Eenzaamheid

Ik ben eigenlijk best eenzaam. Of nee, ik voel me zo.

Want mensen zat om me heen. Ik heb een geweldige kerel, de liefste dochter, familie, handbal, leuke collega's, een harige schoothond. -En toch voel ik me af en toe bar alleen.

Als verdekt opgestelde einzelganger KAN ik heel sociaal zijn. Voor ik moeder werd ging ik graag stappen of opzoek naar avontuur, maar dit kost me veel energie.

 Ik MOET daarna altijd opladen. Lees graag boeken, kijk 3 seizoenen in minder dan een week of ga lekker wat eten. Maar wel even alleen por favor. Gewoon even niets. 

Als mama van, is dit lastiger. Want bijkomen gaat lastig. Ouderschap is meer dan een fulltime functie. Ik denk dat hoe oud ze ook is, dit de komende jaren zal blijven. En je kind heeft natuurlijk geen pauze knop. 

Ik voel me zo schuldig dat ik af en toe even gewoon even geen mama wil zijn, maar gewoon mezelf. En te lullen over koetjes en kalfjes. Dus kies ik, om toch maar thuis te blijven. Noem het zelf gekozen eenzaamheid. Het isoleert je wel..

En toch verlang ik soms naar het leven buitens huis, het sociale leven die ik ooit had. Ik mis het, ik mis het ononderbroken kletsen. Het mee kunnen praten over wat er gebeurd is afgelopen zaterdag nacht. 

En de vriendinnen die ik nog heb, als ik heel eerlijk ben is dat niet veel meer, zie ik niet vaak. Ik ben momenteel niet zo'n leuke vriendin. En die vriendin met kids? Die is net zo moe als jij en zit die daar wel echt op te wachten?!

Allemaal smoesjes die ik mezelf aanpraat. En natuurlijk hebben je vrienden ook een druk eigen leven. En logisch dat het contact wat verwaterd en ik minder vaak mee gevraagd wordt, want ik moet vaak afzeggen of afwijzen. Of reageer traag op berichtjes. Die verantwoordelijkheid ligt dan ook bij mij. Ik kan ook even appen. En zelf vragen om af te spreken.

Die drempel is alleen torenhoog. En soms, weet ik niet hoe ik die over moet. Het voelt alsof ik de spullen en gear heb om de enorme berg te beklimmen, maar de energie niet heb 

Mijn leven is anders dan het was. Zoveel te vertellen heb ik niet altijd over wilde avonturen in de kroeg. En die éindelijk volgekakte luier na een week verstopping is  voor een ander minder  interessant om over te praten. Terwijl ik er bijna een feestje voor wilde organiseren. 

Ik ben mezelf gewoon een beetje kwijt. Ik ben zo opgegaan in die rol die ik perfect wil vervullen. Dat ik mezelf vergeten ben. Ik weet af en toe echt niet wie ik ben, ik ben veranderd. Daar moet alleen een weg in gevonden worden. 

We zijn trouwens allemaal gewoon een leuker mens als je voor jezelf zorgt. Manlief is ook blij als het chagrijnige wicht die ik wordt bij te weinig sociaal contact, voor de verandering vrolijk is. (Grapje natuurlijk)

Het is eng, je bent veranderd. Gun jezelf de tijd om weer 'jij' te zijn.

Ga er even op uit. Regel die oppas. Probeer nieuwe contacten te leggen, maar blijf voor je zelf zorgen! Zoek mom Friends, app je huidige vriendinnen of maak nieuwe vrienden. Lastig? Online vriendinnen kunnen ook zoveel betekenen! Begin klein.