Eindelijk weer terug!

Het is weer een tijdje geleden dat ik mijn gevoelens en gedachten met jullie deelde. De afgelopen jaren waren turbulent, verdrietig, pijnlijk en soms een beetje depressief. Vooral het laatste jaar was erg zwaar. Ik heb veel steun gehad aan het schrijven tot er een breekpunt kwam en ik de woorden niet meer op papier of op het beeldscherm kon zien. De depressie was terug. Om het verder zakken in die diepe gitzwarte put te voorkomen, moest ik stoppen. Ik moest me proberen op andere dingen in het leven te focussen, hoe moeilijk dit ook was. 

In het verleden heb ik tweemaal een flinke depressie meegemaakt, waar een daarvan een erg diepe. Toen ik 19 jaar was constateerde de psycholoog een depressie. Je kunt zoiets niet uitleggen aan anderen, want het is totaal niet iets waar je een verbeelding bij kunt maken. Het is zoiets ongrijpbaars en daarom erg moeilijk om te behandelen. Gelukkig ben ik uit beide depressies er als een beter mens en gelukkiger mens uit gekomen. Toch was ik vastbesloten om dit nooit meer te laten gebeuren (in hoeverre je hier invloed op hebt). Gelukkig weet ik het na deze keren goed te herkennen en vroegtijdig hiernaar te handelen. 

Toen ik niet meer schreef is er veel in ons leven gebeurd. Bijna de overstap gemaakt naar IUI maar gelukkig was dit niet meer nodig. We zijn in het voorjaar 2017 samen nog naar Mallorca op vakantie geweest. We hebben afgesproken om alles los te laten, geen gesleep met de injecties, even geen hormonen meer!!!!!! En vooral elkaar weer een beetje terug te vinden. genieten van elkaar en de zon!!! Dit hebben we dan ook met volle teugen gedaan. We zeiden nog tegen elkaar dat dit misschien wel de laatste keer samen op vakantie zou kunnen zijn. En dat was het ook! 

Na de vakantie hebben we ons weer gemeld in het ziekenhuis en zijn verder gegaan met het oppakken van de fertilliteitsbehandelingen. We hadden hernieuwde energie en nieuwe hoop, maar waren tegelijkertijd ook erg sceptisch. Hoelang gaat het nog duren voordat we ook mogen juichen!!! Gaat het ons überhaupt lukken... Toch zijn we er maar gewoon weer ingestapt. Deze cyclus ging van het begin tot het eind voortvarend, eigenlijk was dit een voorbeeldcyclus uit de boekjes. Meerdere malen weer terug in de week, om weer met je benen wijd te gaan en weer die echo zijn werk te laten doen. En ja hoor!!!!! Twee eitjes die op het punt stonden te springen. Ons geluk kon niet op. Tegelijkertijd raakten we ook weer in de stress. Weer onder stress en druk vrijen! Vrijen moest iets fijns en bijzonders zijn, wat twee personen die van elkaar hielden met elkaar deelden. Houden van elkaar doen we met volle teugen, maar dat vrijen echt iets fijns en ongecompliceerd zou moeten zijn, was het allang niet meer. 

Toch maar weer naar huis en uittellen wanneer ''HET'' zou moeten gebeuren. Drie dagen achter elkaar hebben we ons uiterste ''best'' gedaan om het perfecte zaadje bij de gerijpte eitjes te laten komen. Met veel frustratie, hoop en liefde te gelijk moesten we het hierna loslaten en moeder natuur haar werk laten doen. 

De dag voordat ik ongesteld zou moeten worden, hield ik het niet meer. `s Avonds zat ik op de grond in de woonkamer diverse yoga posities te doen, om mezelf onder controle te krijgen. Maar dit hielp niet. Ik bleef stuiterballen! Ergens wist ik het antwoord al, maar ik durfde het niet te voelen. Dit zou toch echt niet waar zijn! Wij!!! Een uur later heb ik mijn vriend mee naar boven geloodst en op zijn hart gedrukt dat ik hoe dan ook nu een test wilde doen. Mijn vriend wist niet wat hij met me aan moest en liet het maar begaan. Voor de zoveelste keer weer urine opvangen en het staafje in het potje. We hebben zo onze taak verdeling wie wat doet. We durfden niet te kijken in eerste instantie, maar je wilt het toch weten. Samen keken we naar het stickie en al vlot ontstond er al een dik plus teken!!! Euforie, ongeloof en euforie voerden de boventoon. Maar het was toch echt zo!!!! Samen hebben we staan springen van geluk in de badkamer en hebben we elkaar stevig vastgepakt. Ik had verwacht dat ik in huilen uit zou barsten, maar dit gevoel bleef uit. Geluk en dankbaarheid was wat ik voelde en ik kon alleen maar lachen. Vanaf nu groeide er een levend wezentje in mijn buik. En misschien wel twee. 

In de 5e week van de zwangerschap vond ik het al erg bijzonder dat mijn buik zo snel groeide en veranderde van vorm en structuur. Bij een eenling zwangerschap en mijn postuur was dit niet gewoon. Toch was het nog erg moeilijk te bevatten. Normaliter wist ik precies wat er in mijn baarmoeder en eierstokken gaande was. Iedere keer die vaginale echo`s en de daarbij behorende beelden. Altijd wist ik hoe het er uit zag. Waar het eitje zat etc. Nu gaf de zwangerschapstest een positieve uitkomst, maar het was nog zo abstract omdat ik nog niets kon zien. Je had alleen de wetenschap van de test. De echo bij de gynaecoloog bracht hier duidelijkheid en geloof in. Al gauw was het duidelijk dat het om twee wezentjes gaat en waren direct zo dol dubbel gelukkig!!! Het voelt als een extra beloning/cadeau voor ons. Een geschenk uit de hemel. Ons voorgevoel en de droom van mijn vriend over een tweeling klopte! Alsof deze twee kindjes direct al bij ons hoorde en het zo moet zijn! HET IS ZO BIJZONDER! En onwerkelijk! 

Geen moment hebben we aan het idee moeten wennen dat het een tweeling wordt. Deze twee zijn nu al zo geliefd door de omgeving en door deze trotse papa en mama in spe! We kunnen niet wachten tot jullie er zijn!!!!! Een twee-eiige tweeling, samen opgroeien en opbloeien tot twee prachtige, krachtige individuen. 

Nu zitten we in week 16 van de zwangerschap, mijn buikje groeit met het leven en kan steeds meer genieten van de zwangerschap. Hormonen, stuit en bekkenpijn en een lage bloeddruk gooien af en toe wat roet in het eten, maar ik hou nu al zielsveel en heb alles voor jullie over!!!! Papa legt regelmatig zijn hand op mijn buik en hoopt jullie te voelen. Laten jullie gauw wat van je horen!!!!!?

Mama blogt weer snel!