Finally strong enough to leave him

Daar ging ik dan..

Het was rond 1u middernacht,

Ik een jonge moeder van net 24 jaar, zat op de achterbank van een politie auto, we reden de straat uit, waar ik samenwoonde met mijn vriend Steven. 

Naast mij op de achterbank, stond een maxi cosy met daarin ons zoontje Mick van pas 8 weekjes oud.

We reden naar het politie bureau.

Daar aangekomen, ging een agent bellen naar verschillende "blijf van mijn lijf huizen", maar alles zat vol.

Ik kon nog terecht bij een SMO opvang in mijn eigen woonplaats waar ik dan even in geheimhouding kon "bijkomen"

Ze hadden er alleen geen babybedjes meer beschikbaar, maar dat vond ik op dat moment geen probleem.

Het was inmiddels half 3 snachts en ik was compleet uitgeput, ik voelde een grote leegte, bijna emotieloos, terwijl ik mezelf misschien eerder bevrijd had moeten voelen.  

Eenmaal in de SMO opvang kreeg ik mijn kamer toegewezen en het zag er netjes uit.

Mijn zoontje werd inmiddels wakker voor zijn nachtvoeding, dus ik liep er naar de gezamelijke keuken, waar nog 2 jonge moeders wakker waren.

Ze vroegen of ik nieuw was, en of ik een zware nacht had gehad.

Ik knikte voorzichtig ja, het voelde alsof ik in een soort droom zat die zo snel ging dat ik het niet kon bijhouden wat er allemaal gebeurde.

Een van de meiden bood aan om een bord soep voor mij te maken.

Dat vond ik erg lief maar ik sloeg het aanbod af.

Ik kon toch geen hap door mijn keel krijgen.

Ik warmde mijn zoontje zijn flesje op en liep terug naar de kamer.

Even later lag hij lekker in mijn armen te drinken.. hij straalde zo een kalmte en rust uit, alsof heel die verschrikkelijke avond nooit gebeurd was, en hij erop vertrouwde dat alles wel goed zou komen.

Maar ik? Ik wist het niet, ik had een keuze gemaakt om het leven van mijzelf en mijn zoontje in een betere situtatie te brengen, maar het voelde op dat moment eerder alsof ik iets heel erg verschrikkelijks had gedaan...

Schuldgevoel, schaamte, medelijden naar mijn zoontje en zijn vader toe dat waren de gevoelens die in mijn naar boven kwamen.

Terwijl een buitenstaander zou denken dat ik mij opgelucht en veilig zou moeten voelen.

Mijn lichaam begon steeds meer zeer te doen van de mishandelingen eerder die avond...maar dat deerde mij niet.

Ik was door de jaren heen immers gewend om mishandeld te worden dus ik stond er eigenlijk niet meer zo bij stil..

de pijn gaat vanzelf wel over..dat wist ik.

Ik had dan dus toch eindelijk de stap genomen die ik achteraf veel eerder had moeten nemen.

Ik was weggegaan bij mijn Steven. 

Van te voren wist ik wel dat dit niet zonder slag of stoot zou gebeuren.

Maar dat het zo erg uit de hand zou lopen... Daar had ik gewoon niet aan durven denken.

Steven mijn ex was eerder was eerder die avond boos op mij geworden (zoals wel vaker gebeurde), deze keer omdat ik de luier emmer te vol zou hebben gedaan.

Daardoor brak volgens hem het dekseltje af toen hij er iets in wilde doen, en dat maakte hem boos. 

Mick ons zoontje lag op dat moment op mijn schoot en ik genoot met volle teugen van hem.

Steven schreeuwde dat ik naar de keuken moest komen, en ik zei hem dat hij het ook normaal kon vragen en dat ik geen hond ben.

Steven werd woest en kwam op mij afgelopen, hij trok me hardhandig aan mijn haren en zei dat ik mijn gore bek dicht moest houden!

Ondertussen probeerde ik te voorkomen dat Mick van mijn schoot zou vallen.

Ik probeerde kalm te blijven voor Mick en niet teveel tegen te stribbelen.

'Laat me los! De baby!' zei ik.

Steven liet me los en rukte de baby  uit mijn armen en legde hem lomp in de box.

Mick begon te huilen.

Ik sprong op en riep 'Dit is kindermishandeling wat je nu doet!'

Steven werd nog kwader en gaf me een harde duw, waardoor ik op de grond viel, Steven liep vervolgens naar boven.

Ik pakte Mick uit zijn box en trooste hem.

Hij werd gelukkig snel rustig, terwijl ik hem knuffelde keek ik hem aan en op dat moment voelde ik een soort oerkracht in mij opkomen, iets wat ik nog niet eerder had gevoeld. 

Mick was nu pas 8 weken oud en hij heeft zijn eerste huiselijk geweld incident al meegemaakt.

Deze incidenten waren voor mij dagelijkse kost, maar het was niet het leven wat ik voor dit kleine jongetje voor ogen had. Steven had me ervan verzekerd dat de mishandelingen zouden stoppen als de baby er zou zijn, en ik was dom genoeg om hem te geloven... 

Ik moest er nu voor zorgen dat dit jongetje onbezorgd kon opgroeien, en niet in een gezin, waarin hij regelmatig te zien krijgt dat zijn vader, zijn moeder mishandeld en vernederd en waarin schelden dagelijkse kost is en iedereen in de macht van zijn vader leeft uit angst. 

Ik wilde niet dat mijn zoontje ook mishandeld zou gaan worden.

Net zoals Steven zelf heeft meegemaakt toen hij jong was met zijn vader, moeder en broertje.

Mijn besluit was er, ik zou bij Steven weg gaan.

Mick legde ik terug in zijn box en gaf hem een kusje.

Steven was op de badkamer, ik liep naar boven en pakte voorzichtig een koffer, en begon daar wat kleren van Mick en mij in te doen.

Steven kwam de slaapkamer binnen en vroeg boos waar ik mee bezig was.

"Ik trek dit niet meer" zei ik, 'dit is niet het leven wat ik voor Mick wil, en ik had je al eerder gewaarschuwd dat je mij niet meer moest aanraken, als we een kindje zouden krijgen en dat vorige keer de laatste waarschuwing was". 

Steven zei "stel je niet zo aan, het was maar een klein duwtje" , "dat deed ik om jou rustig te krijgen" je bent gewoon kleinzerig". 

Maar dit keer liet ik zijn woorden van manipulatie langs mij heen glijden, en ging ik door met mijn tas inpakken.

Steven werd ontzettend kwaad en riep "jij kan gaan maar die kleine blijft hier!" 

Ik zei Steven dat ik niet zonder ons kind zou vertrekken en hij dronk ook nog gekolvde borstvoeding dus dat zou sowieso niet kunnen.

Steven pakte mij bij mijn haren en sleepte mij over de grond, terwijl hij me van de trap af duwde riep hij" dan rot jij nou maar op ook!". 

Toen ik beneden de grond raakte wilde ik snel de voordeur opentrekken om, om hulp te schreeuwen, maar Steven had me ingehaald en gooide de deur dicht met mijn hand ertussen.

Hij schreeuwde weer" jij gaat helemaal nergens heen!"

Hij gaf me een harde trap en sleepte mij aan mijn haren weer naar boven, en gooide mij op bed.

Ik was doodsbang maar nog steeds vastberaden om die avond te vertrekken.

Steven liep naar beneden en pakte Mick op, nam hem mee naar boven en legde hem op zijn eigen kamer in zijn bedje.

Snel ging ik verder met mijn koffer inpakken.

Steven kwam weer de kamer op en zag dat ik nog steeds wilde vertrekken, hij was niet gewend dat ik doorzette omdat ik uiteindelijk altijd te bang was om toch te vertrekken. 

Hij duwde me op bed, de blik in zijn ogen was compleet verwilderd.

Hij ging bovenop mij zitten en ik probeerde hard terug te vechten om los te komen, ik beet hem zelfs.

Maar hij was te sterk.

Steven propte een sok in mijn mond en begon mij te slaan en te wurgen.

Ik bleef tegenwerken maar ik kon geen kant op.

Net voordat ik voelde dat ik buiten bewustzijn zou raken, hoorde ik Mick vanuit zijn kamertje huilen...

Waarom weet ik niet, maar Steven liet me los en liep naar het kamertje toe.

Iets in mij zei dat hij Mick niets aan zou doen.

Ik stond snel op, en terwijl ik steeds door mijn knieën zakte omdat ik verzwakt was, lukte het me om de deur van de slaapkamer opslot te draaien. 

Terwijl Steven de deur probeerde in te trappen en vanalles naar me schreeuwde, zocht ik verzwakt op handen en knieen naar mijn telefoon, door de adrenaline en overlevingsdrang had ik hiervoor gelukkig wel de kracht.

Ik vond mijn telefoon en belde 112.

Er werd opgenomen en ik schreeuwde door de telefoon "hij laat ons niet gaan!" we moeten hier weg!"

" Help mij en mijn zoontje!"

De vrouw aan de telefoon vroeg het adres.

Toen Steven eenmaal besefte dat ik de politie aan de telefoon had werd hij ineens heel kalm en smeekte hij aan de andere kant van de deur "alsjeblieft! Doe dit niet! Alsjeblieft! Je weet hoeveel problemen ik hierdoor krijg! Dit kun je mij en Mick niet aandoen!" 

Ik probeerde het te negeren en de vrouw aan de andere kant van de lijn probeerde mij te kalmeren en informatie te krijgen op welke plek ik en mijn zoontje zich bevonden in het huis en wat onze toestand was.

Gelukkig hoorde ik al snel de politie op de deur bonken.

Ik kroop omhoog en keer door het raam ik zag 3 politie autos met zwaailichten staan.

Steven liep naar beneden en deed de deur open.

Ik hoorde de politie naar binnen lopen en ik wankelde naar de kamer van mijn zoontje maar, ik zakte voor zijn kamertje tegen de deurstijl in elkaar.

Er kwam een politie agent naar boven rennen, hij rende naar Mick zijn wiegje om te kijken of hij ongedeerd was, toen hij zag dat alles oké was, hurkte hij voor mij neer.

Hij had een vriendelijke uitstraling en keek me aan.

"Gaat het?" zei hij.

Ik knikte zachtjes ja.

Hij zei "kun je dan nog een keer sterk zijn voor je zoontje?" 

Ik knikte weer ja.

"Dan wil ik dat je nu een koffertje pakt met de hoogstnodige spullen voor je zoontje en jezelf, dan je zoontje pakt en met mij mee komt." 

Hij hielp me naar beneden en zette ons in de auto.

De andere agenten zorgde ervoor dat ik niet meer met Steven geconfronteerd werd, en hielden hem vast in de woonkamer.

Inmiddels stonden er meerdere mensen buiten op straat te kijken, en wij reden weg... 

Ik probeerde alles een beetje te laten bezinken, hoe had mij dit toch ooit kunnen overkomen...?

Hoe kon ik hier ingetrapt' zijn? En het niet eerder hebben kunnen inzien dat deze situatie zich niet zou veranderen? 

Mijn eigen kindertijd was heel fijn, mijn ouders zijn nog samen en ik heb een goede band met mijn broertje.

Mijn ouders hebben me altijd als een sterke vrouw opgevoed die op mag komen voor haar eigen mening, ze hebben mij altijd gewaarschuwd voor de stereotypen als loverboys en huiselijk geweld plegers.

Maar toch... toch...ben ik slachtoffer geworden van huiselijk geweld.

Wat een schaamte...wat zullen de andere mensen wel niet denken?

Vast dat ik een zwak persoon ben? Of dat ik dom en naief ben?

Ik herpakte mezelf weer, "nee, ik ben geen zwak persoon" ik heb me immers in al die jaren van mishandeling staande kunnen houden, en nu had ik de goede keuze durven nemen voor mijn zoontje en mij. 

Een keuze die de moeder van Steven jaren geleden niet voor haar zoons durfde te maken.

Ik moest en zou deze cirkel doorbreken, voor Mick!