3 jaar geleden
Hartendiefje ♡
Of hartenbreker...?
In 2014 werd ik ziek. Ik kreeg een bacterie op mijn hart. Mijn aorta en mitralisklep werden aangevreten. Mijn aortaklep was zodanig aangetast dat ik een nieuwe (dierlijke) klep kreeg. Destijds kozen we voor een dierlijke klep, zodat ik nog kindjes zou kunnen krijgen. Dat verhaal lees je hier. Na de operatie koos ik voor gezond leven en sporten. Ik wilde goed voor mijn nieuwe klep zorgen. Volgens de doktoren zou deze zo'n tien à vijftien jaar mee kunnen. Daarna moet hij vervangen worden door een mechanische hartklep. Maar met deze hartklep kan en mag je veel minder door de zware bloedverdunners en kans op interne bloedingen bij letsel.
Al tijdens de zwangerschap van Babs werd er tijdens een extra echo controle gezien dat er wat slijtage op de aortaklep zat, maar dit kon ook toe te schrijven zijn aan het extra bloed tijdens de zwangerschap. Dus kreeg ik een controle afspraak met extra testjes in februari 2021.
Een paar weken geleden wilde ik gaan hardlopen; ik wil mijn zwangerschapskilo's kwijt! Na anderhalve minuut viel ik bijna flauw. Zo gek! Met 32 weken zwangerschap stond ik nog zonder veel problemen in de Zumba les. Was mijn conditie zo hard achteruit gegaan? Ik was wat boos op mezelf dat ik zo lui was geweest en mijn conditie zo had laten zakken. Maar toen begon ik te merken dat ik ook extreem moe was. En ja, met een baby'tje ben je iets vermoeider, maar als ik mijn slaaptracker checkte, kon dat echt niet daaraan toe te schrijven zijn. Dus bij een afspraak bij de huisarts voor Lily, vroeg ik haar ook eens naar mijn hart te luisteren. Ze was direct gealarmeerd en eigenlijk is het heel snel gegaan sindsdien.
Mijn afspraken bij de cardioloog werden vervroegd en ook hij was gealarmeerd. We zijn nu zes jaar nadat ik de nieuwe (dierlijke) hartklep kreeg, maar helaas is hij versleten. Hij is zo erg versleten dat ze me er niet mee willen laten rondlopen en ik in januari al een nieuwe hartklep krijg, dat betekent wéér een openhartoperatie...
Ondertussen ben ik bij de chirurg geweest en heb ik de operatie met hem besproken. Ik vind het eng, en ja ik ben bang. Bang mijn kindjes en lieve vriend achter te laten, maar hij heeft me verzekerd dat die kans erg klein is. Ik had een goed gevoel na ons gesprek. Hij heeft me écht gerustgesteld en alle tijd genomen voor al mijn belangrijke en minder belangrijke vragen.
Ik ben niet de persoon om dingen geheim te houden. Ik ben graag eerlijk en wil jullie dan ook graag meenemen in dit verhaal. De vorige keer kon dit niet omdat het erg plots kwam, nu kan dat wel. En ik denk dat het delen en van me af schrijven voor mij erg fijn zal zijn. Heb je vragen, stel ze zeker. Ik zal zien of ik er een antwoord op weet ;)
Mijn eerste vraag aan de chirurg: Kon ik er iets aan doen dat hij nu al versleten is? Zijn antwoord: Nee! Soms gebeurt dat nu eenmaal bij jonge mensen; ze zijn actiever en belasten (onbewust) hun hart meer. Dit was sowieso gebeurd. De zwangerschap van Babs is wel extra belastend geweest, dus dit kan het proces wel hebben versneld...
Mijn lieve kleine Babs. Mijn kleine hartenbreker (letterlijk) en mijn lieve hartendiefje!
Liefs,Nadieh