Snap
  • Nieuws
  • Zwanger

Eindelijk, het gaat goed!

Over onze zwangerschapsaankondiging, maar vooral over de lange weg daarnaartoe.

Bijna twee jaar heb ik gedroomd over dit moment, het moment waarom we onze zwangerschap wereldkundig mogen maken.  

April 2014 hadden we de knoop eindelijk doorgehakt. Ja, we wilde er weer voor gaan!  Onze dochter wilde we graag grote zus maken en wij wilde nogmaals papa en mama worden. Van onze dochter was ik na drie maanden al zwanger, ondanks dat we wisten dat dit geen garantie was voor een vlotte tweede zwangerschap hadden we goede moed. 

Vijf maanden later was het al zover!  Ik was zwanger!  Helaas ging ik een week later bloeden en werd het een vroege miskraam. Verdrietig, maar we wiste dat dit kon gebeuren. 

Twee maanden erna bleek ik alweer zwanger. Ditmaal voorzichtig, maar natuurlijk wel heel blij! Rond de zes weken begon ik weer te vloeien, in paniek de verloskundige gebeld en ik mocht de week erna komen voor een vroege echo met zeven weken. Helaas, geen hartactiviteit en het vruchtje was te klein voor de termijn. De week erna, in de week voor kerst kwam de miskraam helemaal op gang. Mijn lichaam had het zelf opgelost.  

Weer twee maanden erna was ik weer zwanger.  Doodsbang was ik dit keer. Elke vijf minuten naar het toilet, niet kunnen slapen. En weer met zes weken begon het vloeien. Direct konden we bij de verloskundige terecht voor een echo, het hartje klopte! Ongeloof en blijdschap vochten om voorrang. Maar het bloeden bleef. En ondanks drie goede echo's stopte met ruim acht weken toch het hartje met kloppen. Na de curettage die erop volgende voelde ik me letterlijk leeg. En onbegrepen door de gynaecoloog en mijn omgeving.  

Vele onderzoeken volgen maar er was niets mis met me. Ik moest het gewoon maar blijven proberen. "Mevrouw, sommige vrouwen krijgen wel vijf of zes miskramen voor het een keer lukt." Het zal vast bemoedigend bedoeld zijn maar de grond werd onder mijn voeten weggeslagen, wilde ik dit mezelf aandoen? Mijn gezin? Mijn dochter?  

We besloten uit te wijken naar België waar er iets anders over herhaalde miskramen gedacht wordt dan in Nederland. Na een wachtlijst van zes maanden te hebben afgewacht waren wij aan de beurt. Wat een verademing! De warmte, het begrip en erkenning die ik in Nederland gemist had waren daar in overvloed aanwezig. 

Na een batterij aan onderzoeken in Nederland en België bleek er echt niets met mij aan de hand te zijn. Alles was goed, op wat verklevingen in de baarmoeder na die gelijk verwijderd werden. De moed zonk me in de schoenen.  En nu? Durfde ik het nog een keer aan? De Begische gynaecologe wilde toch utrogestan met me proberen. Bolletjes progesteron die drie maal daags vaginaal ingebracht diende te worden om de baarmoeder rustig te houden. De werkzaamheid is niet bewezen. Maar ik wilde iets proberen en dit was "iets". 

Diezelfde maand was ik weer zwanger. En 16 weken later ben ik nog zwanger! 

Eindelijk 'mochten' we ons blije nieuws, zei het wat onzeker nog, de wijde wereld in slingeren. En eindelijk mochten we onze dochter vertellen dat ze grote zus zou gaan worden. Wat een geluk!  

8 jaar geleden

Wat een heftige tijd hebben jullie gehad! Ik ben blij voor jullie dat jullie nu in blijde verwachting zijn!