Deel 2 een zwangerschap met Hyperemesis Gravidarum

Er is en blijft maar weinig verbetering. Ik blijf hoop houden. De artsen vertellen elke keer wat anders, de eerste 12 weken zijn het zwaarst het zal beter worden. Helaas na 12 weken gaat het niet beter. De artsen blijven mij moed inpraten.  Met 16 week, met 18 week, met 20 week het moet beter gaan. Opname na Opname eerlijk gezegd ben ik gestopt met het bij houden. Het gaat namelijk niet beter. Ik blijf doodziek. Ik hou het ongeveer 1,5 week thuis vol en weet dat er dan weer een opname aan komt. Ik begin het zelfs op de dag nauwkeurig aan te geven.... Het begint een overlevingsstrijd te worden. Ik word misselijk van reclames over eten, maar ook de geur of alleen al het praten er over. Elke dag heb ik hulp van familie. Ik lig in de woonkamer op een bed waar ik zelfstandig amper vanaf kan komen. Door de thuiszorg word ik gezien als een client maar ben ik normaal niet altijd de hulpverlener in mijn werkveld? De dagen gaan vreselijk langzaam, over weken of maanden kan ik niet eens praten. Elke dag is er weer 1. 'S avonds in bed besef ik dat ik weer een dag heb overleefd.

Tijdens elke opname krijgen wij een echo. Dit word gedaan om moeders met HG steun te geven en te laten zien waar ze het voor doen. De echo's waren voor mij vreselijk. Ik zag een klein meisje wat zoveel schade aanrichte een klein meisje dat ik te kort deed. Ik begon mij steeds schuldiger te voelen. Ik deed het... Ik deed haar te kort. Ik kon haar niet geven wat ze nodig had. Ik heb nooit foliumzuur of vitamines kunnen slikken. De 20 weken echo naderende en ik werd steeds onrustiger. Zal het überhaupt goed zijn met haar. Of wat zal de schade zijn van haar vitamine gebrek en het gebruik van mijn medicatie. Ik ging heen met lood in mijn schoenen. Ik moest weer kijken naar de echo die zo ontzettend moeilijk was. Gelukkig was alles goed. En was ze zelfs iets boven gemiddeld. 

Veel HG baby's worden te klein geboren,  hebben grotere kans op hart en vaat ziekten, gedragsproblemen en allergieën. Maar onze dochter is niet te klein. Het stelt mij enigszins gerust. 

Zofran biedt dat de langverwachte uitkomst?

Opname na opname blijft volgen. Mijn maag accepteert de sonde niet. Ik kom weer doodziek aan op de poli dit keer is mijn moeder mee. Elke opname moet via de poli. In elkaar gezakt met mijn hoofd naar beneden en een bakje voor het spugen op schoot word ik binnen gereden op de poli. Mijn moeder meld mij aan en gelukkig na wat aandringen kan ik vrij snel gezien worden. Helaas heeft de arts die wij vandaag hebben geen idee wat HG inhoud. Ik ben zwak zo zwak dat ik bijna niks meer mee krijg. Mijn moeder doet het woord voor mij. Conclusie van de arts ik moet gewoon eten en drinken dan droog ik ook niet uit. Mijn moeder die altijd het positieve van mensen in ziet en nooit zomaar ergens wat van zegt trekt nu haar mond open. Ze komt voor mij op en verteld de dokter dat als het zo makkelijk was dat echt wel gelukt was. Mijn moeder laat duidelijk merken dat dit geen oplossing is en ik te zwak ben en nu opgenomen moet worden. De dokter vind het kennelijk niet urgent dat ik zwaar uitgedroogd slaperig en zwak in mijn rolstoel zit. Ze zegt eerst even te overleggen of er wel plek is. Gelukkig is dat er. De verpleging kent mij inmiddels en vangt mij liefdevol op, ze hebben begrip en vinden het vreselijk dat ik er alweer ben. We hebben overleg met de arts. Ik mag ma wat aandringen een nieuw medicijn proberen... Het is het laatste middel wat mogelijk is. Als dit medicijn niet gaat werken ga ik de volgende dag onder narcose op de sonde tot in mijn darmen in te laten brengen. Mijn laatste hoop is gevestigd op een klein wonder. Durf ik nog te hopen? Een halfuur na het inbrengen van het medicijn lijkt het dat ik mijn minder misselijk voel, ik krijg na maanden kleur op mijn gezicht, de dag er na krijg ik weer wat praatjes, de medicijnen maar ook de 5 liters vocht doen mij voor even weer goed. Die ochtend probeer ik zelfstandig wat te eten en drinken. Direct hierna lig ik plat zonder te bewegen. Ik ben zo klaar met al het spugen en hoop ik slaap te vallen. Dan merk ik even niet hoe moeilijk het is om eten binnen te houden. Wonder boven wonder hou ik het binnen. Ik hoor van de arts dat ik het met dit medicijn mag proberen... yes!  Geen sonde meer. Wel moet ik aankomen als dit niet lukt moet ik weer aan de sondevoeding. Ik ben bijna 15 kg afgevallen tijdens het begin van mijn zwangerschap. 

De weken die volgen blijven een klein beetje positief. Ik kan kleine beetjes eten, lang niet alles maar wel een aantal dingen. Ik probeer een ritme te vinden in mijn ziek zijn. Ondanks ik dag in dag uit in gevecht blijf probeer ik positief te blijven, ik begin weer kleine stukjes te lopen, ik kan kleine dingen ondernemen. Na maanden rij ik voor het eerst weer eens auto. Ik word steeds minder afhankelijk. Mijn bed blijft de hoofdrol van mijn dag ritme. Ik probeer nog steeds heel veel te slapen. Even geen misselijkheid of pijn. Het bed verdwijnt uit de woonkamer en weer weken later leveren we de rolstoel in en geniet ik van een heel klein ritje op mijn paard.  Ook durf ik mij in te schrijven voor een zwangerschapscursus eindelijk lijkt het dat ik dingen kan verdragen.

De laatste maanden blijven wisselen, af en toe nog een opname, heel veel slapen en ben voornamelijk bed liggend maar ik merk verschil. Ik blijf positief en begin langzaam met aftellen. Hoewel deze zwangerschap als een paar jaar voelt ipv 9 maanden komt er licht aan het einde van de tunnel. 

Op 8 september 2016 word ik ingeleid om mij te verlossen van HG en einde van de dag heb ik een prachtige dochter bij mij liggen. Ze is bijna 4,5 kg en daar ben ik zo wonderbaarlijk dankbaar voor. Zij heeft mij opgegeten ik ben 15 kg lichter maar zij heeft gepakt wat ze nodig was. Nadat mijn placenta is verwijderd vraag ik om een broodje. Ineens krijg ik een honger gevoel. Iets wat ik 9 maanden gemist heb. Het klinkt mega cliché maar ik heb het er voor over gehad. 

Herstellen na HG

Het was voor mij niet alleen herstellen van een bevalling maar vooral herstellen en op kracht komen na HG. Mijn spieren waren weg, mijn lichaam was zwak, een vitamine te kort en vooral heel erg afgevallen. Ik heb gesport onder begeleiding, fysio gevolgd, uitgebreide bloedonderzoeken gehad maar vooral gemerkt dat er vrijwel geen hulp of methodes bekend zijn na HG. Psychisch heb ik het redelijk een plek kunnen geven lichamelijk heb ik bijna 3 jaar later nog klachten. Of deze ooit over gaan over minder worden weet ik niet. Ik ga er niet teveel meer vanuit want dan blijft het een teleurstelling. Ik heb een prachtige dochter, mijn vechtertje en HG wonder.