Een "dubbele" bevalling

Mijn gevulde tas neem ik mee. Jeroen was ook mee want je weet maar nooit. Heel fijn die support. De verloskundige ging kijken of ik inleidbaar was. Helaas. Potdicht. 0,0 ontsluiting. We gingen de verdere gang van zaken bespreken. Afgelopen vrijdag had ik al een folder meegekregen over de ballonkatether. Dit ging dus ook exact gebeuren. Niet gelijk maar op de avond. Voor even mochten we naar huis. We gingen nog een lekker broodje eten bij bakker Bart. Ik dacht aan dat de eerst volgende keer dat wij hier weer gingen komen ik weer een heerlijk broodje filet american mocht eten. Oooh daar verlangde ik naar. Ik had er zelfs dromen over! Haha. De middag verliep heel relaxed en s'avonds gingen wij ons weer melden bij de afdeling gynaecologie.

De ballonkatether werd geplaatst. Deze moet ervoor zorgen dat er een kleine opening (ontsluiting) komt waardoor je wel inleidbaar word. Eerst door een verloskundige. Dat lukte maar niet. In de folder werd wel vermeld dat het gevoelig kon zijn. Heel eerlijk vond ik het gewoon pijn doen. Maar Die pijn was gelukkig wel van korte duur. De gynaecoloog werd erbij gehaald. In 1 ruk had hij hem geplaatst. De ballon werd gevuld met water.

Het was wel een beetje een vreemd gevoel, zo'n piemeltje tussen je benen. Haha. Zo grapte ik. 

We mochten weer naar de kamer en moesten tot de volgende ochtend afwachten of de ballon zijn werk had gedaan. In ons geval moest ik wel blijven. Mocht er opeens iets gebeuren was ik gelijk op plaats van bestemming. Ik voelde me best relaxed. Gelukkig. Had ook mijn fles gaviscon trouw naast me staan. Als deze leeg is is het misschien ook niet meer nodig. Ik keek naar Friends. Toevallig ook nog de aflevering waarin Rachel moest bevallen. Iedere keer als ik deze zie denk ik aan deze avond. Omdat ik de laatste tijd niet zo lekker sliep kreeg ik een prikje zodat dat beter zou gaan. Wat een wonderspul. Ik werd zelfs niet wakker van mijn maagzuur. Sinds tijden had ik niet meer zo goed geslapen als toen. Ik werd trouwens wel half beduusd stoned wakker de volgende ochtend. Haha. Drugs dus.. 

Er werd gekeken of de ballon zijn werk had gedaan. Nog steeds niet zoveel. 2 cm was nog ruim aangemeten. Ik baalde. De ballonkatether werd verder bijgevuld met water. En ons geduld werd op de proef gesteld. Eerst voelde het heel vreemd dat er zoveel druk op kwam maar dat was ook zo weer gewend. Geduldig wachten we de dag af. Wel ontzettend saai in zo'n ziekenhuis rond te hangen, en wat duurde de dag lang!! S'avonds werd weer gevraagd of ik zo'n relax prikje wilde. Ik dacht. Doe maar! Ik was ervan overtuigd dat ik de volgende dag 2 mannetjes uit mijn lijf moest persen. Een beetje lichamelijke rust kon vast geen kwaad. 

Het is 7 uur s ochtends. The moment of truth!! Na weer zo beduusd wakker te zijn geworden gingen we naar de verloskamer. Yes!! 4 cm ontsluiting! Ik was inleidbaar! De ballonkatether had zijn werk gedaan en kon er weer uit! De vliezen werden gebroken. Wat een raar gevoel. Het leek net of ik eindeloos aan het plassen was zonder plasgevoel. En er kwam me een partij!Haha! Het infuus werd aangesloten en we kregen ontbijt. Na het ontbijt moest Jeroen alvast de kleertjes pakken die de heren als 1e aan kregen! Nog steeds waren we lekker relaxed. We lachten, we geinden, we fantaseerden dat de bedjes die klaar stonden straks gevuld zouden zijn en mijn buik leeg. Zo'n onwerkelijk idee nog.  De weeënopwekkers werden geactiveerd. Ik had 2 banden om mijn buik. 1 voor baby 1 en 1 voor baby 2. De monitor waarop alles te zien was konden we goed in de gaten houden. Na ongeveer 2 uur leken de weeën goed op gang te komen. Ik voelde er eigenlijk helemaal niets van. Ik dacht dikke prima als dit zo blijft gaan! Het was ongeveer half 1. We gingen weer wat eten en wachten weer geduldig af. Op de monitor was te zien dat de weeën best constant waren. De verloskundige was enigzins verbaast dat ik niets voelde behalve harde buiken. Ook de ontsluiting ging lekker. Als dit zo door ging zouden de heren er wel zijn voor het avondeten. Bizar idee nog. Toekomstige oma en tante kwamen ook nog even langs. Dat was wel even fijn. 

Om ongeveer half 3 kwam er een einde aan onze relaxede mood. Ik zat op de po.. opeens was er paniek. Ik moest gelijk weer gaan liggen. Ik zei. Mn plas loopt nog.. geeft allemaal niets zei de verloskundige. Gewoon laten lopen en gaan liggen. Okay.. Ik besefte eigenlijk niet goed wat er aan de hand was. Opeens stond de verloskamer vol met bijna iedereen. Zelfs de gynaecoloog kwam eraan gesprint. Ik ging nadenken. Deze commotie was vast niet voor niets. Ik voelde me trouwens prima. Omdat er snel gehandeld moest worden werd er weinig verteld. Alleen dat ik me geen zorgen moest maken. En aangezien ik me dus prima voelde dacht ik.. kut. Er is iets met de jongens! Toen brak de paniek uit bij me! Als een leeuwin begon ik te schreeuwen! "Er is toch niets met de jongens!? Ik moest me nog steeds geen zorgen maken. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik flipte compleet! Toen konden ze me gelukkig gerust stellen dat baby 1 was geschrokken van de druk op zijn hoofd toen ik ging plassen maar gelukkig was zijn hartslag weer stabiel. What the damn hell! Zow. Wel werd ik ook door de gynaecoloog gecomplimenteerd met het feit dat er niets mis was met mijn moeder leeuwin gevoel. Haha. Intussen werd het ook vrij lastig om baby 2 zijn hartslag in de gaten te houden. Meneer was nogal beweeglijk waardoor de band steeds verkeerd zat. Als dit voor langere tijd zo doorging werd de ok gereed gemaakt voor een keizersnede. Omwille van de jongens ging hun gezondheid boven alles. Geen risico's. 

We gingen nog even verder rommelen. De weeën begon ik inmiddels wel heel goed te voelen. Vooral in mijn rug. Maar het was nog prima te handelen met mijn zwangerschapsyoga ademhalingsoefeningen.  De ontsluiting zat inmiddels op 7 cm! Nog 2 te gaan!! Rond 5 uur begonnen de rugweeën extreem te worden. Ook steeds korter op elkaar. Op een gegeven moment was hier geen ademhalingstechniek meer voor. Het was constant. De pauzes waren te kort om bij te komen. Na een uur te hebben gecrepeerd besloot ik dat ik drugs wilde. Maar welke? Wilde ik een beetje soezelig worden of wilde ik geen pijn meer voelen. Ik wist het even niet. Eigenlijk wilde ik het allebei maar dat kon natuurlijk niet. Ik koos voor de ruggenprik. Ik wilde graag helder in mijn hoofd blijven vandaar dit besluit. Binnen een half uur was de anesthesist er. Ook vrij snel voelde ik de pijn wegtrekken. Wat een verademing!! 

Baby 2 zat nog steeds te draaien als een malle waardoor de band steeds niet goed zat. We kwamen tot de ontdekking dat als ik op mijn linker zij lag hij beter in de gaten gehouden kon worden. Wat wel erg nadelig was voor de ruggenprik. De weeën werden weer extreem aan 1 kant. De ruggenprik liep immers 1 kant op. Intussen was het 19.00 uur en ik was lid geworden van de kotsbrigade . De ontsluiting bleef ook nog eens hangen op die 7 cm. We moesten weer verder afwachten. Om 21.00 werd er weer gekeken. Inmiddels waren we op van de zenuwen. We zeiden ook niet veel meer. We zaten helemaal in die bubbel. Dat kotsen kwam ook geen einde aan.  Het was inmiddels 21.00. Check up.. nog steeds 7 cm. Ik voelde hem al.. We gingen nog 2 uur wachten, was het dan nog steeds niet 9 cm werd de club van de ok opgeroepen voor een keizersnede. We wachten af. Ik had al het gevoel dat de mannen op de ok geboren gingen worden, maar we hielden hoop! Die 2 uur duurden zo lang. En daar kwam het verlossende woord. De ok groep werd opgeroepen. Het duurde te lang allemaal. Binnen een half uur zou ik op de ok liggen. Wat een raar idee.  Ik kreeg mijn pak aan en daar gingen we. Naar de ok. We dachten allebei hetzelfde. Als we hieruit gaan zijn we met z'n vieren. Wat een bizar idee. 

Jeroen kreeg ook een pak aan. Zag er wel bijzonder uit. Haha. Ondertussen was ik nog steeds aan het overgeven. Jek.  Ik moest op een ijskoude tafel gaan liggen. Er werd wat van de ruggenprik bijgespoten. Het mes kwam erin. Ik voelde niets. Alleen misselijkheid en kots drang. Ik ging steeds opzij met mijn hoofd omdat ik bang was te stikken in het overgeefsel. Maar dat was dus niet zo'n goede combi met het snijwerk. Ik moest stil liggen. Ze waren er bijna! Ik hoor Jeroen nog zo zeggen... "daar komen ze"! We hoorden baby 1 al terwijl hij nog in mijn buik zat. En daar kwam hij. Wat was hij groot!! Wat was hij mooi! Ik huilde van blijdschap! Nu gingen ze hem checken en verder om baby 2 eruit te halen. Ik kon bijna niet geloven dat er nog zo'n mannetje verstopt zat. Ze moesten vrij hoog graaien voor baby 2. Dat voelde wel naar. Ik zei nog iets hoger en dat lukt me niet meer zo'n pijn. Maar daar was hij al! Nog zo'n mooi popje! Overweldigend dit! Door alle adrenaline was het kotsen voorbij. Ze legden beide mannen tegen mijn wangen aan en wat voelde dat fijn. Vertrouwd en zooo zacht. Baby 1 was 50 cm en 2855 gram en om 23.41 geboren , baby 2 was ook 50 cm en 2660 gram en om 23.42 geboren.  Perfect! En voor een tweeling die met 37 weken en 5 dagen kwamen goed volgroeid! Alles zat erop en eraan.  De heren gingen naar boven met papa en ik werd weer dicht gemaakt. Dat duurde zo lang. Ik wilde mijn mannen zien! Ik moest wachten op een uitslaapkamer tot ze kwamen. Daar kwamen ze! mijn mannen! Wat een rijkdom! We gingen gelijk de borstvoeding proberen aangezien baby 1 al naar papa zijn tepel zat te zoeken. Ook dat lukte! Wauw! Wat een dag! Wat een rollercoaster en hoe gelukkig mag je jezelf prijzen dat dit zo gegaan is. De pijn vergeet je wel.. en nu ik andere verhalen hoor mag ik echt niet klagen. Ook heb ik heel veel aan Jeroen gehad. Ookal had hij meer willen doen hij deed genoeg voor mij! Een dag om nooit te vergeten! Ik ben dankbaar!

Liefs,

Miranda