Een jaar lang radio stilte...

Een jaar geleden plaatste ik hier 2 blogjes, nouja 1 was eigenlijk meer een vraag over wanneer het tijd was om te beginnen aan een 2e kindje, en dat mijn spiraal uiteindelijk was verwijderd. Kort daarna heb ik eigenlijk nooit meer wat geplaatst want Mijn leven kreeg een zwarte tornado over zich heen die nog steeds bezig is..

Vlak nadat ik blogje nr 2 plaatsten is er veel veranderd en mis gegaan, althans zo voelt het voor mij. Elke dag kreeg ik steeds meer moeite om de dagelijkse dingen te doen zoals schoonmaken ( en ik leef echt voor schoonmaken ), boodschappen doen, met me dochter naar de speeltuin etc.. Het koste allemaal zo ontzettend veel moeite. Ook het uit bed willen en komen werd steeds zwaarder. Op een gegeven moment was ik alleen thuis met mijn dochter en werd ik zo angstig en paniekerig dat ik in een heftige hyperventilatie aanval terecht kwam en ik het gevoel had dat het niet goed zou komen. En die kwamen steeds vaker. Waardoor ik werd geleefd door de angst en paniek.  Ik kon en wou niet meer alleen zijn, kwam niet meer alleen buiten, deed geen leuke dingen meer zonder iemand erbij, boodschappen deed ik niet meer alleen en het liefst deed ik ze helemaal niet. Mijn wereld van vrijheid, gezelligheid en liefde was weg.. 

Na veel praten besefte ik me dat ik hulp moest zoeken omdat dit ons leven beheersten en het met mij alleen maar berg afwaards ging. mijn partner heeft het die maanden ontzettend zwaar gehad. Heeft het zelfs uitgesteld bij ze nieuwe baan te beginnen omdat ik niet alleen kon en wou blijven. Uiteindelijk moest die wel want ja een uitkering is niet veel zoals we allemaal weten.. Mijn moeder kwam mij helpen en was hier maanden in huis. 

Uiteindelijk heeft mijn dokter mij naar een bedrijf bestuurd waar alles in 1 pand zit. Van emdr therapie tot  drama therapie. Van psycholoog tot psychiater.  

Afspraak na afspraak werd er gepland, kreeg opdrachten mee naar huis en moest oefenen om stapje voor stapje weer alleen te durven zijn en dingen weer te ondernemen. Maar de paniek en angst verminderde niet. Elke dag knokte ik me door de dagen heen, sleepte ik mezelf uit bed want eindstand had ik al die tijd nog steeds een klein lief meisje om voor te zorgen. Maar het lukte niet, alles werd te veel, en ik storten in.. 

na veel onderzoeken kwamen we tot een diagnose, ptss en depressie.. nou eindelijk konden we gericht gaan behandelen. Weken gingen voorbij en ik boekte vooruit gang. De zwarte donkere gedachten’s verdwenen langzaam, het uit bed komen werd weer steeds makkelijker en ik genoot weer van mijn dochter. Maar die paniek en angst bleef, en tot op heden is die er nog steeds. Heeel langzaam aan doe ik weer iets meer zelf, probeer ik me er nog steeds door heen te knokken en zeg ik elke dag tegen mezelf het zit maar tussen je oren! Mijn lichaam heeft de afgelopen jaren zoveel stress en ellende mee gemaakt dat mijn lichaam continue die stress stof Maar blijft afgeven en mijn lichaam niet meer het verschil weet tussen goed en slecht. Maar ik ben zo blij dat het langzaam beter gaat, althans dat was zo.. 

Wij zijn al een jaar bezig met een kindje, of nouja hebben al een jaar gemeenschap zonder bescherming, want door alle ellende was ik er niet echt meer mee bezig maar meer met het terug vinden van mezelf en de moeder weer worden die mijn dochter verdient. Maar door dat het al een tijdje niet raak was besloten wij om alles te laten checken. Mijn partner heeft suikerziekte en hij dacht dat het aan hem lag. Want suikerziekte kan de sperma verminderen. 

Aan mijn partner bleek niks te mankeren dusja dan moet heb wel aan mij liggen. Afspraak bij de gynaecoloog werd gemaakt, kreeg een mega vragen lijst die ik moest beantwoorden en werd onderzocht. Eindstand ik had PCOS. Even viel de hele wereld om mij heen stil, ik hoorde alleen nog de dreunende woorden van pillen, hormonen, afvallen, behandelingen en ivf. Dagen gingen er allerlei vragen door mij heen, ik begreep het niet en wat kon ik eraan doen. Na veel gesprekken met mijn therapeut en gynaecoloog ben ik positief begonnen aan het traject. We beginnen met afvallen en eindstand zullen we alleen hormoon pillen gebruiken en laten we de rest achterwegen. Ik ben namelijk gezegend met een prachtige dochter en wil niet het zware traject in van ivf, want eindstand zal mij dit niet ten goede doen. 

Weken, maanden probeerde ik het, diëten maar oh dames ik ben daar zooo slecht in en wat een hel is het. Geen suiker, alles afwegen etc. Het is me uiteindelijk niet gelukt, maar kreeg wel een normale menstruatie. Althans dat dacht ik. Het was wat wisselvallig door die PCOS maar ik had er maanden bij zitten dat ik netjes 2/3 maanden achter mekaar ongesteld werd. Ik zat weer lekkerder in me vel, kreeg regelmaat terug in het dagelijkse ritme en het leek wel of het leven weer wat meer naar me lachten. 

Mijn borsten deden al 2 weken onzettens pijn. De dokter heeft gevoeld en mij uiteindelijk door gestuurd naar de borst kliniek in het ziekenhuis. Daar hebben ze niks kunnen vinden. Ineens uit het niets, na dat ik ongesteld was geworden begon ik opnieuw met bloeden. Zocht er verder niks achter want gebeurde wel eens vaker. Na ander halve week bloede maakte ik me zorgen en heb ik uiteindelijk naar de huis artsen post gebeld en de situatie uitgelegd. Ik moest urine afleveren en het hele verhaal, nadat je zoiets al 5! Keer heb verteld aan allerlei dokters en assistentes, opnieuw vertellen. Zij vroeg mij de vraag kan je zwanger zijn, waarop ik zei, waarschijnlijk niet door mijn PCOS maar we gebruiken geen bescherming. Nu kan je het misschien al raden, ik bleek zwanger! Of nouja volgens mijn urine. Onze droom werd werkelijkheid, ons kindje zou er komen, het groeide in mijn. 

Omdat ze het lange bloede niet vertrouwde heeft ze mij door gestuurd naar de spoed afdeling. Een maal daar aangekomen kreeg ik een echo. Mijn wereld storte letterlijk in toen ik het schermpje zag. Mijn baarmoeder was leeg, mijn kindje was weg. Ik had dus zonder te weten dat ik zwanger was een miskraam gehad zonder dat ik ook zelfs dat door had. En weer opnieuw kreeg ik een klap van het leven te voortduren, weer werd ik terug geduwd in mijn zwarte tornado die nog steeds door mijn leven en wereld raasde. Soms ging ze even liggen maar na een tijdje sloeg ze toch op de een of andere manier weer toe.

Nu zijn we 2 weken verder, heb ik het beetje kunnen verwerken en heb ik andere prioriteiten. We willen eerst gaan verhuizen, de ellende achter ons laten, de rust opzoeken en daarnaast zorgen dat ik een versie heb gevonden waarmee ik te vrede ben en die de wereld weer aan kan en toe lacht.’  Owja en ondertussen EINDELIJK bezig met mijn rijbewijs, want dat werd wel tijd.