo #2.