Hopelijk is er leven na de dood.

Daar sta je dan. 20 weken zwanger, rond de kist van je schoonmoeder. Totaal onverwacht. Naast je vriend en zijn familie en vrienden.

In plaats van een rete mooi feestje om te vieren dat ze gezond is. Staan we allemaal rouwend op een condoleance. Waar ze prachtig lag opgebaard. Alsof ze sliep en elk moment wakker kon worden, om te vragen om een biertje en te eisen dat er een vrolijk muziekje op gezet wordt. Typisch, doe mij ook maar een cocktail. Oh ja, make it a virgin...

Ik heb nog nooit een condoleance bijgewoond. En naast dat het onwijs mooi is. hoe heel dorp en je hele leven aan mensen voorbij komen. Om je naasten te steunen in het verlies van een mooi mens. Waar je zelf als overledene niets meer van mee krijgt. Hoeveel mensen je geraakt hebt. Hoeveel mensen je kende. En hoeveel mensen een laatste groet aan je willen brengen. Dan valt al het andere van je af, om vervolgens verder gedragen te worden door je naasten.

Ik vond het ook bizar. De stoet mensen, waar we zeker 2 uur gestaan hebben. Handen schuddend. Terwijl je er eigenlijk met je hoofd niet bij kan. En dat je de volgende dag ook al afscheid moet nemen van de menselijke vorm die je geliefde achter gelaten heeft. 

Het rare, of noem het simpel weg asociaal was dat mensen die ik niet kende en nog nooit gezien had mijn buik aanraakten, erover aaiden of gewoon vast grepen. Sommige om te feliciteren, anderen om mij compleet te negeren en tegen mijn vriend te spreken over hoe dubbel ze het vonden dat zijn moeder er niet meer was, maar dat er iets moois aan kwam.

Zeker weten mooi, maar ook verdomde lastig.

Dan zou je nog verwachten dat je een hand krijgt, maar nee. Verder keken ze me niet aan en liepen ze door. Nu ging het niet om mij, maar dit werd me teveel. Ik zou het nooit in mijn botte hasses halen om zo met iemand om te gaan.. Of je ze kent of niet.

Die avond hebben we allemaal geproost op haar. Op haar leven en op wat voor moois ze ons allemaal heeft gebracht. Dat we hopen dat er leven na de dood is. En op weerziens. En hoe ze genoten zou hebben van het samen zijn van de familie. Dat is waar ze van genoot. 

De begrafenis erna was mooi, warm. En deed haar eer aan.  Anders kan ik het niet beschrijven, terwijl ik het leven in mijn buik steeds sterker voelde schoppen. Voelde ik haar steeds verder weg raken. Noem me zweverig, maar zo voelde het op dat moment echt. Alsof haar energie in Marley ging. Laat mijn schoonmoeder nou enorm hard kunnen trappen. #justmyluck

Bij het laatste afscheid leefden we zeker nog een week in een soort wolk. Waarin we het dagelijkse ritme echt kwijt waren. Je denkt alles door te pakken en verder te gaan, maar in de praktijk blijkt dit allemaal nog knap lastig.

Ik had verteld dat ik de dag voor het overlijden van mijn schoonmoeder me had ziek gemeld op mijn werk. Ik kon amper lopen en tillen, zakte door mijn benen en had rare tintelingen. Op advies van de huisarts en de bekkenfysio. Nou die week kwam er leuk nieuws, mijn baan werd niet verlengd.

Ik zat nog geen 2 weken thuis. Hij heeft me niet gebeld. Ik kreeg een aangetekende brief met het verzoek de sleutel in te leveren. Noem het de zwangerschaps hormonen, maar die sleutel mochten ze dus mooi steken waar de zon niet schijnt. 

Zeker omdat er duidelijk gezegd is dat het was om mijn zwangerschap, wat ze later hebben veranderd in het niet goed uitvoeren van werk. Sure. Maar goed. Hij wilde mij even naar een ARBO arts in Alkmaar sturen. 1.5 uur rijden. Na dat ik al had aangegeven door mijn oude breuk stuitje niet goed kan zitten. Dit was de reden van mijn bekken instabiliteit.  En het UWV al had gemeld dat dit niet nodig was. Ik was een emotie BOM. De dingen die ik dan ook geroepen heb waren niet voor de poes.

Ik begreep best dat het voor een klein bedrijf niet handig is als iemand zwanger raakt en uitvalt, maar hey. Welkom bij de mensheid. Er zal toch echt voortgeplant moeten worden wil jij later je billen gewassen hebben in het verzorging te huis... Ik had echt geen zin om 17 weken thuis te zitten en elke dag na 2 uur activiteit (waar onder eten, douchen en toiletteren ook onder vielen) 1,5 uur te gaan liggen.. Ik had ook liever gewerkt, na 3 weken netflix en iets te veel chill komt dat ook je neus uit..

Gelukkig ben je als zwangere beschermd en heb ik 100% van mijn salaris gekregen tot het begin van mijn verlof. En hoe soepel zij hiermee omgingen. Nu zullen er ervaringen zijn met het UWV die compleet tegenovergesteld zijn, maar ze hebben mij zoveel stress bespaard. Ik heb zulke lieve mensen aan de telefoon gehad. Die de eerste keer net zo geduldig waren als de 14950ste keer. (Hallo, pregnancy brain. En stresskip is geen goede combo..)

Inmiddels zijn we maanden verder. Is onze dochter Marley al 5 maanden en is het leven weer een beetje zoals het hier voor was. Er mist veel. Een aanwezige andere oma waarvan ik graag over had geklaagd dat ze het niet eens is met onze opvoeding. Die die lekker knuffelt en waar ik enorm mooie foto's van had kunnen maken.

Ivar is het meest nuchtere persoon die ik ken, maar zelfs hij begon van de week over reïncarnatie. Dat zijn moeder zeker meelift op onze lieve meid. Want nu al dat willetje, mijn god. Ik bereidt me alvast voor op haar peuter puberteit. Om nog maar te zwijgen over haar normale puberteit.

Hoe is onze situatie nu? Ik ben bij mijn moeder, om tot rust te komen. Ook op zolder. Om de traditie voort te zetten. De situatie bij mijn schoonfamilie werd te druk en te veel, maar er is licht aan het einde van de tunnel. Er is een huisje die wij binnenkort ons thuis mogen noemen. Waar ik onwijs dankbaar voor ben. En aan toe ben. (CAN'T FUCKING WAIT om alleen mijn man en dochter hun zooi op te ruimen. En onze eigen regels te hanteren.)

Ik zie Marley al helemaal de tuin terroriseren met haar roze mini bakfiets die al klaar staat, haar de gardes van de mixer aflikken als ik een cake gebakken heb en Ivar zijn onderbroeken in de was te moeten gooien als hij dat weer eens vergeet en ik daarover lekker kan mopperen. En hij op mij klagen kan, omdat ik alles altijd verplaats.

Dat wordt onze new normal. En ik kan eerlijk zeggen dat we er sterker van geworden zijn. En noch dichter naar elkaar toe gegroeid zijn, want met deze jongen ben ik volwassen geworden en ik hoop ook ondanks alles straks met onze rollator te kunnen racen naar de supermarkt met een horde kleinkinderen met kerst en sinterklaas. Ik ben toe aan rust. En het zien opgroeien van de kleine madam. De volgende tegenslagen zullen komen. Die horen er bij, maar ook deze kunnen we aan. Come at me bro.