Het ziekenhuis waar alles mis ging..

Mijn man heeft rugproblemen en krijgt hier voor diverse behandelingen. Inmiddels een hernia verder en diverse behandelingen voor pijnbestrijding en spuiten heeft hij gehad. De spuiten van afgelopen maand hebben niet geholpen en vandaag wordt er weer iets anders geprobeerd. Voor deze behandeling kunnen we allen terecht op de locatie waar ok bevallen ben van J. 

De eerste keren vond ik heftig en wou ik dit ziekenhuis het liefst vermijden maar ik wist ook dat dat niet kon want manlief had die behandelingen nodig. Iedere keer moeten we ook langs die afdeling en kijk ik altijd even om, ik voel me akelig en zou zo graag willen schreeuwen. 

Maar vandaag is anders, ik probeer me te bedenken waarom.. Onderweg in de auto stond de radio aan en hadden ze het over namen van kinderen en dat je geen fout wilt maken bij het aangeven.. Dat deed me denken, we hebben met zorg en liefde een naam uitgekozen voor onze zoon. Maar ik kan hem niet gebruiken in het dagelijkse leven, niet zijn naam roepen met liefde en samen momenten maken. Ik werd onrustig na wat ik op de radio hoorde en toen moest ik het ziekenhuis in.. 

De parkeergarage uit, gelijk langs de afdeling verloskunde, slikken, tranen weg drukken en doorlopen. Voor manlief moest een rolstoel mee, hij maakte grapjes maar ik kon het niet hebben. Laat me maar. Ik voel me akelig, onrustig, boos en vooral heel verdrietig en machteloos. De naam die we zo mooi vonden en met zorg hebben uitgekozen, de geboorte van ons eerste kindje die een enorme nachtmerrie werd. Alles kwam weer even boven. We stonden te wachten tot mijn man naar binnen kon, OK. Ineens zie ik de woorden OK en begin ik weer te malen. Ik moest ook naar de OK, mijn placenta kwam niet los en ik moest gehecht worden. Ben ik hier ook geweest? Ineens zie ik beelden van die kamer, wit, kaal, heel veel mensen en dan vooral die lamp. 

De angsten, J werd naar een ander ziekenhuis vervoerd en ik moest de OK op. Compleet overstuur, van de wereld en zo ontzettend angstig. Terwijl ik dit typ komt alles weer naar boven, ik word misselijk en verdrietig en wat zou ik graag willen schreeuwen. Het liefst de hele gang door. Dit gevoel heb ik al vanaf het begin gehad maar het lukt niet. In plaats daarvan keer ik in mezelf, sla ik op slot en wil ik niet praten terwijl mijn man me nu ook nodig heeft. 

Eigenlijk voel ik me vreselijk en wil ik huilen maar ik hou me in want ik schaam me. Wat moet ik zeggen? Wat kan ik zeggen? Maar ook vraag ik me af waarom ik me nou eigenlijk in hou, voor wie doe ik het? Misschien lucht het wel ontzettend op.. 

Inmiddels is manlief weer terug en ben ik niet te genieten, wil ik huilen en moet ik hem in de rolstoel duwen. Ik kom langs de ambulance, de OK, afdeling verloskundige. Ik slik m’n emoties weg en bedwing mijn tranen. Ik ga zitten in de auto en alles komt, alles komt. Ik voel me machteloos en zwak. Maar het mag, uiteindelijk maakt dit me sterk. Voor mijn gezin, en ieder lid daarvan gaat met me mee. 

Alles met, en alles voor de liefde, mijn gezin.